Καλή Χρονιά .... Χρονια Καλά ....

Πρόλογος-Κώστας Βάρναλης

Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμιση ώρα της νυχτός.
Κι άν τα γονατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός
μπρος στο κάθε τραπεζάκι."-Γειάσου Κωσταντή βαρβάτε!"
"-Καλησπερούδια, αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;"
 
Ενας σούδινε ποτήρι κι άλλος σούδινεν ελιά.
Ετσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά.
Κι άν σε πείραζε κανένας - αχ εκείνος ο Τριβέλας!-
έκανες πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.
 
Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά...
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Τάχα η θελησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πούσαι νιότη, πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος

Τι άλλο φοβάσαι-ACTIVE MEMBER

Τι άλλο, φοβάσαι πες μου και θα γίνω

κι ας έχω τόσα πολλά και ωραία να χάσω

κι ούτε στιγμή, μη ρωτάς τι θα απογίνω

μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω

Κάποτε σ' είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου

στον καιρό του τρόμου και τ' αλλόκοτου φόβου

να διπλώνεσαι ν' ανησυχείς και να τρομάζεις

και πριν καλμάρουν οι μέρες τον σκασμό να βγάζεις

να μια απ' τα ίδια ίδιοι δρόμοι ίδιοι κύκλοι

γαυγίζουν οι άνθρωποι, σκιάζονται οι σκύλοι

θρηνούν μανάδες και που να ξαποστάσεις

όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις

έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες

βαρέθηκα τα έγκυρα είναι όλοι προβοκάτορες

που πιάνονται απ' τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες

κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες

από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα

που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα

Έτσι κι εγώ, αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω

ψάχνω λοιπόν ό,τι φοβάσαι για να γίνω

Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ

και μοιρολόι στην Παλαιστίνη

τυφλός στη Βοσνία Ερζεγοβίνη

πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό

Χίλιες επεξηγήσεις για τον φόβο σου στο λεξικό

μοναχός στο Θιβέτ, κι aboriginal στην Αυστραλία

τζάμι καμένο από φασίστες στην Ιταλία

εθελοντής, γιατρός απ' την Αβάνα

και παιδί στην Τεχεράνη απ' ανύπαντρη μάνα

νεκρός, άταφος δάσκαλος στη Σομαλία

κυνηγημένος Τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία

εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα

και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα

Βραζιλιάνος μ' οχτώ σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο

τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω

εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω

κάνω και την αρχή, δε γουστάρω να ησυχάσω

Τι άλλο,[τι άλλο]

φοβάσαι πες μου και θα γίνω [τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω]

κι ας έχω [τα πιο ωραία εγώ να χάσω]

τόσα πολλά κι ωραία να χάσω [έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω]

Κι ούτε στιγμή, [κι ούτε στιγμή, σου λέω, ούτε στιγμή]

μη ρωτάς τι θ' απογίνω [μη ρωτάς για μένα φοβισμένε, μη ρωτάς]

μου φτάνει [αλήθεια, μου φτάνει]

που δε γουστάρω να ησυχάσω [που είμαι εδώ και θέλω τη φωνή σου να χαλάσω, πες μου τι άλλο φοβάσαι]

Τι άλλο [τι άλλο]

φοβάσαι πες μου και θα γίνω

Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι

σφαγμένο θηλυκό απ' τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ 'την πείνα

τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω

Τι άλλο, φοβάσαι, πες μου και θα γίνω

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια

Τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει

στο τοίχος της ντροπής stencil απ' το Banksy

κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει

[πες μου]

Τι άλλο φοβάσαι, πες μου και θα γίνω...

Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη - Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη:

Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί,

εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα

του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την

κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον

οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα

"κατώτερα στρώματα", πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω

Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!

Ο προβλεπτικός ο κάπηλος, δια να έρχωνται ασκανδαλίστως να ψωμίζουν αι καλαί οικοκυράδες, αι

γειτόνισσαι, είχε σιμά εις τα βαρέλια και τας φιάλας, προς επίδειξιν μάλλον, ολίγον σάπωνα,

κόλλαν, ορύζιον και ζάχαριν, είχε δε και μύλον, δια να κόπτη καφέν. Αλλ' έβλεπέ τις, πρωί και

βράδυ, να εξέρχωνται ατημέλητοι και μισοκτενισμένοι γυναίκες, φέρουσαι την μίαν χείρα υπό την

πτυχήν της εσθήτος, παρά το ισχίον, και τούτο εσήμαινεν, ότι το οψώνιον δεν ήτο σάπων, ούτε

ορύζιον ή ζάχαρις.

'Ηρχετο πολλάκις της ημέρας η γριά - Βασίλω, πτωχή, έρημη και ξένη στα ξένα, ήτις δεν είχε

προλήψεις κι έπινε φανερά το ρούμι της. Ήρχετο και η κυρά-Κώσταινα η Κλησάρισσα, ήτις

εβοηθούσε το κατά δύναμιν εις την εκκλησίανμ ισταμένη πλησίον του μανουαλίου, δια να κολλά τα

κεριά, και όσας πεντάρας έπαιρνε την Κυριακήν, όλας τας έπινε, μετ' ευσυνειδήτου ακριβείας, την

Δευτέραν, Τρίτην και Τετάρτην.

Ήρχετο κι η Στρατίνα, νοικοκυρά με δύο σπίτια, οπού εφώναζεν εις την αυλόπορταν, εις τον

δρόμον και εις το καπηλείον όλα τα μυστικά της, δηλ. τα μυστικά των άλλων, και μέρος μεν αυτών

έμενον εις την αυλήν, μέρος δε έπιπτον εις το καπηλείον, και τα περισσότερα εχύνοντο εις τον

δρόμον, κι εξενομάτιζε τον κόσμον, ποία νοικάρισσα της καθυστερεί δύο νοίκια, ποίος οφειλέτης

της χρεωστεί τον τόκον, ποία γειτόνισσα της επήρεν ένα είδος, δανεικόν κι αγύριστον.

Ο μαστρο-Δημήτρης ο φραγκορράφτης της εχρωστούσε τρία νοίκια, ο μαστρο-Παύλος ο

Πισκολέτος πέντε, και τον μήνα που έτρεχεν, εξ. Η Λενιώ, η κουμπάρα της, της πέρασε δευτέραν

υποθήκην με δόλον εις το σπίτι, και τώρα ήτον ανάγκη να τρέχη εις δικηγόρους και

συμβολαιογράφους, δια να εξασφαλίση τα δίκαιά της. Η Κατίνα, η ανεψιά της από τον πρώτον

άνδρα της, της είχεν αφήσει ένα αμανάτι δια να την δανείση δέκα δραχμάς, και τώρα, ακτά την

εκτίμησιν δύο χρυσοχόων, απεδείχθη, ότι το ασημικόν ήτο κάλπικον και δεν ήξιζεν ούτε όσα ήξιζαν

τα δύο φυσέκια με τες σκουριασμένες μπακίρες - που, αφού, κατά την συνήθειάν της (αυτό δεν το

έλεγεν, αλλά ήτο γνωστόν), έβγαλεν έξω το γερο-Στρατήν, τον άνδρα της, την κόρην της, την

Μαργαρίταν και την εγγονήν της, την Λενούλαν, ήνοιξε την κρύπτην, απέθεσεν εκεί το ενέχυρον,

έβγαλε το κομπόδεμα, έλαβε τα φυσέκια, και τα ενεχείρισε με τρόπον, οπού εσήμαινε να τα δώση

και να μην τα δώση, κι εφαίνετο ως να εκολλούσαν τα χέρια της, εις την πτωχήν την Κατίναν.

Η Ασημίνα, η παλαιά νοικάρισσά της, τραγουδίστρα το επάγγελμα, όταν εξεκουμπίσθη κι έφυγε,

της εχρωστούσε τρία μηνιάτικα και εννέα ημέρας. Και τα μεν έπιπλα, οπού έπρεπε κατά δίκαιον

τρόπον να τα εκχωρήση εις την σπιτονοικοκυράν, τα παρέδωκεν εις τον κούκον της, τον τελευταίον

αγαπητικόν της, που να τσάκιζε το πόδι της, να μην είχε σώσει ποτέ... Και εις αυτήν δεν έδωκεν

άλλο τίποτε, παρά ένα παλιοφυλαχτόν εκεί, λιγδιασμένον, και της είπε μυστηριωδώς, ότι αυτό

περιείχε Τίμιον Ξύλον... Σαν εκγρεμοτσακίσθη και έφυγε, το ανοίγει και αυτή εκ περιεργείας, και

αντί Τιμίου Ξύλου, τί βλέπει;... κάτι κουρέλια, τρίχες, τούρκικα γράμματα, σκοντάματα, μαγικά,

χαμένα πράματα... Τ' ακούτε σεις αυτά;

Εισήλθε, ριγών, ο μαστρο-Παυλάκης και εζήτησεν ένα ρούμι. Το παιδί του καπηλείου, οπού τον

ήξευρε καλά, του είπε

-Έχεις πεντάρα;

Ο άνθρωπος έσεισε τους ώμους με τρόπον διφορούμενον.

-Βάλε συ το ρούμι, είπεν.

