Του Γιάννη Σκινδήλια
Τι κι αν η Αριστερά ήταν συνήθως η “Κασσάνδρα”, που επί χρόνια προμήνυε τα δεινά, φωνάζοντας “είμαστε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη”… Οι ρόλοι άλλαξαν και τα ινία πήραν οι κάθε λογής εγκάθετοι κονδυλοφόροι, όχι για να καλέσουν σε αγώνα αλλά με στόχο να δημιουργήσουν μια γενιά υποταγμένη, τρομοκρατημένη κι ολιγαρκή. Το γέννημα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου που συνεχίζει να φέρνει μέτρα κατακρημνίζοντας προς όφελος του κεφαλαίου κατακτήσεις δεκαετιών, θέλει την ήδη χρεωκοπημένη νεολαία να αρνηθεί κάθε όνειρο και προσδοκία, κάθε ανησυχία κι αγωνιστική διεκδίκηση.
Σε αυτή την εποχή είναι αναγκαίο όσο ποτέ να βγει στο προσκήνιο όχι μόνο ο αγώνας των νέων και των εργαζόμενων, αλλά η αισιοδοξία αυτών που πιστεύουν πως μπορούν και πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο. Η νέα γενιά οφείλει να βγει μπροστά με πεποίθηση πως αυτά τα λίγα που “ξέρει” μπορεί τελικά να αποδειχτούν πολύ περισσότερα από ότι νομίζει. Οφείλει να φύγει από το σάστισμα των καιρών παίρνοντας δύναμη από τις δεκάδες των εργατικών αγώνων στην Ελλάδα και διεθνώς και να απαντήσει στο επιτηδευμένο “χάος” της καθεστηκυίας τάξης.
Η επίθεση όχι μόνο δεν κοπάζει, αλλά συνεχίζει σαν αγριεμένο πληγωμένο θηρίο που πασχίζει να βγει από την παγίδα που το ίδιο έστησε. Αν η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα πλέον αναδεικνύουν την απατηλή διχόνοια που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έσπειρε για να διχάσει δημόσιους και ιδιωτικούς υπάλληλους, δείχνει ταυτόχρονα πως ο στόχος είναι ένας: να φτάσει το μηνιάτικο όσο πιο κάτω γίνεται. Πρέπει άμεσα μια ολόκληρη γενιά να γίνει φτηνή κι εύκολη λεία για τα αρπακτικά της εργοδοσίας και των “επενδύσεων”. Αν η δεδηλωμένη πρόθεση για απομόρφωση και κατάρτιση των μαθητών, με την προσπάθεια για “πέταγμα” έξω από το γενικό λύκειο των μισών δεν το δηλώνει από μόνη της, η χρήση του πολιορκητικού κριού της υποχρηματοδότησης και κλεισίματος ιδρυμάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ -της εργασιακής πλέον εφεδρείας- με διοικητές μάνατζερς και μισά πτυχία ολοκληρώνουν την επίθεση στην παιδεία! Κι όλα αυτά για να διαβούν από κοινού απόφοιτοι σχολείων και σχολών την πόρτα για μισή δουλειά. Η άνεργη νεολαία που ξεπερνά σήμερα το 50%, όταν εργάζεται πληρώνεται με μισά λεφτά και μισή ασφάλιση. Τι προσδοκία μπορεί να έχει το σύστημα αλήθεια από μια τέτοια γενιά; Αν το “αμερικάνικο όνειρο” και το “μαγικό χαλί” της ΕΟΚ γέννησαν το γιαπισμό, τη ματαιοδοξία και την αυταπάτη, τι μπορεί να “κερδίσει” όλους αυτούς που τους τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια;
Αναφερόμαστε πλέον σε μια νέα γενιά, μια νέα εποχή. Μια γενιά, που όσο μεγαλώνει η δυνατότητα για μια καλύτερη ζωή, τόσο περισσότερο αυτή τη στερείται ως πιθανότητα! Η εργατική τάξη σήμερα έχει τη μεγαλύτερη από άποψη γνώσης και σχέσης με την παραγωγή δυνατότητα για να τη ρυθμίσει χωρίς αφεντικό και για τις ανάγκες του συλλογικού της “εγώ”. Η σύγχρονη εργατική τάξη περιλαμβάνει ταυτόχρονα τα πιο μορφωμένα και τα πιο πληβειακά στοιχεία. Όχι μόνο δηλαδή έχει φτάσει η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορεί να ταΐσει 2,5 φορές τον πληθυσμό της γης, αλλά υπάρχει και η δυνατότητα να το γνωρίζει ταυτόχρονα ένα μεγάλο μέρος του!
