Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Walt Whitman






O αμερικανός ποιητής Γουώλτ Ουίτμαν γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1819 στο Ουέστ Χιλς του Λονγκ Αιλαντ. Ανήσυχος, αυτοδίδακτος, καταγόμενος από την εργατική τάξη τελειώνει με δυσκολίες το δημοτικό και εργάζεται σαν μαραγκός, στοιχειοθέτης ,δημοσιογράφος, δάσκαλος και νοσοκόμος (κατά τον εμφύλιο πόλεμο ).Γράφει  ποιήματα πανθεϊστικά και φυσιολατρικά, αγαπά την όπερα, διαβάζει  βεδικούς ύμνους, αστρονομία, γερμανική φιλοσοφία αλλά και Όμηρο, Σαίξπηρ, Ντίκενς.
Υπερασπίζει τη δημοκρατία και την ελευθερία των Νέγρων, παρακολουθεί τις πολιτικές συγκεντρώσεις του Λίνκολν και συμμετέχει σε προεκλογικούς αγώνες.
Τον κατηγόρησαν για ανηθικότητα και τον χαρακτήρισαν '' επικίνδυνο'' λόγο τις ανατρεπτικότατος των ποιημάτων του.
Ο ίδιος  χαρακτηρίζει, τσαπιές  βαρβάρου ,τους στοίχους του και απάντα στους λεπτολόγους αισθηματικούς: μα εγώ δεν ήρθα για να κεντήσω!
Στις 26 Μαρτίου του 1892 ο Γουώλτ Ουίτμαν κηδεύτηκε στο Καμντεν χωρίς ιερέα και σταυρό  και το πλήθος να τον ακλουθεί σε απόσταση έξι χιλιομέτρων στον τάφο, όπου αναγράφονται οι στίχοι του:

Το βάθρο μου είναι στερεωμένο και σφηνωμένο σε γρανίτη,
Περιγελώ αυτό που εσείς ονομάζετε αποσύνθεση,
Και ξέρω την έκταση του χρόνου.
Το μόνο που θέλω είναι να βρω το νησί μου....
Εκεί θα κάνω τις στιγμές ευτυχίας καθημερινότητα ,εκεί θα διώξω τα ''θέλω'', εκεί θα βρω κάθε μου ναι και όχι, εκεί θα ''ζήσω'' κάθε μου θάνατο, εκεί θα αφήσω εμένα ελεύθερο. Το μόνο που θέλω είναι να με βρώ .....Το μόνο που θέλω ρε, είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα ανάμεσα........
Ζητώ πολλά?



WHEN I HEARD THE LEARN'D ASTRONOMER



WHEN I heard the learn'd astronomer,
When the proofs, the figures, were ranged in columns before me,
When I was shown the charts and diagrams, to add, divide, and measure them,
When I sitting heard the astronomer where he lectured with much applause in the lecture-room,
How soon unaccountable I became tired and sick,
Till rising and gliding out I wander'd off by myself,
In the mystical moist night-air, and from time to time,
Look'd up in perfect silence at the stars.

3 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρον ποίημα...
    Έχω και ένα άλλο αγαπημένο... http://coa-debate.blogspot.com/2012/01/to-you.html.

    Φιλικά,
    Σπύρος Κάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικά πολύ ωραίο ... όπως και ο Whitman

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γουόλτ Γουίτμαν , o πατριάρχη της ποίησης των ΗΠΑ, που στο διάσημο ποίημά του, “Ο καπετάνιε! Καπετάνιε μου! ” (O captain! My captain!), αναφέρεται στον «καπετάνιο» του, πρόεδρο των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος οδήγησε με ασφάλεια το «καράβι» του στο λιμάνι αλλά ο ίδιος κείτεται νεκρός πάνω στη γέφυρα του καραβιού. Το ποίημα έγινε διεθνώς πασίγνωστο από την πολύ καλή ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», στην οποία, όσοι είδαν την ταινία, θα θυμούνται τον πρωταγωνιστή, Πήτερ Γουίαρ, να απαγγέλει το ποίημα στη σχολική τάξη, όρθιος πάνω σ’ ένα θρανίο, στους μαθητές του…..

    Γουόλτ Γουίτμαν, “Ο καπετάνιε! Καπετάνιε μου! ” (O captain! My captain!)
    “Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Το φοβερό μας ταξίδι έχει τελειώσει.
    Το πλοίο μας άντεξε σ’ όλες τις καταιγίδες, το έπαθλο που αναζητήσαμε εκερδίθη.
    Πλησιάζουμε στο λιμάνι, ακούω τις καμπάνες, τον λαό που πανηγυρίζει.
    Τα μάτια καρφωμένα στ’ ασάλευτο σκαρί, στο βλοσυρό κι ατρόμητο καράβι.
    Μα, ω καρδιά! Καρδιά! Καρδιά!
    Ω κόκκινες του αίματος στάλες
    Εκεί στη γέφυρα όπου ο Καπετάνιος μου κείτεται
    πεσμένος, παγωμένος, νεκρός.
    Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Σήκω και τα σήμαντρα άκου πως χτυπούν.
    Σήκω- για σένα η σημαία ανεμίζει- για σένα η σάλπιγγα ηχεί.
    Για σένα οι ανθοδέσμες και τα πλουμιστά στεφάνια- για σένα
    το πλήθος στην ακρογιαλιά.
    Εσένα ζητάει αυτή η κινούμενη μάζα που πάνω σου στρέφει τα
    διψασμένα της βλέμματα.
    Έλα Καπετάνιε! Πατέρα αγαπημένε!
    Στο μπράτσο αυτό το κεφάλι σου γύρε!
    Σαν όνειρο μου φαίνεται στη γέφυρα να κείτεσαι,
    πεσμένος, παγωμένος, νεκρός.
    Ο Καπετάνιος μου δεν αποκρίνεται, τα χείλη ντου είναι χλωμά κι αμίλητα,
    Ο πατέρας μου το μπράτσο μου δε νιώθει, δεν έχει πια θέληση μήτε σφυγμό,
    Το πλοίο αγκυροβόλησε σώο και αβλαβές το ταξίδι του έχοντας εκπληρώσει.
    Από ταξίδι φοβερό της νίκης το καράβι επιστρέφει με κερδισμένο το σκοπό.
    Ακρογιαλιές πανηγυρίστε! Καμπάνες ηχήστε!
    Όμως εγώ πένθιμο σέρνω βήμα,
    Στη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου κείτεται
    πεσμένος, παγωμένος, νεκρός.”
    (Πρόσωπα/ιδέες- Λογοτεχνία: Γουίτμαν, εκδ. Πλέθρον)

    (από: itzikas.wordpress.com)

    ΑπάντησηΔιαγραφή