Πως να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεπτά, καλή η δουλειά, καλό και το κρασί, καλή κι η κουβέντα,

όλα καλά. Καλλίτερον απ' όλα η ραστώνη, το ντόλστσε φαρ νιένττε των αδελφών Ιταλών. Αν εις

αυτόν ανετίθετο να συντάξη τον κανονισμόν της εβδομάδος, θα ώριζε την Κυριακήν δια σχόλην,

την Δευτέραν δια χουζούρι, την Τρίτην δια σουλάτσο, την Τετάρτην, Πέμπτην και Παρασκευήν δι

εργασίαν, και το Σάββατον δια ξεκούρασμα. Ποιός λέει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί δια τους

ορθοδόξους Έλληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ

σωματικήν εργασίαν και ηξεύρουν μόνον δια τους άλλους να θεσμοθετούν.

Ακριβώς την ώραν ταύτην ήλθεν απ' αντικρύ ο Δημήτρης ο φραγκορράφτης, δια να πίη το πρωινόν

του. Μόνην παρηγορίαν είχε, να κάμνη αυτά τα συχνά ραξιδάκια, καθώς τα ωνόμαζε. Διέκοπτεν επί

πέντε λεπτά την εργασίαν του, δέκα φοράς την ημέραν, και ήρχετο να πίνη ένα κρασί. Έπαιρνεν

εργασίαν από τα μαγαζιά και εδούλευεν ως κάλφας εις το δωμάτιόν του.

Εισήλθε και παρήγγειλεν ένα κρασί. Είτα, ιδών τον Παύλον

-Βάλε και του μαστρο-Παυλάκη ένα ρούμι, είπεν.

Ως από Θεού σταλμένος, δια να λύση το ζήτημα της πεντάρας, μεταξύ του πελάτου και του

υπηρέτου, εκάθισε πλησίον του Παύλου και ήρχισε τοιαύτην ομιλίαν, η οποία ήτο μεν συνέχεια

των ιδίων λογισμών του, εις δε τον Παύλον εφάνη ως συνηγορία υπέρ των ιδικών του παραπόνων.

-Που σκόλη και γιορτή, μαστρο-Παυλέτο, φίλε μου, είπεν ούτε καθισιό, ούτε χουζούρι. Τ' Άη-

Νικολάου δουλέψαμε, τ' Άη-Σπυρίδωνα δουλέψαμε, την Κυριακή προχθές δουλέψαμε. Έρχονται

Χριστούγεννα, και θαρρώ, πως θα δουλεύουμε, χρονιάρα μέρα...

Ο Παύλος έσεισε την κεφαλήν.

-Θέλω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω για να τα σταμπάρω περί γραμμάτου μαστρο-Δημήτρη μου, είπε.

Μου φαίνεται, πως αυτοί οι μαστόροι, αυτοί οι αρχόντοι, αυτή η κοινωνία πολύ κακά έχουνε

διωρισμένα τα πράγματα. Αντί να είναι η δουλειά μοιρασμένη ίσια τις καθημερινές, πέφτει

μονομιάς και μονομπάντα. Δουλεύουμε βιαστικά τις γιορτάδες, και ύστερα χασομερούμε

εβδομάδες και μήνες τις καθημερινές.

-Είναι και η τεμπελιά εις το μέσο, είπε μετά πονηράς αυθαδείας το παιδί του καπηλείου, ωφεληθέν

από μίαν στιγμήν, καθ' ην ο αφέντης του είχεν ομιλίαν εις το κατώφλιον της θύρας και δεν ηδύνατο

ν' ακούση.

24grammata.com 3

-Ας είναι, τί να σου κάμη η προκομμάδα και η τεμπελιά; είπεν ο Δημήτρης. Το σωστό είναι, πολλά

κεσάτια και ολίγη μαζωμένη δουλειά. Καλά λέει ο μαστρο-Παύλος. Άλλο αν είμαι ακαμάτης εγώ,

ας πούμε, ή ο Παύλος, ή ο Πέτρος, ή ο Κώστας ή ο Γκίκας. Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ

δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ' όλα αυτά, δεν μπορούμε

ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά,

δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το

λούσο της ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή.

-Υγρασία μεγάλη, μαστρο-Δημήτρη, είπεν ο Παυλέτος, αποκρινόμενος εις τους ιδίους στοχασμούς

του. Υγρασία κάτω στα μαγαζιά, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά, ρεματισμοί, κρυώματα.

Ύστερα κόπιασε, αν αγαπάς, να αργάζης τομάρια. Το δικό μας το τομάρι άργασε πια, άργασε...

-Καλά αργασμένο το δικό σου, μαστρο-Παύλο, αυθαδίασε πάλιν ο υπηρέτης, αινιττόμενος ίσως τας

μεταξύ του Παύλου και του γυναικαδέλφου του σκηνάς.

Είτα εισήλθεν ο κάπηλος. Ο μαστρο-Δημήτρης απήλθε, να επαναλάβη την εργασίαν του και η

ομιλία έπαυσεν.

Ο μαστρο-Παύλος αφέθη εις τας φαντασίας του. Σάββατον σήμερον, μεθαύριον παραμονή, την

άλλην Χριστούγεννα. Να είχε τουλάχιστον λεπτά δια να αγοράση ένα γαλόπουλο, να κάμη και

αυτός Χριστούγεννα στο σπίτι του, καθώς όλοι! Μετενόει τώρα πικρώς, διότι δεν επήγε τας

τελευταίας ημέρας εις τα βυρσοδεψεία να δουλεύση και να βγάλη ολίγα λεπτά, δια να περάση

πτωχικά τας εορτάς. "Υγρασία μεγάλη, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαρειά. Κόπιασε να αργάζης

τομάρια! Το σικό μας το τομάρι θέλει άργασμα!"

Είχεν ακούσει τον λαϊκόν μύθον δια τον τεμπέλην, οπού επήγαιναν να τον κρεμάσουν, και όστις

συγκατένευσε να ζήση υπό τον όρον να είναι "βρεμένο το παξιμάδι". Εγνώριζε και την άλλην

διήγησιν δια το τεμπελχανιό, το οποίον ίδρυσε, λέγουν, ο Μεχμέτ Αλής εις την πατρίδα του

Καβάλαν. Εκεί, επειδή το κακόν είχε παραγίνει, ο επιστάτης εσοφίσθη να στρώνη μίαν ψάθαν, επί

της οποίας ηνάγκαζε τους αέργους να εξαπλώνωνται. Είτα έβαζε φωτιάν εις την ψάθαν. Όποιος

επροτίμα να καή, παρά να σηκωθή από την θέσιν του, ήτο σωστός τεμπέλης και εδικαιούτο να

φάγη δωρεάν το πιλάφι. Όποιος εσηκώνετο και έφευγε το πυρ, δεν ήτο σωστός τεμπέλης και έχανε

τα δικαιώματα. Τόσοι Βαλλιάνοι, τόσοι Αβέρωφ και Συγγροί, εσκέπτετο ο μαστρο-Παύλος, και

κανείς εξ αυτών να μην ιδρύση παραπλήσιόν τι εις τας Αθήνας!

Ο μαστρο-Παυλάκης επεριδιάβασεν ακόμη δύο ημέρας και την άλλην ήτο παραμονή. Το

γαλόπουλο δεν έπαυσε να το ονειροπολή και να το ορέγεται. Πώς να το προμηθευτή;

Αφού ενύκτωσε, διωγμένος καθώς ήτον από το σπίτι, απετόλμησε και ήλθεν από ένα πλάγιον

δρομίσκον και ήτον έτοιμος να χωθή εις το καπηλείον. Ο νους του ήτο αναποσπάστως

προσηλωμένος εις το γαλόπουλο. Θα εχρησίμευε τούτο, εάν το είχε, και ως μέσον συνδιαλλαγής με

την γυναίκα του.

Εκεί, καθώς εστράφη να εμβή εις το καπηλείον, βλέπει εν παιδίον της αγοράς, με μίαν κοφίναν επ'

ώμων, ήτις εφαίνετο ακριβώς να περικλείη ένα γάλον, αγριολάχανα, πορτοκάλια, ίσως και

βούτυρον και άλλα καλά πράγματα, Το παιδίον εκοίταζε δεξιά και αριστερά και εφαίνετο να

αναζητή οικίαν τινά. Ήτο έτοιμον να εισέλθη εις το καπηλείον δια να ερωτήση. Έπειτα είδε τον

Παύλον και εστράφη προς αυτόν.

-Ξέρεις, πατριώτη, του λόγου σου, που είναι εδώ χάμου το σπίτι του κυρ-Θανάση του

Μπελιοπούλου;

-Του κυρ-Θανάση του Μπε...

Αστραπή, ως ιδέα, έλαμψεν εις το πνεύμα του Παύλου.

-Μούπε τον αριθμό και το εξέχασα τώρα γρήγορα έπιασε σπίτι εδώ χάμου, σ' αυτόν το δρόμο... τον

είχα μουστερή από πρώτα... μπροστήτερα καθότανε παρά πέρα, στο Γεράνι.

-- Του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου! αυτοσχεδίασε ο μαστρο-Παύλος να, εδώ είναι το σπίτι του.