Δεν ήταν βέβαια δυνατόν αυτή η νέα γενιά να μην διέπεται από αντιφάσεις. Τι η διαρκής εναλλαγή της εργασίας, τι η τεράστια πρόσβαση σε κομμάτια γνώσης, τι η “περαστικότητα” από τους χώρους της εκπαίδευσης… η σύγχρονη νεολαία μπορεί την ίδια ώρα με τη φυγομαχία (στο όνομα της προσωρινότητας) να συμβάλλει στις μεγαλύτερες κοινωνικές εκρήξεις. Κι ενώ η αλαζονεία προς την ιστορία και τη συλλογικότητα είναι ικανή να οδηγήσει στα ερείπια του ατομικού δρόμου, μπορεί κάλλιστα την ίδια στιγμή να οδηγήσει στην ίδια αλαζονεία απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του. Η γυμνή κυριαρχία του κεφαλαίου και η αποστοίχιση που προκαλεί, επουδενί δε θα συγκροτήσει από μόνη της ένα επαναστατικό ρεύμα, θέτει όμως τα θεμέλια για τη δημιουργία και την ανάδειξή του. Για την αναζήτηση για ένα άλλο πρότυπο μόρφωσης, εργασίας και δημοκρατίας που μόνο μια άλλη κοινωνία μπορεί να φέρει.
Οι αντιθέσεις εντός της νεολαίας δεν εξαλείφονται μεμιάς αλλά ροκανίζονται καθημερινά. Τι έχουν να χωρίσουν όλοι αυτοί που με το νόμο πλέον πληρώνονται με 591 ευρώ; Η μαθητεία των σπουδαστών (δημόσιων και ιδιωτικών ΙΕΚ κι επαγγελματικών λυκείων), η “μαύρη” εργασία των εργαζόμενων φοιτητών και ο κόσμος της “πρώτης απασχόλησης” και της ανεργίας είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η πρόσβαση στην εργασία σήμερα είναι ακρογωνιαίος λίθος για την ύπαρξη ενός νεολαιίστικου κινήματος που θα συμβάλλει σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου. Ένα κοινωνικό μέτωπο μαθητών – φοιτητών – ανέργων είναι η βάση που πρέπει να αγκαλιάσει τις νεολαιίστικες δυνάμεις και να θέσει καθήκοντα στην ίδια την αριστερά για την κοινή δράση και συμβολή της στο κίνημα. Όπως έγινε και με τους χιλιάδες των ανέργων που εντάχθηκαν στις γραμμές του ΕΑΜικού κινήματος στην πάλη για δουλειά, η αγωνιστική στράτευση θα κρατήσει όλο αυτό το κομμάτι κόσμου μακριά από το κοινωνικό περιθώριο – προς όφελος και του ίδιου του κινήματος – και θα δώσει άλλη πολιτική και προγραμματική πνοή, άλλο ταξικό χρώμα.
Η αισιοδοξία μας δεν αντλείται από μια παράδοση ή κάποια εμμονή αλλά στηρίζεται σε όλες τις στιγμές που η νεολαία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο τα τελευταία χρόνια. Από τη νεολαιίστικη έκρηξη του 2008 στην Ελλάδα μέχρι την αραβική άνοιξη, τους πρόσφατους αγώνες στις ΗΠΑ και το φοιτητικό κίνημα στη Χιλή. Φαίνεται αχνά πως στην εποχή αυτής της κρίσης γεννιέται όχι μόνο ένα εκ νέου και βαθύ ρεύμα αναζήτησης και διεκδικήσεων αλλά κι ένας “ημι-αυθόρμητος” διεθνισμός μεταξύ των αγωνιζομένων.
Με στόχο σήμερα την ανάδειξη ενός επαναστατικού ρεύματος μέσα στους αγώνες της νεολαίας είναι υποχρεωμένος κανείς να δει όχι μόνο την πολύπλοκη φύση της νέας εργατικής βάρδιας, αλλά και την πλειάδα των δρόμων που είναι υποχρεωμένος να διαβεί. Η πολιτικοποίηση του οικονομικού αγώνα μπορεί να είναι ο βασικός, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε ο μόνος ούτε και ικανός από μόνος του τρόπος να προσδώσει σε τεράστια κομμάτια νέων τον χαμένο πολιτισμό, τη διδαχή της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης Περνά μέσα από την αναγκαία συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και τη χωρίς φόβο προώθηση της κομμουνιστικής στρατηγικής. Αν η νέα γενιά δεν πειστεί και με το κεφάλι ψηλά δεν πιστέψει πως μπορεί να “κρατήσει στα χέρια της τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος” δεν πρόκειται και να το πράξει.
Στο πλαίσιο αυτό η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση πρέπει να ανοίξει σήμερα ένα διάλογο με το βλέμμα στραμμένο σε όλους τους πρωτοπόρους αγωνιστές και τους συγκλονιστικούς αγώνες που ξεσπάνε, τις δυνάμεις καταρχήν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και των υπόλοιπων δυνάμεων της Αριστεράς, όπως και άλλες αγωνιστικές δυνάμεις με στόχο την ανασυγκρότηση του νεολαιίστικου κινήματος και των επιμέρους εκφράσεών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου