Θωμάς Γκόρπας

Πριν λίγες μέρες ανακάλυψα σε μία διαδικτυακή περιπλάνηση τον ποιητή  

Θωμά Γκόρπα.

Πιο συγκεκριμένα στο πολύ ενδιαφέρον blog Το Βυτίο σε μία  ανάρτηση του διάβασα ένα από τα λιγοστά ποιήματα που με έκανε να αναπολήσω εικόνες με φίλους , καλοκαίρια , γιορτές , θύμισες όταν μοναχικά γυρνάς  στο σπίτι μετά από μια αλκοολούχα έξοδο και σταματάς και κοιτάς στην άκρη του δρόμου το παλιό παρατημένο από  τους ανθρώπους σπίτι.

«Γιατί αγαπάμε τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και τα λέμε παλιά;

Γιατί η δίψα μας για το βαρελίσιο κρασί παραμένει άσβεστη;

Γιατί τόσο πολύ πονάμε για τα προδομένα μπουζούκια;

Προσκυνώ ακόμα όσους σταθμούς του τρένου απόμειναν.

Και ρέπω ακόμα για το ξενύχτι που ενώνει και δεν ψεύδεται.

Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα μερικά καφενεία σε απομονωμένα χωριά

και στις εξοχές τόσα απροσδόκητα χαμομήλια αγριάγκαθα και   θυμάρια.

Και τα πρώτα φώτα μιας πόλεως ανάβουν ακόμα όπως παλιά

και τα ολάνοιχτα καλοκαιρινά παράθυρα του ύπνου ακόμα δεν πάλιωσαν»

Θ. Γκόρπας, Αθήνα 28.9.1979 – Αίγινα Απρίλιος 1990

Συγκινημένος λοιπόν από το ποίημα αυτό αποφάσισα να αναρτήσω ένα περιληπτικό βιογραφικό για αυτό τον ποιητή ,να τον γνωρίσω , σε όσους δεν τον ξέρουν και να τον θυμίσω σε όσους τον γνωρίζουν …

  Ο Θωμάς Γκόρπας γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1935. Από το 1954 έζησε στην Αθήνα, από το 1975 έως το 1980 στο Παρίσι, και από το 1990 μοίραζε τον καιρό του ανάμεσα στην Αθήνα και στην Αίγινα. Έκανε μια ντουζίνα επαγγέλματα: εργάτης, λογιστής, παλαιοβιβλιοπώλης, βιβλιοπώλης, επιμελητής εκδόσεων, εκδότης (εκδόσεις Πανόραμα και εκδόσεις Έξοδος), μεταφραστής, κ.α., πριν και μετά τη λεγόμενη δημοσιογραφία (συντάκτης στον Ημερήσιο Τύπο: Ανεξάρτητος Τύπος, Μεσημβρινή, Εξπρές, Νέα Πολιτεία). Ακόμα υπήρξε συντάκτης ή αρχισυντάκτης στα περιοδικά Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο, Ρουμελιώτικη Βίγλα, Ο Λογοτέχνης, Η Τέχνη στην Αθήνα, Η Καλλιτεχνική, Πολιτικά Θέματα, Μουσικά Θέματα. Έγραψε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και δίδαξε σε θεατρική σχολή ιστορία λογοτεχνίας και αγωγή του λόγου. Στη δεκαετία του 1950 σύχναζε στο Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας, στη Στοά Μαυρίδη, στο Πατάρι του Λουμίδη και στο Βυζάντιον. Από το 1955 έως το 1967 συμμετείχε σε ομάδες που πρωτοστάτησαν για μια πρωτοπορία στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στα εικαστικά, και για την υπεράσπιση του λαϊκού τραγουδιού. Από τους πρώτους που μίλησαν και έγραψαν για τον Καραγκιόζη και το ρεμπέτικο. Το 1979 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Μπιτ στην Όστια της Ρώμης.

Πέθανε στην Αθήνα το 2003.

Κάποια ποιήματα του ....