Να φωνάξης την κυρα-Παύλαινα, μέσα στην κάτω κάμαρα, στο ισόγειο... αυτή είναι η νοικοκυρά

του... πως να πώ; είναι

η γενειά του... τη έχει λύσε-δέσε, σ' όλα τα πάντα... οικονόμισσα στο νοικοκυριό του... είναι

κουνιάδα του... μαθές θέλω να πω, ανιψιά του... φώναξέ την και δώσε της τα ψώνια.

Και βαδίσας ο ίδιος πέντε βήματα, κατά την θύραν της αυλής, έκαμε πως φώναξε

-Κυρά-Παύλαινα, κόπιασ' εδώ να πάρης τα ψώνιαμ που σου στέλλει ο κύριος... ο αφέντης σου.

Καλά ήλθαν τα πράγματα έως τώρα. Ο μαστρο-Παυλάκης έτριβε τας χείρας και ησθάνετο εις την

ρίνα του την κνίσαν του ψητού κούρκου. Και δεν τον έμελλε τόσον δια τον κούρκον, αλλά θα

εφιλιώνετο με τη γυναίκα του. Την νύκτα επέρασεν εις εν ολονύκτιον καφενείον και το πρωί επήγεν

εις την εκκλησίαν.

Όλην την ημέραν προσεκολλήθη εις μίαν συντροφιάν, έπειτα εις μίαν άλλην παλαιών γνωρίμων

του, εις το καπηλείον, όπου έμεινε τας περισσοτέρας ώρας ανοικτόν, με τα παράθυρα κλεισμένα,

και επέρασε με ολίγους μεζέδες και με αρκετά κεράσματα.

Το βράδυ, αφού ενύκτωσε, επήγε με τόλμην από τας πολλάς σπονδάς και από την ενθύμησιν του

κούρκου και έκρουε την θύραν της οικογενείας του. Η θύρα ήτο κλεισμένη έσωθεν.'

-Καλησπέρα, κυρα-Παύλαινα, εφώναξεν απ'έξω, χρόνους πολλούς. Πώς πήγε ο γάλος; Βλέπεις,

εγώ πάλε;

Ουκ ην φωνή, ουδέ ακρόασις. Όλη η αυλή ήτο ήσυχος. Τα ισόγεια, αι τρώγλαι, τα κοτέτσια της

κυρα-Στρατίνας, όλα εκοιμώντο. Ο σκύλος μόνον εγνώρισε τον μαστρο-Παύλον, έγρυξεν ολίγον

και πάλιν ησύχασεν.

Υπήρχον εκεί εκτός από το ψυχομέτρι τριων ή τεσσάρων οικογενειών, οπού εκατοικούσαν εις τ'

ανήλια δωμάτια, δύο γίδες, δώδεκα όρνιθες, τέσσαρες γάτοι, δύο ινδιάνοι και πολλά ζεύγη

περιστερών. Αι δύο γίδες ανεχάραζαν βαθιά εις το σκεπασμένο μανδράκι τους, αι όρνιθες έκλωζον

υποκώφως εις το κοτέτσια τους, τα περιστέρια είχαν μαζωχθή εις τους περιστερώνας περίτρομαα

από το κυνήγι, οπού ήρχιζον εναντίον των την νύκτα οι γάτοι. Όλοι αυτοί οι μικροί θόρυβοι ήσαν

το ροχάλισμα της αυλής κοιμωμένης.

Πάραυτα ηκούσθη κρότος βημάτων εις το σπίτι.

-Έ, μαστρο-Παύλε, είπε πλησιάσασα η κυρα-Στρατίνα, νάχουμε και καλό ρώτημα... Τί γάλος και

γαλίζεις και γυαλίζεις και καλό να μούχης, ασίκη μου; Είδαμε κι επάθαμε να σκεπάσουμε το

πράμα, να μη προσβαλθή το σπίτι... Εκείνος που ήτον δικός του ο γάλος, ήλθε μεσάνυκτα κι

εφώναζε, έκανε το κακό, και μας φοβέριζεν όλους, κι η φαμίλια σου, επειδής τον είχε κόψει το

γάλο, μαθές, και τον είχε βάλει στο τσουκάλι, βρέθηκε στα στενά... κλειδώθηκε μες στην κάμαρα,

και δεν ήξευρε τι να κάμη... Είπε και ο κουνιάδος σου.. καλό κελεπούρι ήτανε κι αυτό, μαθές... και

επέρασεν η φαμίλια σου όλην την ημέραν κλειδομανταλωμένη μέσα, από φόβον μην ξαναέλθη

εκείνος πούχε το γάλο και μας φέρη και την αστυνομία... ήτον φόβος να μην προσβαλθή κι εμένα

το σπίτι μου. Άλλη φορά, τέτοιαα αστεία να μην τα κάνης, μαστρο-Παυλάκη. Τέτοια προσβολή να

λείπη από το σπίτι μου, εμένα, τ' ακουσες;

Ο μαστρο-Παύλος ηρώτησε δειλά

-Τώρα... είναι μέσα η φαμίλια μου;

-Είναι μέσα όλοι τους, κι έχουνε κλειδωμένα καλά, και το φως κατεβασμένο, δια τον φόβο των

Ιουδαίων. Κοίταξε, μη σε νοιώση από πουθενά, κείνος ο σκιάς ο κουνιάδος σου, πάλε...

-Είναι μέσα;

-'Η μέσα είναι, ή όπου είναι έφθασε... να, κάπου ακούω τη φωνή του.

Ηκούσθη, τω όντι, μία φωνή εκεί πλησίον, ήτις δεν υπέσχετο καλά δια τον νυκτερινόν επισκέπτην.

-Έ, μαστρο-Παυλίνε, έλεγε, καλός ήταν ο γάλος...

Ποίος ήτον ο ομιλήσας, άδηλον. Ίσως να ήτο ο μαστρο-Δημήτρης ο γείτων. Δυνατόν να ήτο και ο

φοβερός γυναικάδελφος του μαστρο-Παύλου.

-Και να μην πάρω κι εγώ ένα μεζέ; παρεπονέθη ως τόσον ο άνθρωπός μας.

Τι σου χρειάζεται ο μεζές, μαστρο-Παυλάκη μου; επανέλαβεν η Στρατίνα. Τα πράματα είναι πολύ

σκούρα. Άφσε τα αυτά. Δουλειά, δουλειά! Η δουλειά βγάζει παλληκάρια. Ό,τι έγινε-έγινε, να πας

να δουλέψης, να μου φέρης εμένα τα νοίκια μου. Τ' ακούς;

-Τ' ακούω.

-Φέρε μου εσύ τον παρά, κι εγώ, με όλη τη φτώχεια, την θυσιάζω μια γαλοπούλα και τρώμε.

Ηκούσθη από μέσα βραχνός μορμυρισμός, είτα φωνή μικρού παιδιού είπε

-Την υγειά σου, μάτο-Πάλο, τεμελόκυλο, κακέ πατέλα. Τόνε φάαμε το λάλο. Να πάλε κι εσύ πέντε,

κι άλλε πέντε, δέκα!

Προφανώς ήτον μέσα ο φοβερός ο γυναικάδελφος, και είχε δασκαλέψει το παιδί να τα φωνάζη

αυτά.

-Μη στέκεσαι στιγμή, μαστρο-Παυλέτο, είπεν η Στρατίνα το καλό που σου θέλω! Δρόμο τώρα, και

μεθαύριο δουλειά, δουλειά!...

Ηκούσθη κρότος, ως να εσηκώθη τις από μέσα, και να επλησίαζε με βαρύ βήμα προς την θύραν.

-Δρόμιο, επανέλαβε μηχανικώς ο Παύλος, συμμορφούμενος εμπράκτως με την λέξιν... δρόμιο και

δουλειά!

Συγκλονιστικές φωτογραφίες του 2011

Πανέμορφες ή σκληρές, ρομαντικές ή ρεαλιστικές, παράξενες ή ανατριχιαστικές… Το Time επιλέγει τις φωτογραφίες του χρόνου που φεύγει, οι οποίες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αφήνουν ισχυρό το αποτύπωμά τους στη μνήμη μας.

