Αν οι εκλογές άλλαζαν τη ζωή μας θα ήταν παράνομες. Σωστά; Ο κάθε ένας και η κάθε μία μπορεί να σκέφτεται όποια απάντηση θέλει. Εγώ επιλέγω το «μάλλον», καθότι η ζωή και οι άνθρωποι είναι μία περίπλοκη υπόθεση και η ζωή πολλών ανθρώπων έχει αποδεδειγμένα αλλάξει μετά από μία εκλογή αναμέτρηση. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη νύχτα των εκλογών του 1993, όταν οι εργαζόμενοι στην ΕΑΣ περίμεναν με αγωνία, στα μηχανοστάσια που είχαν καταλάβει, το αν ο Ανδρέας Παπανδρέου θα τηρούσε τις δεσμεύσεις για την επανακρατικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας. Τις τήρησε, η ζωή αυτών των ανθρώπων έτσι άλλαξε, και ο γιος του σήμερα έχει κάτι να διαλύσει για να ικανοποιήσει την τρόικα και για να δικαιώσει τον Μητσοτάκη που πίστευε πως έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα από το 1992. Φυσικά στις περισσότερες περιπτώσεις οι εκλογές δεν αλλάζουν τη ζωή των από τα κάτω, όπως περίπου έγινε στην περίπτωση των εργαζομένων της ΕΑΣ, αλλά κατά βάση τη ζωή της κομματικής νομενκλατούρας των δύο μεγάλων κομμάτων, ανάλογα με το ποιο από τα δύο τις κερδίζει. Η οικονομική ελίτ επηρεάζεται, ή μάλλον επηρεαζόταν στο παρελθόν μέχρι που βρήκε την άκρη να έχει καλές σχέσεις και με τα δύο μεγάλα κόμματα, ενισχύοντας κατά κανόνα και το «γαλάζιο» και το «πράσινο» κομματικό ταμείο, αλλά και εκλέγοντας δικούς της βουλευτές και «γαλάζιους» και «πράσινους». Φυσικά οι εκλογές δημιουργούν και αυταπάτες στους από τα κάτω. Πριν από δύο χρόνια και κάτι εβδομάδες οι εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ έψηναν σουβλάκια μπροστά στην Εγνατία, γιατί η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του νερού της Θεσσαλονίκης. Λίγους μήνες μετά τα πανηγύρια αποδείχτηκε πως η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επιτάχυνε τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ.
Είναι δεδομένο πως αυτή η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε φύγει προχθές. Είναι δεδομένο πως κάθε μέρα που περνάει αυτή η κυβέρνηση κάνει μεγάλη ζημιά στο παρόν και στο μέλλον όλων των από τα κάτω. Είναι δεδομένο πως τα μέλη αυτής της κυβέρνησης προσεύχονται κάθε βράδυ λέγοντας: «Καλέ μου θεούλη δώσε μου τη δύναμη να κάνω τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους». Υπερβολή ε; Δεν νομίζω, γιατί σύντομα θα αποδειχτεί πως τα μέλη αυτής της κυβέρνησης είναι υπάλληλοι συγκεκριμένων πλουσίων, βασικά, αυτής της χώρας, αλλά και συγκεκριμένων πλουσίων άλλων χωρών. Είναι επίσης δεδομένο πως αυτή η κυβέρνηση δεν θα φύγει - ή τουλάχιστον δεν θέλει να φύγει - πριν να ολοκληρώσει το έργο της. Δηλαδή να ψηφίσει τη νέα δανειακή σύμβαση και υπογράψει το πρώτο μεγάλο πακέτο των ιδιωτικοποιήσεων. Το πρώτο μπορεί να γίνει άμεσα, οι ιδιωτικοποιήσεις όμως απαιτούν χρόνο, πιθανόν να μην φτάσει ούτε ολόκληρο το 2012.
