Η ιταλική στρατηγική της έντασης, εγχειρίδιο και για την Ελλάδα

συνέντευξη με τον Φραντζέσκο Κοσίγκα

Ο Φραντζέσκο Κοσίγκα, πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιταλίας και υπουργός Δημόσιας Τάξης κατά τη διάρκεια της απαγωγής και δολοφονίας του Άλντο Μόρο (1978), καθώς και γ.γ. του υπουργείου Δημόσιας Τάξης (1996), την περίοδο των μεγάλων πανσπουδαστικών κινητοποιήσεων, μιλά στον Αντρέα Καντζίνι για τις εφημερίδες «Il Giorno», «Il Resto del Carlino», «La Nazione» (23-10-2008), μια συνέντευξη που προκάλεσε σοκ και συζητήθηκε πολύ. Ο Κοσίγκα, μαζί με τους Αντρεότι και Τζακανίνι ήταν οι εκφραστές της «γραμμής της σταθερότητας», δηλαδή ήταν οι αδιάλλακτοι των μολυβένιων χρόνων, που με κάθε δημοκρατικό τίμημα υπερασπίζονταν το αστικό καθεστώς στις πιο ακραίες εκφάνσεις του. Υπήρξε μια προσωπικότητα από τις πιο αμφιλεγόμενες της ιταλικής Χριστιανοδημοκρατίας, πρωταγωνιστής στη στρατηγική της έντασης, δίχως να είναι τυχαίο ότι τη δεκαετία του '70 έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην υπόθεση Gladio, το ιταλικό σκέλος του Stay- Behind του ΝΑΤΟ για την προάσπιση των αστικών καθεστώτων από τον κομμουνιστικό κίνδυνο, ακόμα και αν αυτός δεν υπήρχε ως τέτοιος.

Πρόεδρε Κοσίγκα, νομίζετε ότι ο Μπερλουσκόνι όταν απείλησε τους φοιτητές με ευρεία χρήση των δυνάμεων της αστυνομίας υπερέβαλλε;

Αν θεωρεί ότι είναι ο πρόεδρος μιας κυβέρνησης ενός ισχυρού κράτους έπραξε πολύ ορθά. Αλλά επειδή η Ιταλία είναι ένα αδύναμο κράτος, και στην αντιπολίτευση δεν έχουμε το ακλόνητο γρανιτένιο ΚΚΙ, αλλά ένα Δημοκρατικό Κόμμα εκτόπλασμα, φοβάμαι ότι τα λόγια δεν θα τα συνοδεύσουν πράξεις, οπότε ο Μπερλουσκόνι θα ρεζιλευτεί.

Τι είδους πράξεις θα πρέπει να ακολουθήσουν;
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μαρόνι θα πρέπει να κάνει αυτό που έκανα εγώ όταν ήμουν στη θέση του.

Δηλαδή;
Καταρχάς, αφήνεις κατά μέρος τους μαθητές του Λυκείου, γιατί φαντάζεστε τι θα συνέβαινε αν σκοτωνόταν ένα παιδάκι ή αν τραυματιζόταν βαριά. Αν και υπάρχουν δάσκαλοι που δασκαλεύουν πολιτικά τα παιδιά και τα κατεβάζουν στους δρόμους: πρόκειται για εγκληματική στάση!

Ενώ τους φοιτητές;
Τους αφήνεις να δράσουν. Απομακρύνεις τις δυνάμεις της αστυνομίας από τους δρόμους και τα Πανεπιστήμια, βάζεις προβοκάτορες στο κίνημα έτοιμους για όλα και αφήνεις για καμιά δεκαριά μέρες τους διαδηλωτές να καταστρέψουν καταστήματα, να κάψουν αυτοκίνητα και η πόλη να περάσει δια πυρός και σιδήρου.

Κι ύστερα;
Στη συνέχεια, ενδυναμωμένος πλέον από τη συναίνεση του κόσμου, ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων θα πρέπει να υπερκαλύπτει αυτών της αστυνομίας και των καραμπινιέρων. Οι δυνάμεις της αστυνομίας δεν θα πρέπει να δείξουν κανένα οίκτο, να στείλουν τους πάντες στο νοσοκομείο. Δεν τους συλλαμβάνεις, άλλωστε οι δικαστές θα τους αφήσουν ελεύθερους, αλλά τους κτυπάς και κτυπάς κυρίως εκείνους τους καθηγητές που υποδαυλίζουν την εξέγερση των μαθητών.

Και εσείς αντιλαμβάνεστε τι θα πουν στην Ευρώπη με μια θεραπεία αυτού του είδους; «Ο φασισμός επιστρέφει στην Ιταλία», θα πουν.
Κολοκύθια, η δημοκρατική συνταγή είναι αυτή: σβήνεις τη φωτιά πριν απλωθεί η πυρκαγιά.

Ποια πυρκαγιά;
Δεν υπερβάλλω, πραγματικά πιστεύω ότι η τρομοκρατία θα επιστρέψει βάφοντας με αίμα τους δρόμους αυτής της χώρας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν γεννήθηκαν στα εργοστάσια αλλά στα πανεπιστήμια. Τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν τα είχε χρησιμοποιήσει πριν το Σπουδαστικό Κίνημα και η αριστερά των συνδικάτων.

Υπάρχει, δηλαδή, πιθανότητα να επαναληφθεί η ιστορία;
Δεν είναι πιθανόν, είναι δυνατόν. Γι' αυτό λέω: ας μη ξεχνάμε ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες γεννήθηκαν γιατί η φωτιά δεν σβήστηκε έγκαιρα.

Το Δημοκρατικό Κόμμα του Βελτρόνι είναι υπέρ των διαδηλωτών.
Μα, κοίταξε να δεις, ειλικρινά εγώ τον Βελτρόνι δεν τον βλέπω να κατεβαίνει στους δρόμους ρισκάροντας να φάει ξύλο. Τον βλέπω περισσότερο να σ' ένα clup prive του Σικάγου να χειροκροτεί τον Ομπάμα.

Φυσικά, δεν θα κατέβει στους δρόμους κρατώντας ένα ρόπαλο, αλλά πολιτικά.
Πολιτικά, κάνει το ίδιο λάθος που έκανε το ΚΚΙ τα πρώτα χρόνια του κινήματος: έπαιξε το ρόλο του υπερασπιστή του κινήματος έχοντας την αυταπάτη ότι το έλεγχε, αλλά όταν , όπως ήταν λογικό, κατέληξαν και αυτοί στο στόχο άλλαξαν τελείως συμπεριφορά.

Πηγή:Εποχή