Ένας άντρας από τη φυλή Mundari στο Νότιο Σουδάν πλένει τα χέρια του με ούρα αγελάδας! (Goran Tomasevic / Reuters)

Μία νεκρή βελανιδιά λάμπει κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι σε μία αλυκή κοντά στο Νάιλαντ της Καλιφόρνια. (Jim Lo Scalzo / EPA)

Μία από τις πολλές πανέμορφες φωτογραφίες της Γης που έχει τραβήξει ο αστροναύτης της ESA, Παόλο Νεσπόλι, κατά την παραμονή του στον Δ.Δ.Σ. (ESA / NASA)

Η 13χρονη Hallel Goldamna φορά νυφικό και κρατά πανό με τον οποίο ζητά σε γάμο τον Justin Bieber, πριν από τη συναυλία του στο Τελ Αβίβ. (Ariel Schalit / AP)

Ένας πίθηκος στην Τζακάρτα φορά μάσκα κατά τη διάρκεια του Topeng Monyet, μιας παραδοσιακής ινδονησιακής παράστασης δρόμου. (Beawiharta / Reuters)

Μυστικός Ισραηλινός αστυνομικός, ντυμένος σαν Παλαιστίνια γυναίκα, ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου ύστερα από τη σύλληψη διαδηλωτή κατά τη διάρκεια συγκρούσεων στο στρατόπεδο 

προσφύγων Shuafat, στη Δυτική Όχθη (Baz Ratner / Reuters)

Παγόβουνα καλυμμένα με στάχτη ύστερα από την έκρηξη του ηφαιστείου Grimsvotn, στην Ισλανδία (Ingolfur Juliusson / Reuters)

Φύλακες στέκονται γύρω από τον κρατούμενο Juan Ramirez Tijerina, που έχει κρυφτεί σε μία βαλίτσα, κατά τη διάρκεια αποτυχημένης απόπειρας απόδρασης από τη φυλακή. (Government of Quintana Roo-Secretary of State for Public Security / Reuters)

Η Ν. Υόρκη θυμάται τη 10η επέτειο από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στο Κέντρο Παγκόσμιου Εμπορίου. (Eric Thayer / Reuters)

Ένας αναισθητοποιημένος μαύρος ρινόκερος μεταφέρεται με στρατιωτικό ελικόπτερο, από τους του Ανατολικού Ακρωτηρίου της Νοτίου Αφρικής στο καινούργιο του σπίτι, 15 μίλια πιο μακριά. (Green Renaissance / EPA)

πηγή: in2life.gr

.....για άλλη μια φορά

«Ο ένας να στηρίζει τον άλλο, αλλιώς θα γυρίσουμε στην εποχή των δούλων»

Πηγή :  http://www.rednotebook.gr/

Ο Χάρης Μανώλης μιλά στο Red Notebook για την απεργία των χαλυβουργών

Συναντήσαμε το Χάρη Μανώλη στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας το περασμένο Σάββατο, στην κουζίνα αλληλεγγύης που οργάνωσε η El Chef, και λίγο πριν ξεκινήσει μια ακόμα συναυλία συμπαράστασης.

 Ο Χάρης είναι υπεύθυνος της Επιτροπής Υγιεινής του εργοστασίου και ένας από τους πολλούς ανθρώπους που μας υποδέχτηκαν με πολλή ζεστασιά και μας εξήγησαν τι συμβαίνει όλες αυτές τις μέρες με τον αγώνα τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα όσα μας είπε κι όσα είδαμε και μόνοι μας εκεί -η τρυφερότητα της αλληλεγγύης, που εδώ και δυο μήνες κατακλύζει το χώρο- δεν αποτυπώνονται σε κείμενο. Σε κάθε περίπτωση, είπαμε να προσπαθήσουμε.

Eδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, η απεργία δεν μπορεί να σταματήσει αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά σας. Ποια είναι η στάση της εργοδοσίας όλες αυτές τις μέρες; Υπήρχε κάποια αλλαγή πλεύσης;

Η εργοδοσία από την αρχή ήταν σταθερή: ή δέχεστε το 5νθημερο-5ωρο ή προχωράμε σε 180 απολύσεις. Εμείς τέτοιες απειλές δεν τις δεχόμαστε. Είμαστε για 51 μέρες πλέον στο δρόμο. Αύριο (σ.σ.: σήμερα) έχουμε μια συνάντηση με τον υπουργό και θα δούμε αν άλλαξε κάτι. Πιστεύω ότι αύριο μπορεί να βγει κάτι θετικό.

Την εβδομάδα που πέρασε οργανώθηκε 24ωρη απεργία σε ολόκληρη την περιοχή του Θριασίου. Έχετε κάνει άλλα βήματα συντονισμού με τους κατοίκους και τα εργατικά σωματεία της περιοχής; Είστε ευχαριστημένοι από την ανταπόκρισή τους;

Μετά από μια μεγάλη προσπάθεια να συντονίσουμε τον κόσμο της περιοχής μέσα από τα σωματεία στην 24ωρη που έγινε, είχαμε πολύ καλή συμμετοχή. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Μεγάλο ρόλο σε μερικά σωματεία έπαιξαν οι εργαζόμενοι που πίεσαν τους προέδρους τους να συμμετέχουν. Σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά δυναμική η παρουσία τους. Άλλες ενέργειες που έχουμε κάνει είναι η συγκέντρωση των γυναικών μας έξω από το υπουργείο και η συνομιλία που κατάφεραν αυτές να έχουν με τον υπουργό.

Πώς σας αντιμετωπίζουν οι μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες;

Μιλάμε για την Ομοσπονδία Μετάλλου ...και το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας. Το αφήνω ασχολίαστο. Περιμέναμε κάτι περισσότερο από μια απλή παρουσία στο χώρο του εργοστασίου.

Η στήριξη στον αγώνα σας είναι καθημερινή και γίνεται με πολλούς τρόπους. Μας είπες για το ελαιοτριβείο που καθυστέρησε να σας στείλει λάδι γιατί ήταν ταγγισμένο, και ήθελε να το αντικαταστήσει με καλό, για τους τεχνικούς ξένων μέσων, που μετά την κάλυψη των κινητοποιήσεων σας έδιναν οικονομική ενίσχυση.

Τις πρώτες μέρες δεν πιστεύαμε ότι θα τραβούσε μακριά η βαλίτσα και δεν σου κρύβω ότι υπήρχε ένας προβληματισμός. Όσο πέρναγαν οι μέρες, και έφτανε καθημερινά κόσμος για συμπαράσταση, και μας έδιναν τρόφιμα και χρήματα, είπαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, ότι δεν μπορούμε να προδώσουμε την εμπιστοσύνη και τη στήριξη αυτών των ανθρώπων. Παίρνουμε δύναμη και πιστή καθημερινά από τον απλό κόσμο... Ένα παράδειγμα πιο πρόσφατο: ένας παππούς ήρθε και μίλησε στην πύλη, φανερά συγκινημένος. Αφού είπε δυο λόγια, έφυγε, πήγε στο αμάξι του και ως εκείνη την ώρα έκλαιγε... Από τον κόσμο που είδα αυτές τις 50 μέρες, σου λέω απλά αυτό. Βάλε ένα μέρος στο μυαλο σου. Ήρθαν απ’ όλη την Ελλάδα: γέροι, νέοι, μαθητές, νήπια, γυναίκες. Άνθρωποι από χώρες της Ευρώπης και της Ασίας. Έχουμε φωτογραφίες από όλους αυτούς. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι χίλια ευχαριστώ.

Το γνωστό σύνθημα λέει ότι χωρίς εσάς «γρανάζι δεν γυρνά». Έχετε σκεφτεί να λειτουργήσετε το εργοστάσιο με τις δικές σας δυνάμεις;

Όχι. Ζούμε στην Ελλάδα και είναι δύσκολο να πας με το σταυρό στο χέρι. Παντού υπάρχουν καρτέλ και ακούγεται ότι υπάρχει και στον κλάδο μας. Εμείς θέλουμε να σέβονται τον κόπο μας και να μας δίνουν ένα μερίδιο πέραν του μισθού μας από αυτό που παράγουμε. Θέλουμε σεβασμό στον ιδρώτα μας.

Ποιες από τις δικές σας εμπειρίες νομίζεις ότι πρέπει να κρατήσουν οι εργατικοί αγώνες αυτή τη δύσκολη περίοδο;

Δεν πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι. Αν τους αφήσουμε, θα μας γυρίσουν στην εποχή των δούλων. Οι αγώνες, από αυτό που εγώ διδάχτηκα, στηρίζονται στην αλληλεγγύη μεταξύ των εργατών. Να είναι όλοι μια γροθιά, να στηρίζει ο ένας τον άλλον, να εμψυχώνει ο ένας τον άλλον. Να λέμε τα προβλήματά μας και να βρίσκουμε λύσεις. Εμείς πλέον νιώθουμε σαν μια οικογένεια. Ξέρουμε τα πάντα, κλαίμε και γελάμε μαζί. Αυτό είναι το παν. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους, τα τρόφιμα, τα λεφτά... Να υπάρχει ομόνοια μεταξύ των εργατών. Να μην υπάρχει εγωισμός. Όλοι για έναν και ένας για όλους...

Αλληλεγγύη στα blog που ενοχλούν και τα ενοχλούν !!!!!!

Muerto Higo Welcome back ................http://muerto--higo.blogspot.com

                                                     

Η αριστερά που μοιάζει με τη δεξιά

Καθώς οι άνθρωποι είναι πρώτα καταναλωτές και μόνο σε δεύτερο επίπεδο (και όχι υποχρεωτικά) παραγωγοί, εκείνη που κάποτε ήταν η «σοσιαλδημοκρατική βάση» σήμερα έχει διαλυθεί μέσα σε ένα σύνολο μοναχικών καταναλωτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ως μοναδικό «κοινό συμφέρον» το ότι είναι όλοι «φορολογούμενοι»

Του Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Γνωρίζουν άραγε οι σοσιαλδημοκράτες σε τι αποβλέπουν; Εχουν μια κάποια έννοια «δίκαιης κοινωνίας» για την οποία να αξίζει τον κόπο να αγωνίζεται κανείς; Πολύ αμφιβάλλω. Νομίζω ότι δεν έχουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχουν μια τέτοια έννοια στο τμήμα του κόσμου που ζούμε εμείς. Ο γερμανός πρώην καγκελάριος Σρέντερ έδωσε μια απόδειξη γι΄ αυτό, παραμένοντας σαγηνευμένος από τα χαρίσματα του Τόνι Μπλερ καθώς και από εκείνα του Γκόρντον Μπράουν και λέγοντας, πριν από λίγα μόνο χρόνια, ότι δεν υπάρχει μια καπιταλιστική οικονομία και μια άλλη, σοσιαλιστική οικονομία, καθώς η οικονομία είναι μόνο καλή ή κακή.

Για πολύ καιρό, τουλάχιστον για τα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια, η πολιτική των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων συνδέθηκε χρόνο μετά το χρόνο με νεοφιλελεύθερους νόμους σύμφωνα με την αρχή «ό,τι πράγμα εσείς (η κεντροδεξιά) κάνετε, εμείς (η κεντροαριστερά) μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα». Μερικές φορές, αν και όχι πολύ συχνά, κάποια ιδιαίτερα αυθαίρετη και αλαζονική νομοθετική πρωτοβουλία προκαλεί έναν πόνο στην παλιά σοσιαλιστική συνείδηση.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, χωρίς τελικά να γίνονται σπουδαία πράγματα, εγείρεται το αίτημα για μεγαλύτερη συμπόνια και περισσότερη οξυδέρκεια απέναντι σε «όσους έχουν περισσότερη ανάγκη» ή για μιαν «ελάφρυνση του φορτίου» που βαραίνει «όσους πλήττονται περισσότερο» - σίγουρα όμως αφού πρώτα έχουν εκτιμηθεί οι επιπτώσεις στη δημοτικότητα των πολιτικών σε περίπτωση εκλογών - και ακόμη συχνότερα χρησιμοποιούνται φράσεις και όροι που τους δανείζονται από τους «αντιπάλους». Αυτή η κατάσταση πραγμάτων έχει τη λογική της εξήγηση: η σοσιαλδημοκρατία έχει χάσει την ειδική βάση που την συγκροτούσε - τα δικά της κοινωνικά φρούρια και οχυρά, εκείνες τις περιοχές τις γεμάτες κόσμο, τους τελικούς αποδέκτες της κοινωνικοπολιτικής της δράσης - την οποία προσδοκά και ελπίζει ότι θα επαναπροσδιορίσει ή επανατοποθετήσει, όχι ως μια μάζα θυμάτων αλλά ως ένα συμπαγές συλλογικό υποκείμενο με δικά του συμφέροντα, πρόγραμμα και πολιτικό οργανισμό. Αυτή η βάση που συγκροτούσε τη σοσιαλδημοκρατία έχει εντελώς διαλυθεί, καθώς έχει μετατραπεί σε ένα σύνολο απομονωμένων και εγωκεντρικών ατόμων, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια εργασία ή για μια προαγωγή, με ελάχιστη επίγνωση του ότι τους συνδέει μια κοινή μοίρα και με ακόμα λιγότερη διάθεση να συσπειρωθούν και να αναπτύξουν αλληλέγγυα δράση.

Η «αλληλεγγύη» υπήρξε ένα ενδημικό φαινόμενο εκείνης της κοινωνίας των παραγωγών που έχει ήδη τελειώσει. Στην τωρινή κοινωνία των καταναλωτών δεν είναι παρά μια αυταπάτη που τροφοδοτείται από τη νοσταλγία. Τα μέλη αυτής της νέας κοινωνίας γνωρίζονται μεταξύ τους επειδή συνωστίζονται στα ίδια καταστήματα την ίδια μέρα και την ίδια ώρα και καθοδηγούνται σήμερα από το «αόρατο χέρι της αγοράς», με την ίδια αποτελεσματικότητα με την οποία συναθροίζονταν στο παρελθόν στα εργοστάσια, μπροστά στις αλυσίδες συναρμολόγησης, καθοδηγούμενα από τους εργοδότες τους και από τους καλοπληρωμένους επόπτες τους. Καθώς οι άνθρωποι είναι πρώτα καταναλωτές και μόνο σε δεύτερο επίπεδο (και όχι υποχρεωτικά) παραγωγοί, εκείνη που κάποτε ήταν η «σοσιαλδημοκρατική βάση» 


Πηγή : Red Notebook 

Στα σπάργανα η ανταλλακτική οικονομία

Πηγή :  http://www.enet.gr

ΑΠΟ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ, ΜΕΧΡΙ «ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ»

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οπου χτυπάει η κρίση, γεννιέται η κοινωνική αλληλεγγύη. Οπου οι εκλεγμένοι -και μη- κυβερνώντες πήραν και στέρησαν, δηλαδή παντού, κάποιοι άλλοι, απλοί πολίτες, πάντα εθελοντικά και από το υστέρημά τους έρχονται για να δώσουν πίσω.

Σε αυτόν τον παράλληλο κόσμο οι δάσκαλοι κάνουν δωρεάν μαθήματα, όπως μέσω του νεοσύστατου «tutorpool», τα παζάρια χαρίζουν, οι άποροι δεν πεινάνε, ενώ οι «τράπεζες χρόνου και τροφίμων» μοιράζουν απλόχερα χωρίς τα τοκογλυφικά επιτόκια που απαιτούν οι πατροπαράδοτες.

Μια ιδέα που γεννήθηκε μόλις πριν από λίγα 24ωρα και, όπως φαίνεται, καθημερινά παίρνει σάρκα και οστά. Ηδη αρκετές οικογένειες ζορίζονται για τα απολύτως απαραίτητα, πόσω μάλλον για να πληρώνουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Εχοντας περίπου αυτά κατά νου, αλλά «πρωτίστως την αλληλεγγύη», γεννήθηκε η ιδέα του «tutorpool» που έκανε τα πρώτα του βήματα στο Twitter, το δημοφιλή χώρο κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί, μέσω του hashtag #tutorpool, εθελοντές καθηγητές δηλώνουν ότι προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε μαθητές.

Μέσω του Google Maps

Στη συνέχεια, μέσω του Google Maps, μπορεί ο οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος γονέας ή μαθητής να δει σε ποιες περιοχές βρίσκονται οι διαθέσιμοι καθηγητές και ποια μαθήματα διδάσκουν. «Δεν έχει ακόμα κλείσει μια εβδομάδα ζωής και ήδη περίπου 65 καθηγητές έχουν δηλώσει συμμετοχή», λέει η Σίλια Βιτωράτου, μαθηματικός, υποψήφια διδάκτωρ στην ΑΣΟΕΕ και μία από τους αρχικούς εμπνευστές της ιδέας. Επιπλέον, χωρίς καμία ουσιαστική προβολή «επικοινωνούν μαζί μας διαρκώς από το εξωτερικό, λέγοντάς μας πως μπορούν να βοηθήσουν με τηλεδιδασκαλία». Συνεχίζοντας θα πει: «Βασική ιδέα είναι ότι όλοι γινόμαστε ένα. Μια ομάδα αλληλεγγύης με κύριο μέλημα όλων τα παιδιά. Να μη στερηθούν αυτά που οι δικοί μας γονείς μπόρεσαν να εξασφαλίσουν. Εμείς, με την κρίση, θα μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας. Τα παιδιά όμως δεν θα είναι ποτέ ξανά 15, 16, 17 ετών». Για τον καλύτερο συντονισμό δημιουργούνται μπλογκ και ιστοσελίδα και εκτός απροόπτου θα είναι έτοιμα την ερχόμενη εβδομάδα. Ηδη πάντως στο Google Maps βρίσκονται οι πρώτες συμμετοχές. Ενδεικτικά: «Μαθηματικά μέχρι και Β' Λυκείου. Περιοχές Παγκράτι, Καισαριανή, Βύρωνας, Κέντρο», «Αγγλικά, Γαλλικά, Μαθηματικά, Χημεία, Φυσική και γενικά όλα τα μαθήματα Γυμνασίου - Κερατσίνι, Πέραμα, Νίκαια, Κορυδαλλός», «Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά όλων των τάξεων του Γυμνασίου και Φυσική, Χημεία, Βιολογία Λυκείου. Οπουδήποτε στην Πάτρα» κ.λπ. Κλείνοντας η κ. Βιτωράτου λέει πως «θέλω να πιστεύω πως σε έναν μήνα ο χάρτης θα είναι γεμάτος».

Γεμάτη από τρόφιμα ήταν η κοινότητα του radiobubble το προηγούμενο Σάββατο. Υποστηρίζοντας τη σχετική έκκληση της ΜΚΟ «Γιατροί του Κόσμου», η διαδικτυακή κοινότητα του radiobubble με τα μέλη της κάλεσε τον κόσμο να φέρει τυποποιημένα τρόφιμα, τα οποία οι «Γιατροί του Κόσμου» θα μοιράσουν σε 1.500 άπορες οικογένειες. Οπως λένε οι συντελεστές του radiobubble στην «Ε», «ως μέλη μιας κοινότητας (ραδιοφωνικής κι όχι μόνο) πιστεύουμε και διαδίδουμε τις έννοιες της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα θεωρούμε πως ο όρος "κοινωνικό κράτος" στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία αποδομείται μέρα με τη μέρα - αν υποθέσουμε πως κάποτε υπήρχε. Υποστηρίζοντας έμπρακτα τις ιδέες μας, καλέσαμε τον κόσμο να βοηθήσει στη συγκέντρωση τροφίμων, τα οποία, μέσω του δικτύου των Γιατρών του Κόσμου, διανεμήθηκαν σε άπορες οικογένειες της Αθήνας».