Ας επιστρέψουμε όμως στις εκλογές. Σύμφωνα με τις μετρήσεις της κοινής γνώμης στην ελληνική κοινωνία έχουν αρχίσει να συγκροτούνται δύο μεγάλα μπλοκ. Το πρώτο φαίνεται πως αποτελείται από το πλήθος που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του στις 5 Μαΐου του 2010 και από τότε συνεχίζει να βρίσκεται στο δρόμο - όχι πάντα με την ίδια σύνθεση και μαζικότητα - και να δίνει μάχες σε πολλά μέτωπα με την κυβέρνηση. Αυτή η πλευρά εκφράζει στο 100% της το αίτημα για προοδευτική (δηλαδή για φιλολαϊκή, πολύ συγκεκριμένα κατά των πλουσίων και όχι μόνο γενικά υπέρ των φτωχών) πολιτική αλλαγή και θέλει να πάμε σε εκλογές. Σχηματικά, σε επίπεδο ποσοστών, φτάνει περίπου στο 35%, καλύπτει δηλαδή όλο το χώρο αυτού που μπορούμε να πούμε «κοινωνική Αριστερά». Το άλλο μεγάλο μπλοκ, αυτό που η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει ως μία συμπαγή πλειοψηφία που υποστηρίζει - έστω με τα δόντια σφιγμένα - την πολιτική της, δημοσκοπικά κινείται σε ένα θολό 55%, που σε γενικές γραμμές δεν θέλει να γίνουν άμεσα εκλογές, ειδικότερα όμως δεν ξέρει τι θέλει οπότε πέφτει εύκολα σε διάφορες δημοσκοπικές παγίδες, όπως το να επιλέγει κυβέρνηση εθνικής ενότητας για τη σωτηρία της πατρίδας. Σε αυτή την πλευρά συνωστίζεται ο κόσμος του - ας πούμε - «κέντρου», άνθρωποι που μπορεί να δηλώνουν «κεντροαριστεροί» ή «κεντροδεξιοί». Άνθρωποι που λάτρεψαν τον Κώστα Σημίτη και άνθρωποι που λάτρεψαν τον Κώστα Καραμανλή. Άνθρωποι που πλήττονται από την κρίση και άνθρωποι που κατάφεραν - ή φρόντισε γι' αυτό η κυβέρνηση - να την γλιτώσουν. Άνθρωποι που κατάγονται από φιλοβενιζελικές οικογένειες και άνθρωποι που κατάγονται από φιλοβασιλικές . Δηλαδή τρέχα γύρευε. Σε αυτή την πλευρά η πολιτική και οικονομική ελίτ έχει βρει το τελευταίο στήριγμα της! Είναι δηλαδή σαν να πέφτεις από τον 12ο όροφο και να πιστεύεις πως η μικρή τέντα του μανάβη μπορεί να σε σώσει. Θέλοντας να ενισχύσει τις δυνατότητες της τέντας, η πολιτική και η οικονομική ελίτ προσπαθεί να πείσει αυτή την πλευρά ότι οι εκλογές δεν θα αλλάξουν τη ζωή κανενός. Ότι οι εκλογές δεν έχουν νόημα, μπροστά στην προσπάθεια να «σωθεί» η χώρα από τις συντεχνίες, τα ρεμάλια τους συνδικαλιστές, το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ότι οι εκλογές στοιχίζουν. οπότε δεν είναι εποχή να μπούμε σε περιττά έξοδα. Ότι οι εκλογές, δηλαδή και αυτή η δημοκρατία - που όπως είπε ο Γλέζος είναι η χειρότερη που θα μπορούσαμε να έχουμε, αλλά η καλύτερη που είχαμε ποτέ - είναι πολυτέλεια, μπροστά στην προσπάθεια η Ελλάδα (και όλη η Ευρώπη) να παραμείνει στο δρόμο του ορθόδοξου νεοφιλελευθερισμού. Η πολιτική και η οικονομική ελίτ δείχνει αποφασισμένη για τα πάντα. Η από εδώ πλευρά πρέπει να αποδειχτεί αποφασισμένη για περισσότερα.
Υ.Γ. Φυσικά υπάρχει και ένα 10% που πιστεύει πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα με μία κυβέρνηση «δεξιάς», με Σαμαρά σκέτο ή με όλους τους ενοίκους της δεξιάς πολυκατοικίας. Φυσικά υπάρχουν και άνθρωποι που πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου