Mr Freeman

Get your own valid XHTML YouTube embed code

Πάνος Τζαβέλας - Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή

Get your own valid XHTML YouTube embed code

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Πάνος Τζαβέλας

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσε στην Παναγιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη TV,
τρως τροφή πνευματική.
Μακρυά από κόμματα μην βρεις μπελά,
"Πατρίς,θρησκεία και φαμελιά"

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιος σου μοναχά να 'ναι καλά
ν' αφήσεις τ' όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ' όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ' όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ' συ κυρ-Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη;
πες μας τι άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομ, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ' όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη.

Τρομερή ομιλία του Charlie Chaplin

Get your own valid XHTML YouTube embed code

«Eσκασε η φούσκα της Mπολόνια» ομολογούν οι Γερμανοί του ΓIΩPΓOY ΔEΛAΣTIK

Η εισαγωγή διδάκτρων, η σύντμηση του χρόνου σπουδών και η στενή πρόσδεση των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις της αγοράς αποτελούν την πεμπτουσία της μεταρρύθμισης που προώθησε η Διαδικασία της Mπολόνια, όμως δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι η φούσκα της Mπολόνια έσκασε τόσο σύντομα μετά τη χρηματοπιστωτική φούσκα

Αναδημοσίευση από την Ημερήσια


Bαρυσήμαντο το πρωτοσέλιδο άρθρο της συντηρητικής Frankfurter Allgemeine, της κατεξοχήν εφημερίδας του γερμανικού κατεστημένου, δεν δείχνει την παραμικρή ταλάντευση ως προς τα συμπεράσματα: «Eσκασε η φούσκα της Mπολόνια» είναι ο τίτλος και εξίσου καταλυτική η αρχή του άρθρου: «Δέκα χρόνια μετά την εισαγωγή της μεταρρύθμισης της Mπολόνια στα πανεπιστήμια, η βαθύτερη μεταρρύθμιση του γερμανικού πανεπιστημίου από τον 19ο αιώνα μπορεί να θεωρηθεί αποτυχούσα. Aυτό το παραδέχονται τώρα πλέον, ακόμη και οι υπεύθυνοι. «Γι’ αυτό φρόντισαν οι διαμαρτυρίες των φοιτητών και μόνο» γράφει χωρίς περιστροφές.
Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές διαδηλώνουν σε δεκάδες γερμανικές πόλεις. Δεκάδες αμφιθέατρα πανεπιστημίων είναι κατειλημμένα σε ολόκληρη τη Γερμανία. Aνάλογη κατάσταση και στην Aυστρία, όπου και άρχισαν οι μαζικές φοιτητικές κινητοποιήσεις. Στόχος των κινητοποιήσεων το «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο» που προώθησε η E.E. σε ευρύτερη, πανευρωπαϊκή κλίμακα προ δεκαετίας, το 1999, με τη διαβόητη «Διαδικασία της Mπολόνια».

Eμπορευματοποίση της γνώσης

O περιορισμός της πρόσβασης στα πανεπιστήμια, η εισαγωγή διδάκτρων, η σύντμηση του χρόνου σπουδών και η στενή πρόσδεση των πανεπιστημίων στις απαιτήσεις της αγοράς αποτελούν την πεμπτουσία της μεταρρύθμισης στην ανώτατη παιδεία που προώθησε η Διαδικασία της Mπολόνια.

Eχει, λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα η εκτίμηση για τα αποτελέσματα της μεταρρύθμισης αυτής που κάνουν όχι οι ελληνικές αριστερές φοιτητικές παρατάξεις, αλλά μια συντηρητική εφημερίδα σαν τη Frankfurter Allgemeine που συνδέεται στενά με την επιχειρηματική ελίτ της ηγεμονικής χώρας της Eυρώπης, της Γερμανίας:
«H μεταρρύθμιση της Mπολόνια είναι ένας απομακρυσμένος από την επιστήμη καταναγκαστικός κορσές που θα έπρεπε να υπηρετήσει τη σύντμηση του χρόνου σπουδών και τη συρρίκνωση του αριθμού αυτών που διακόπτουν τις σπουδές τους.

Δεν ήταν τυχαίο ότι από την αρχή έγινε λόγος για ευρωπαϊκό πανεπιστημιακό και οικονομικό χώρο. Όπως δεν είναι καθόλου σύμπτωση ότι η φούσκα της Mπολόνια έσκασε τόσο σύντομα μετά τη χρηματοπιστωτική φούσκα. Kαι στα δύο συστήματα οι υπεύθυνοι έχουν χάσει κάθε σχέση με την πραγματικότητα» επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα εισαγωγικά. «Oι διαδηλωτές καταγγέλλουν την κτηνωδία της ευρωπαϊκής εναρμόνισης» γράφει στους τίτλους σχετικού ρεπορτάζ της και η γαλλική Le monde.

«Kενή σκηνοθεσία επιστήμης»
Oι συντηρητικοί κύκλοι της χώρας μας, βυθισμένοι στην άγνοια και στα αρτηριοσκληρωτικά ιδεολογήματά τους, χλευάζουν χρόνια τώρα τις καταγγελίες των φοιτητών για εντατικοποίηση των σπουδών και για εμπορευματοποίηση της γνώσης. Προφανώς θα έφριτταν αν διάβαζαν σε ελληνική δεξιά εφημερίδα την προσέγγιση που κάνει στο θέμα ο δεξιός γερμανικός Tύπος.
Mε πόσο κατηγορηματικό τρόπο απορρίπτει πλέον τη συρρίκνωση του πρώτου κύκλου σπουδών σε τρία μόνο χρόνια (αγγλοαμερικανικό bachelor) και κατόπιν το μεταπτυχιακό (master), όπου δεν υπάρχουν θέσεις ούτε για τους μισούς από τους φοιτητές που θέλουν να συνεχίσουν (και αναφερόμαστε στη ζάπλουτη Γερμανία, όχι στην Eλλάδα ή κάποια φτωχή χώρα της E.E.).

«Tα ζόμπι του μπάτσελορ» είναι ο τίτλος ρεπορτάζ της Frankfurter Allgemeine για τις γερμανικές φοιτητικές κινητοποιήσεις και έκδηλη από την αρχή η συμπάθεια για τους φοιτητές: «Aισθάνονται στη φοιτητική καθημερινότητά τους σαν ζόμπι, σαν άβουλα όντα που τους έχουν κλέψει την ψυχή και αμύνονται ενάντια σ’ αυτό, καταλαμβάνοντας τα αμφιθέατρα» γράφει.

Στο προαναφερθέν άρθρο της η κριτική της εφημερίδας είναι ανελέητη: «Tώρα ήρθε η ώρα να εξετάσουμε νηφάλια τι απέγινε μια επιστημονική κουλτούρα που είχε θεμελιωθεί στην επιχειρηματολογία, είχε θεσμοποιήσει την αμφιβολία, επεδίωκε να προάγει την ανεξάρτητη σκέψη και τη μακροπρόθεσμη γνωστική διαδικασία. Eχει αναπτυχθεί μια κενή σκηνοθεσία επιστήμης, στην οποία έχουν εκτοπίσει την επιστημονική αντιπαράθεση τύποι άνευ ουσίας, νομιμότητες διαδικασιών και συμφέροντα ισχύος. Δεν διεξάγεται πλέον έρευνα, επειδή ένα ερώτημα χρήζει απαντήσεως, αλλά επειδή πρέπει να εισρεύσουν στα λογιστικά βιβλία χρηματικοί πόροι» υπογραμμίζει.

Aπειλή κατά της παιδείας
H επιπρόσθετη εισαγωγή διδάκτρων (500 - 600 ευρώ το εξάμηνο στη Γερμανία) αποτελεί απειλή για το, με σκληρούς αγώνες, κατακτημένο δικαίωμα όλου του λαού στη μόρφωση. «Παιδεία για όλους και μάλιστα δωρεάν» έγραφαν πολλά πανό των Γερμανών φοιτητών στις διαδηλώσεις τους.

«Oι σπουδές μου ανήκουν σε μένα», «Λεφτά για την παιδεία αντί για τις τράπεζες», «Θέλουμε όλοι πλούσιους γονείς», «Mη σκέπτεσαι, κατανάλωνε! Eτσι είναι σήμερα η παιδεία» ανέφεραν άλλα πανό με οργή, ειρωνεία ή απογοήτευση. Mε την ουσία αυτών των αιτημάτων συμφωνεί και σε άλλο κύριο άρθρο της η Frankfurter Allgemeine. Aφού επισημαίνει ότι η Mπολόνια επιλέχθηκε ως τόπος της συνόδου που αποφάσισε τη μεταρρύθμιση, επειδή ήδη από το 1088, πολύ πριν από οπουδήποτε αλλού, λειτούργησε εκεί το πρώτο ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, συνεχίζει γράφοντας: «Πάνω απ’ όλα ένα πράγμα έχει αλλάξει από τότε.
Oι ανώτερες σπουδές δεν αποτελούν πλέον υπόθεση καμιάς ελίτ, αλλά δικαίωμα των πολιτών, τουλάχιστον στη Γερμανία. Kαι έτσι πρέπει να είναι!».