Νόμισμα ο χρόνος

Η διεύθυνση, πάλι, της Τράπεζας Χρόνου του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης είναι όπου υπάρχει ανάγκη και διαθεσιμότητα. Το νόμισμά της, ο χρόνος που διαθέτει ο κάθε εθελοντής. Μία ώρα μαθήματος Ισπανικών που κάνει κάποιος μπορεί να εξισωθεί με μία ώρα φροντίδας του σπιτιού του από αυτόν που του έκανε το μάθημα. Ο καθένας εκεί ανταλλάσσει αυτό που ξέρει. Αυτό όμως που την ξεχωρίζει από άλλες «τράπεζες χρόνου» είναι, σύμφωνα με τη Νίκη Ρουμπάνη, πρόεδρο του ελληνικού Δικτύου, «η προσωπική επαφή και οι συνεντεύξεις που παίρνουμε από τους εθελοντές. Να γνωρίζουμε, π.χ., ποιος είναι αυτός που θα πάει για baby sitting (φύλαξη παιδιού) και πού θα τον στείλουμε. Το δίκτυο της "τράπεζας χρόνου" αναπτύχθηκε αρχικά στις γειτονιές της Αθήνας και πλέον συνεργάζεται και με δήμους». Τέλος, όπως αναφέρει και στην ιστοσελίδα της η τράπεζα χρόνου, «ένας γιατρός ή δικηγόρος που προσφέρει μία ώρα επαγγελματικών υπηρεσιών δικαιούται μία ώρα άλλων υπηρεσιών, όπως βάψιμο, μαγείρεμα, φύλαξη ηλικιωμένου, πράγματα δηλαδή που μπορεί να προσφέρει και ένα όχι ειδικευμένο άτομο».

Η κοινωνική ευαισθησία των πολιτών έχει οδηγήσει στη δημιουργία πολλών ομάδων αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε όλη την Ελλάδα. Ενδεικτικά, παζάρι αλληλεγγύης από βιοκαλλιεργητές στη Βούλα με σκοπό την ανταλλαγή αντικειμένων που δεν χρησιμοποιούμε και τη δοκιμή δωρεάν βιολογικών προϊόντων.

Στη Σαντορίνη πραγματοποιήθηκε λαϊκό, χαριστικό, ανταλλακτικό παζάρι ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. «Με τιμές "χωραφιού" από τα χέρια των αγροτών απ' ευθείας στους καταναλωτές». Αυτό είναι το σύνθημα του πρώτου Προμηθευτικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού «Αλληλέγγυον», που πρόκειται να λειτουργήσει στην Αθήνα, πουλώντας ελληνικά αγροτικά προϊόντα και ελληνικά είδη διατροφής.

Με εθελοντές

Η πρωτοβουλία πολιτών «Στην Κόρινθο με ποδήλατο» διοργάνωσε ένα πρωτότυπο χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι. Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης ονομάζεται η πρωτοβουλία ανεξάρτητων πολιτών από τη Μαγνησία. Στόχος είναι να αναπτύξουν ένα σύστημα για ανταλλαγές υπηρεσιών και προϊόντων μεταξύ των μελών του, χρησιμοποιώντας ως μέσον τη λεγόμενη Τοπική Εναλλακτική Μονάδα (ΤΕΜ).

Το «Μπορούμε», μια πρωτοβουλία εθελοντών και εταιρειών εστίασης που καταπολεμά τη σπατάλη του περισσευούμενου φαγητού και δρα υπέρ της αξιοποίησής του για κοινωφελή σκοπό, με τη στήριξη του Ιδρύματος Τράπεζα Τροφίμων. Το Συριανό Δίκτυο Ανταλλαγής Υπηρεσιών και Προϊόντων, μια δημιουργία που έχει ως αφετηρία τις ιδέες της αλληλέγγυας οικονομίας. Η μονάδα ανταλλαγής είναι το συριανό ανταλλακτικό νόμισμα (ΣΑΝΟ). Στο Ρέθυμνο, το εθελοντικό ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης Ρεθύμνου, μια εθελοντική προσπάθεια γιατρών, φαρμακοποιών, νοσηλευτών, μαιών, οδοντιάτρων και εθελοντών από τους εργαζομένους στις κοινωνικές δομές του δήμου. Οι ενέργειες στήριξης συμπολιτών μας, πολλές και αξιόλογες. *

Happy Christmas (War Is Over) by John Lennon

ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ: Μιά φωτιά που πρέπει να μεταδοθεί…

Γιώτα Ιωαννίδου, Αντιπρόεδρος ΕΛΜΕ Δ. Αττικής

Μια φωτιά καίει στις πύλες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Μια φωτιά που ζεσταίνει τις χούφτες των απεργών χαλυβουργών, μα και τις καρδιές των εργαζόμενων, των ανέργων, των δασκάλων, των μαθητών, των φτωχών του 21ουαιώνα.

Όταν ξεκίνησε η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία», στον Ασπρόπυργο, κοντά ενάμιση μήνα τώρα, ήταν ένα δυνατό όχι στα σχέδια της εργοδοσίας για εκ περιτροπής εργασία ή 5ωρο με 40% μείωση αποδοχών και στις πρώτες 34 απολύσεις. «Μη μας νομίσετε και για ήρωες» περιέγραφε ένα μέλος της διοίκησης του σωματείου στην πύλη. «Αν ήμασταν τέτοιοι, δεν θα παίρναμε 1200 ευρώ μετά από 23 χρόνια δουλειάς, παίζοντας τη ζωή μας κορώνα – γράμματα κάθε μέρα». «Πέρυσι σκοτώθηκε ένας συνάδελφος και ένας άλλος καταστράφηκε τελείως επειδή τους είχαν να δουλεύουν κάτω από το λιωμένο σίδερο παρότι το σωματείο είχε προειδοποιήσει.

Και στο δικαστήριο προχθές μας είπαν ότι έφταιγαν οι εργάτες γιατί δεν έτρεξαν να σωθούν…» «Αλλά, να! Μας έδειξαν πια τον γκρεμό και είπαμε: ε! όχι δεν θα πέσουμε κιόλας. Κι ήρθατε κι εσείς και σταθήκατε πλάι μας και κάναμε δυο βήματα δώθε. Γι’ αυτό αισθανόμαστε, σα να έχουμε πάρει την πρώτη νίκη. Νικήσαμε το φόβο». «Σπάσαμε τη σιωπή» θα πει ο πρόεδρος του σωματείου, στην ομιλία του στην συγκέντρωση έξω από την πύλη, στις 24 Νοέμβρη, στην τρίωρη στάση εργασίας, σε όλο το Θριάσιο, συνεχίζοντας: «Οι βιομήχανοι μας κλείνουν τα σπίτια κι όχι ο αγώνας μας για δουλειά. Το ψωμί μας το υπερασπίζουμε με αγώνα κι όχι με παρακάλια». «Έτσι, πήραμε την απόφαση και πάγωσε η τσιμινιέρα. Θα φυλάξουμε πύλες εργοστασιακές. Θα παλέψουμε. Άλλωστε έχουμε μάθει να ζούμε με φωτιά και ατσάλι». Κι όμως ήταν μια ηρωική απόφαση. Σε καιρούς που όλα σαρώνονται να υψώνεις μπόι και να μην δέχεσαι ψίχουλα. Να κοιτάς το διπλανό σου και να βλέπεις τον εαυτό σου κι όχι τις παράπλευρες απώλειες – απολύσεις. Να μην δέχεσαι ότι νόμος αυτού του κόσμου είναι τον πλούτο που παράγεις να τον μοιράζουν πάντα οι εργοδότες, κατά πως τους βολεύει, με αφορμή την κρίση ή χωρίς αυτήν. Να ξεκινάς τον αγώνα, για κάτι που ξέρεις ότι αφορά όλους και να μην κοιτάς μόνο τη δική σου βολή, αλλά πως θα ρθουν κι άλλοι εργαζόμενοι μαζί σου. «Γιατί στην Ελληνική Χαλυβουργία, οι βιομήχανοι με την μαύρη κυβέρνησή τους δοκιμάζουν την αντοχή όλης της εργατικής τάξης». Γιατί τα σχέδια του Μάνεση είναι «λαγός για τα σχέδια όλων των βιομηχάνων» κι αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Μα για να νικήσουν πρέπει να ανάψουν απεργιακές φωτιές και σ’ άλλες εργοστασιακές πύλες. Γιατί το δίκιο σήμερα όλοι καταλαβαίνουν ότι το έχουν οι εργαζόμενοι, αλλά δεν νικά εκείνος που έχει δίκιο αλλά αυτός που παλεύει γι αυτό.