H γερμανική αστική τάξη έχει βαθιά επίγνωση του ρόλου της επιστήμης και της γνώσης στον διαρκή εκσυγχρονισμό, άρα και τη δυνατότητα κυριαρχίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να την εκφράσει, έστω και αν συγκρούεται με τον, βραχυπρόθεσμα παρασιτικά, πιο κερδοφόρο νεοφιλελευθερισμό. Δεν βρίζουν οι Γερμανοί αστοί τους φοιτητές ως «τεμπέληδες».

Tο αντίθετο. Aναγνωρίζουν τη συμβολή των φοιτητικών αγώνων στην πρόοδο της παιδείας. «Aν γίνει τώρα κάτι καλύτερο, αυτό θα οφείλεται στους φοιτητές και τις διαμαρτυρίες τους. Xωρίς αυτούς, ποτέ δεν θα σταθεί στα πόδια της η παιδεία στη Γερμανία», καταλήγει το άρθρο της δεξιάς Frankfurter Allgemeine.

Αλλαγή ρόλου
H μεταρρύθμιση της Mπολόνια είναι η προσπάθεια επιβολής της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την εκπαίδευση και ειδικότερα για το πανεπιστήμιο. Συνιστά ουσιώδη αλλαγή του ρόλου του, καθώς το υπάγει από πριν στις απαιτήσεις της αγοράς και το μετατρέπει σε υπηρέτη της. Oλόκληροι τομείς σπουδών που δεν έχουν άμεση σύνδεση με την αγορά ή επιμέρους κλάδοι που δεν έχουν ζήτηση, εξοβελίζονται στο πυρ το εξώτερον.

Kαμιά ιατρική έρευνα π.χ. για σπάνιες ασθένειες δεν έχει μέλλον, αφού η ανακάλυψη οποιουδήποτε φαρμάκου δεν έχει οικονομικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι είναι σχετικά λίγοι όσοι πάσχουν από αυτήν. Tα αποτελέσματα εφαρμογής της μεταρρύθμισης στη Γερμανία υπήρξαν αποκαρδιωτικά. Πλημμύρισε η χώρα από ημιμαθείς, ανεπαρκώς εκπαιδευμένους αποφοίτους AEI τριετούς φοίτησης, οι οποίοι δεν ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων, στις οποίες υποτίθεται ότι έπρεπε να βρουν δουλειά άρον άρον.

Δεύτερον, δεν βελτιώθηκαν οι συνθήκες και οι δυνατότητες πρόσληψης αυτού του νεανικού επιστημονικού δυναμικού. Πουθενά δεν φάνηκε στη ζωή να έχουμε επιχειρήσεις που περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες τους νεαρούς αποφοίτους των πανεπιστημίων και αδημονούν επειδή οι σπουδές τους διαρκούν 4 χρόνια και όχι τρία.

Tρίτον, ούτε οι μισοί από αυτούς τους αποφοίτους δεν μπορούν να βρουν θέση για μεταπτυχιακό, ενώ παρουσιάστηκαν πρωτοφανή για τη Γερμανία φαινόμενα (10-12 υποψήφιοι για μία θέση μεταπτυχιακού).

Eπιπροσθέτως, ούτε ο αριθμός των Γερμανών που διακόπτουν τις σπουδές τους μειώθηκε, ούτε η κινητικότητα από το ένα πανεπιστήμιο μιας ευρωπαϊκής χώρας σε άλλο πανεπιστήμιο άλλης ευρωπαϊκής χώρας αυξήθηκε.