Με το Δεκέμβρη οι απολυμένοι έγιναν 50. «Είμαστε όλοι απολυμένοι! Αλλά είμαστε όλοι σαν μια γροθιά, αιχμή του δόρατος για την εργατική τάξη. Αν δεν νικήσουμε δεν θα γυρίσουμε», απάντησαν οι απεργοί στη Γενική τους Συνέλευση. Τώρα πια, η απεργία και το μήνυμά της ξέφυγε από τους τοίχους της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». «Συνάδελφοι, εργάτες, τα μέτρα γενικεύονται. Δεν είναι μόνο οι χαλυβουργοί στο στόχο, είμαστε όλοι. Η συμμετοχή στον αγώνα δεν είναι ζήτημα αλληλεγγύης. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλη την εργατική τάξη…. Παραμερίστε τους ανθρώπους των βιομηχάνων, μην τους φοβάστε. Είναι ανίσχυροι, όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση. Κάντε Γενικές Συνελεύσεις. Προχωρήστε σε απεργία…» γράφουν οι απεργοί, σε κάλεσμα προς όλους τους εργαζόμενους. Στη σύσκεψη σωματείων, συλλόγων και επιτροπών που κάλεσε το σωματείο, στις 5 Δεκέμβρη, στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας, φάνηκε ότι οι απολύσεις και η ελαστική εργασία άρχισαν να εμφανίζονται σε πολλά εργοστάσια του Θριάσιου. Η 24ωρη απεργία της ερχόμενης Τρίτης είναι μια αρχή. Ο εργασιακός μεσαίωνας που απλώνεται σε όλους τους τόπους δουλειάς, με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, τις απολύσεις και όλο το αντεργατικό μνημονιακό, οπλοστάσιο, είναι το καίριο ζήτημα που έφερε στην πρώτη γραμμή ο αγώνας των χαλυβουργών. Όχι όμως απλά σαν αναγκαίο κακό ή αναπότρεπτη εξέλιξη μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά σαν πεδίο που η εργατική τάξη σήμερα οφείλει να αναμετρηθεί και να νικήσει.

Γι αυτό, αυτός ο αγώνας αγκαλιάστηκε από τον άνεργο και τον συνταξιούχο, μέχρι τον κάθε εργαζόμενο και τον μαθητή. Από την Κρήτη και την Πελοπόννησο μέχρι την Κοζάνη και την Αλεξανδρούπολη. Από την Φρανκφούρτη και το Βέλγιο, μέχρι την Νέα Υόρκη και το Μπρίσμπεν. Από τους σιδηρουργούς του Βελγίου και τους COBAS, μέχρι την ομοσπονδία εργαζομένων σε ορυχεία, μεταλλουργεία της Κολομβίας και τους εργαζόμενους της Αργεντινής. Είναι ένας αποφασιστικός, αγώνας που υψώνει ανάστημα στην δίνη της κρίσης, στο μεταίχμιο της εποχής. Κι ο καθένας και η καθεμιά προβάλλει σε αυτόν τις προσδοκίες που γεννάει η οργή του, βλέπει σ’ αυτόν τον εαυτό του. Ο εργαζόμενος αναγεννάει τις ελπίδες του, ο άνεργος νοιώθει την αγωνία του απολυμένου, ο δάσκαλος αναζητάει κάτι για να διδάξει την αξιοπρέπεια, ο μαθητής θέλει την έμπνευση αυτών που σκέφτονται αλλόκοτα σε τέτοιες εποχές πως θα νικήσουν, αντί να μοιρολογούν και να υπομένουν. Όλοι αυτοί είναι οι λόγοι της τεράστιας αλληλεγγύης, σ’ αυτόν τον αγώνα. Πρέπει να αντέξουν οι χαλυβουργοί για να νικήσουν, κι αυτό το αισθάνονται όλοι. Γιατί θα νικήσουν για όλους κι όχι μόνο για αυτούς. Έτσι έρχονται τόνοι τα τρόφιμα για τις οικογένειες τους και χρήματα όχι κυρίως από το περίσσευμα, αλλά από το υστέρημα του καθένα. Γι’ αυτό περνά ο κυρ Αντρέας και φέρνει την πίτα που έφτιαξε η κυρά του στην πύλη κι ένα πενηντάρικο από τη σύνταξη. Κι ο Νικολάκης από το δημοτικό έρχεται να δώσει το χαρτζιλίκι του. Κι ο καθηγητής από την περιοχή προσφέρεται να κάνει δωρεάν μαθήματα, όπου υπάρχει ανάγκη. Και η κυρά Αρχόντω, από την Ελευσίνα μαγειρεύει κάθε εβδομάδα φαί για εκατό άτομα και τρώει γύρω από τη φωτιά…

«Η εργοδοσία  μας απειλεί. Εμείς όμως αυτές τις ημέρες περνάμε εδώ Πανεπιστήμιο και μαθαίνουμε. Σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δεν θα γίνουμε», γράφουν σε κάλεσμα τους. Όλα αυτά, είναι σχολείο για τους εργαζόμενους. Οι Γενικές συνελεύσεις και οι αποφάσεις τους. Οι περιοδείες σε εργοστάσια, τόπους δουλειάς και οι ομιλίες. Η επιτροπή αγώνα έχει ανέβει πάνω από 5 φορές στο Βόλο, για να πείσει τους χαλυβουργούς να προσπεράσουν «το χτες που με απειλές και εκβιασμούς τους επέβαλλαν την δήθεν συμφωνία τους στα μέτρα του Μάνεση και να δουν πως σήμερα, είναι μια καινούργια μέρα… είναι πιο δυνατοί. Με τη Γενική Συνέλευση και την απεργία μπορούν να νικήσουν». Η επιτροπή τροφοδοσίας διαχειρίζεται τα τρόφιμα ώστε να μοιράζονται ακριβοδίκαια και πρώτα σ’ αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Η επιτροπή των  γυναικών των χαλυβουργών απλώνει το απεργιακό μήνυμα παντού και προσπαθεί, κανείς απεργός στο σπίτι του να μην αισθάνεται μόνος με τα προβλήματά του. Οι εργαζόμενοι στήνουν συναυλίες, συζητήσεις. Όλοι μιλούν στην πύλη. Ανταλλάσσουν χαρές και λύπες. Τα συχαρίκια σ’ αυτόν που έγινε πατέρας, τη συμπαράσταση στην κυρά του άλλου που τα παιδιά της ετοιμάζονται για μετανάστες. Μοιράζονται και γι’ αυτό δυναμώνουν κι αντέχουν.

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη, που δεν μπορούν εύκολα να αποτυπωθούν, αυτός ο αγώνας πρέπει να νικήσει. Κάθε πολιτική δύναμη της αριστεράς οφείλει να αναμετρηθεί με αυτό το ζητούμενο και να δώσει όλες της, τις δυνάμεις. Η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία» πήρε την σκυτάλη από την ιστορία της. Την μεγάλη απεργία του 1978, τότε που «πάγωσε η τσιμινιέρα» της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» για έξι μήνες. Τώρα παλεύει να διαβεί στο μεταίχμιο των εποχών της κρίσης και των νέων μεγάλων εξεγέρσεων που θα παλέψουν για την ζωή, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Η καρδιά και ο νους της εργατικής τάξης κτυπά εκεί. Οι απεργιακές φωτιές γοργά πρέπει να ανάψουν και στις άλλες πύλες. Το προσκλητήριο ακούστηκε. Εγερθείτε!

ΠΗΓΗ: aristero blog

Βερολίνο Πάγκαλος

Για μια ακόμα φορά, φοιτητές και φοιτήτριες που ζουν και δουλεύουν στο Βερολίνο δήλωσαν την αποστροφή τους προς τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό που αγωνίζεται και στους απεργούς της Χαλυβουργίας

Χάρρυ Κλυνν «μαλακά, πιο μαλακά»

To 2011 ...σε 60 sec

Υπαρκτός Σουρεαλισμός!

Πηγή :http://muerto-higo.blogspot.com/

Άμα πετύχει το γαμήσι

.......!!!!!!!!!

Ελλάς !!!!!!! Χίλιες Λέξεις

«Η Ελλάδα του σήμερα… Ο ΑΣΤΕΓΟΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ, ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΤΡΕΧΟΥΝ, ΣΤΗΝ ΤΖΑΜΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙΟΥ «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» ΟΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ…»

Μπράβο στο Γαύρο

Proud To Be Μαλάκας

Ο νέος χάρτης της Ευρώπης

Τα συνθήματα του Δεκέμβρη

                

 Πηγή : Red Notebook

Τα συνθήματα του Δεκέμβρη

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων από τη νεανική εξέγερση του 2008, το Red Notebook συγκεντρώνει τα συνθήματα που ακούστηκαν στις διαδηλώσεις, γράφτηκαν σε τοίχους, φέιγ βολάν και πανό, και αποκεί έκαναν το γύρο του κόσμου

16χρονος νεκρός, το μίσος

μεγαλώ

νει – Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι

Δολοφόνοι

Να φύγετε

15 χρονών νεκρών – Εκδίκηση

Ισόβια κάθειρξη

Στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο

ΜΑΤ-ΕΚΑΜ δολοφονούν, εδώ και τώρα να διαλυθούν

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, λιτότητα, ανεργία, τρομοκρατία

Αυτή η πολιτική δολοφονεί – Κάτω τα χέρια από τη νεολαία

Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων

15 ετών νεκρός - Το κράτος δολοφονεί – Στο δρόμο σπάμε την τρομοκρατία (Νεολαία Συνασπισμού)

Ασφάλεια εναντίον δικαιωμάτων; No Passaran

Η δημοκρατία τους οπλίζει, η αστυνομία δολοφονεί

Κάτω η κυβέρνηση των κουστουμοφόρων

Nα τιμωρηθούν οι δολοφόνοι, να αφοπλιστεί η αστυνομία – Κάτω η κυβέρνηση του αίματος

Η αστυνομία δολοφονεί, η κυβέρνηση καλύπτει

Ντροπή, ντροπή, σκοτώσατε παιδί

Έξω απ’την πλατεία η Αστυνομία (στην πλατεία Εξαρχείων)

Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη

Αλέξη ζεις, εσύ μας οδηγείς

Δεν ήταν κακιά στιγμή, ήταν το κράτος

Δεν ήταν ατύχημα, ήταν η ουσία του κράτους

Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες

Η οργή μας, ορμή για νέους ταξικούς αγώνες (Αυτόνομη Παρέμβαση)

Ήρθε η ώρα του Καραμανλή, να γίνει stage και να απολυθεί (Αυτόνομη Παρέμβαση)

Fuck the police (οπαδοί του Παναθηναϊκού)

Νο justice, no peace (οπαδοί του Παναθηναϊκού)

Justice for Alex (οπαδοί του Παναθηναϊκού)

Ο Αλέξης ζει, πουτάνας γιοι αστυνομικοί (οπαδοί του Παναθηναϊκού)

Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη – Η εξέγερση είναι δίκαιη

Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα.

΄Αμα τα πάρω δεν θα μπορέσουν δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν

Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει

Αντίο Αλέξη

Είναι 15 αλλά έχει άποψη… «Σκοτώστε τον»

Βάλτε τα γκλοπ στον πάτο σας, μπάσταδροι (οπαδοί του ΠΑΟΚ)

Καλό ταξίδι σε ακόμα έναν αδικοχαμένο (ΑΡΗΣ – SUPER 3)

Κούγια κερατά και πούστη, δούλε του χρήματος, γρανάζι του συστήματος (οπαδοί του Παναθηναϊκού)

Έλληνας γλοιώδης δικηγόρος, κερατάς κ’ πούστης: Κούγιας (οπαδοί του Παναθηναϊκού)

Αντίσταση – Resistance - Resistencia

Προσοχή: η αστυνομία ΕΚΤΕΛΕΙ το καθήκον της

Προσοχή: εξοστρακίζονται προειδοποιητικές σφαίρες

Και οι πέτρες εξοστρακίζονται

Γαμημένο ΚορΚονΕ

Ισιδώρου…Κουμής…Κανελλοπούλου…Καλτεζάς…Τεμπονέρας…Γρηγορόπουλος…35 χρόνια δημοκρατικών δολοφονιών

Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα

Βάρκιζα τέλος

NO CONTROL

Happy riot fear

Αυτές οι νύχτες είναι αφιερωμένες στον Αλέξανδρο

Gregory ζεις

Φωτιά στην κοινωνία του θεάματος

Η μόδα υποδουλώνει συνειδήσεις

Merry crisis and happy new fear

Κακά Χριστούγεννα

Εδώ και τόσα χρόνια, η ίδια ιστορία, ψωμί, παιδεία, ελευθερία

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε

Πίσω στα ίδια? Ούτε με σφαίρες

Αλέξη είσαι μαζί μας

Στους δρόμους που αυτοί σκοτώνουν, εμείς σήμερα ζούμε

Ξυπνάτε, πεθαίνω

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς (στίχος από Active Member)

Fuck May ’68 – Fight now

Πειθαρχία τέλος, ζωή μαγική

Μπάτσοι, μουνιά, σκοτώνετε παιδιά

Μπάτσοι πούτσοι

Σε τούτη τη λινάτσα, γράφουμε για εσάς, τέτοια σας αξίζουν, πολιτικοί κ’ ΕΛ.ΑΣ

Στις φάρμες της ΕΛ.ΑΣ. εκτρέφουνε γουρούνια

Ματ, βία, αυταρχισμός, αυτός είναι ο καπιταλισμός

Τρομοκράτες δεν είναι οι μαθητές, είναι όσοι φυλάνε τις πολυεθνικές

Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων

Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε στους δρόμους

Άμεση αποφυλάκιση όλων των συλληφθέντων

Ελευθερία σε όλους μας

Η αυτοοργάνωση των εργατών, θα γίνει ο τάφος των αφεντικών

Οι συνειδήσεις δε δολοφονούνται – Προστατεύουμε τη δημοκρατία – Κάνουμε την οργή ελπίδα (Νεολαία ΠΑΣΟΚ)

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της

Εξέγερση

Είμαστε εικόνα από το μέλλον

Ο καναπές σου, η συνενοχή σου

Φωτιά στους καναπέδες μας

Χούντα δε γνωρίσαμε, μα ούτε κι ελευθερία…

Η «δημοκρατία» δολοφονεί

Έξω οι μπάτσοι από τις γειτονιές μας! Έξω οι μπάτσοι από τις ζωές μας!

Απόψε, άσε την τηλεόραση κι έλα στα οδοφράγματα

Η οργή μας να γίνει συνείδηση και να ισοπεδώσει τα πάντα

Δεν διαπραγματευόματε μια μίζερη ζωή. Τίποτα λιγότερο από τα πάντα.

Τα θέλουμε όλα πίσω

Πλιάτσικο στις κλεμμένες μας ζωές

Όχι άλλο Πλιάτσικα

Hakmarje Per Drejtesi

16 χρόνων νεκρός από την ΕΛ.ΑΣ

Το παρακράτος παρακράτησε

Έχουμε εξέγερση, τα Χριστούγεννα αναβάλλονται

Οργή και μίσος

Κάτω η κυβέρνηση

Λαϊκή εξέγερση – Όλοι στους δρόμους

Οι μπάτσοι σκοτώνουν με εντολή του Καραμανλή

Οι μπάτσοι δολοφονούν

Σ’ αυτά τα Δεκεμβριανά εμείς θα νικήσουμε

6-12-08 Εκδίκηση

Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει

Αυτοοργάνωση των εργατών

Εργατική ανακατάληψη της ΓΣΕΕ

Αλήτες, λέρες, εργατοπατέρες

Παιδεία τους η καταστολή, παιδεία μας η εξέγερση

Όταν το κράτος δολοφονεί, κάθε σιωπή είναι συνενοχή

Άμεση απελευθέρωση όλων των αιχμαλώτων της εξέγερσης

‘85 Καλτεζάς, ’08 Γρηγορόπουλος – Η δημοκρατία σας δολοφονεί

Μπάτσος καλός, μόνο νεκρός

Και τα όνειρά μας με μια σφαίρα τα σκοτώνουν

Φτου ξελευθερία

Με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται παιδεία

Η καταστολή είναι «ένστολή», «καλωδιακή» και βρίσκεται παντού γύρω μας

Κλέβει, πουλάει, δολοφονεί, κάτω η κυβέρνηση Καραμανλή (ΚΟΕ)

Προσοχή, προσοχή, δολοφόνοι με στολή

Δε μπα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια, δε μπα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια

Κούγια ρουφιάνε εξοστρακίσου

Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73

Το κράτος δολοφονεί, αλλά δεν μπορεί να σκοτώσει τις ιδέες μας

Αυτό είναι σωστό, ο Κούγιας να πεθάνει με εξοστρακισμό

Αυτός ο αγώνας είναι δικός μας – Σκατά στα ΜΜΕ

Ξύσε τον καθηγητή να βγει από μέσα μπάτσος

Κούγια κουφάλα έρχεται κρεμάλα

Δρόμος προς την κανονικότητα κλειστός …λόγω εξέγερσης

Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί (στίχος από το συγκρότημα «Τρύπες»)

Η αστυνομία σας μιλάει από τα δελτία των 8

Just ΝΤΟΥ it

ΕΛ.ΑΣ σκατά θα φας

Τα ξωτικά κουράστηκαν και κάψανε το δέντρο

Λευτεριά στο δέντρο

Εξέγερση παντού

Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο

Κλείσε την TV και άνοιξε τα μάτια

Φωτιά στο σάπιο κόσμο της εξουσίας

Ξυπνάτε! Εξέγερση

Σπάσαν οι βιτρίνες του καπιταλισμού και πίσω τους φανήκαν εικόνες φασισμού

Εξεγερμένο το νέο έτος

Υγεία, καύλα κι επανάσταση

Κάτω η δημοκρατία, ζήτω η αναρχία

Λευτεριά στους προφυλακισμένους της εξέγερσης του Δεκέμβρη – Άρση όλων των διώξεων

Όταν χτυπούν έναν από εμάς, θα μας βρίσκουν απέναντί τους

Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα

Θάνατος στον αστικό πολιτισμό σας. Ο πόλεμος συνεχίζεται

Έξω τα ΜΑΤ και οι Ειδικές Δυνάμεις απ’τα Εξάρχεια – Να αφοπλιστεί τώρα η Αστυνομία

Τέρμα η απάθεια – Ζήτω ο κομμουνισμός

Γονείς, υποκλιθείτε στο μεγαλείο των παιδιών σας

Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι

Αφοπλίστε τους δολοφόνους (αφίσα ΑΚΟΑ)

Και για να μην ξεχνάτε ποια είναι η δουλειά σας, σκυλιά φυλάτε τ΄ αφεντικά σας

Αφήσατε τα δάση να καούν για πλάκα και τώρα φυλάτε το δέντρο του μαλάκα

Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας

Η οργή δεν σβήνει…

Δεν είμαστε από αυτό τον κόσμο, αντίο φίλε…

Ο αγώνας συνεχίζεται…