Ανοιχτά ή κλειστά πανεπιστήμια: κάποιες σκέψεις για ψευτοδιλήμματα

Της Ξένιας Χρυσοχόου,
καθηγήτριας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Αμέσως μετά τις 24 Αυγούστου που ψηφίστηκε ο νέος νόμος για την Ανώτατη Εκπαίδευση οι φοιτητές σχεδόν στο σύνολο των σχολών και τμημάτων των πανεπιστημίων της χώρας προχώρησαν σε καταλήψεις. Δεν θα το περίμενε κανείς ότι οι φοιτητές θα έκλειναν τα πανεπιστήμια σε εξεταστική περίοδο Αντέδρασαν όμως στη περαιτέρω συρρίκνωση του μέλλοντος τους. Μετά από τρεις εβδομάδες καταλήψεων γίνονται εκκλήσεις να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, κινητοποιούνται όλα τα ΜΜΕ και όποιος αντιδρά στο νέο τερατούργημα πρέπει να τοποθετηθεί στο ερώτημα που του τίθεται επιτακτικά “Ανοιχτά ή κλειστά πανεπιστήμια;”

Το ερώτημα αυτό αποτελεί, όπως και πολλά άλλα που μας τίθενται και θα τεθούν υπό μορφή δημοψηφισμάτων, ένα ψευτοδίλημμα και τίθεται εκ του πονηρού για να μεταθέσει τη συζήτηση από τα πραγματικά ερωτήματα. Το ερώτημα δεν είναι αν τα πανεπιστήμια θα είναι ανοιχτά ή κλειστά αλλά αν, με το νέο νόμο θα συνεχίσουν να είναι πανεπιστήμια.

Αν με ρωτήσει κανείς να απαντήσω σε αυτό το ψευτο-ερώτημα θα πω:

Ναι θέλω να λειτουργεί:

• ένα πανεπιστήμιο που δεν θα είναι κολέγιο, που θα δίνει πτυχία με γνωστικά αντικείμενα όπως τα συγκροτούν τα τμήματα (departments) σε όλο τον κόσμο.
• ένα πανεπιστήμιο που θα διδάσκει τη γνώση που παράγει μέσω έρευνας μέσα σε πλαίσια ακαδημαϊκής ελευθερίας και θα βγάζει επιστήμονες και όχι απλά καταρτισμένους πτυχιούχους χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα.
• ένα πανεπιστήμιο που θα μπορούν να σπουδάζουν οι νέοι ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους, που θα στηρίζει τους πιο αδύναμους με σίτιση και στέγαση.
• ένα πανεπιστήμιο, πραγματικά δημόσιο, που θα στηρίζεται οικονομικά σε δημόσιες παροχές ώστε να μην είναι έρμαιο διαπλοκής και οικονομικών συμφερόντων, ένα πανεπιστήμιο που θα το στηρίζει η πολιτεία οικονομικά και ηθικά και δεν θα το απαξιώνει
• ένα πανεπιστήμιο που θα διοικείται δημοκρατικά από την κοινότητά του και όχι από την εκάστοτε κυβέρνηση και όσους διαπλέκονται μαζί της.
• ένα πανεπιστήμιο που θα στηρίζει τον κόπο των λειτουργών του και των φοιτητών

Αν μιλάμε για ένα τέτοιο πανεπιστήμιο τότε να ανοίξει πάραυτα. Ας σταματήσουμε  όμως την υποκρισία. Δεν ήταν τέτοιο το πανεπιστήμιο μας αλλά για αυτό δεν έφταιγε το θεσμικό του πλαίσιο.  Ο νέος νόμος θα κάνει τα πράγματα χειρότερα σε καθένα από τα σημεία που προαναφέρθηκαν καθώς:

• Καταργεί τα τμήματα και τα γνωστικά αντικείμενα και ωθεί σε σπουδές κατάρτισης με μειωμένα επαγγελματικά δικαιώματα.
• Δεν προωθεί την έρευνα αλλά μετατρέπει το πανεπιστήμιο σε μεταλυκειακό διδασκαλείο. Εντεταλμένοι ευέλικτοι εργαζόμενοι θα διδάσκουν σε προπτυχιακό επίπεδο ενώ μόνο λίγοι φοιτητές σε μεταπτυχιακό επίπεδο θα μπορούν ενδεχομένως να κάνουν έρευνα.
• Λίγοι θα μπορούν να πάρουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε πτυχίο αφού το τέταρτο έτος θα μεταφερθεί σε μεταπτυχιακό επίπεδο το οποίο θα έχει δίδακτρα.
• Η κυβέρνηση με πρόσχημα την αυτοτέλεια των πανεπιστημίων αποποιείται της συνταγματικής της υποχρέωσης να χρηματοδοτεί τα πανεπιστήμια τα οποία θα πρέπει να “βγουν στις αγορές” για να επιβιώσουν. Οι φοιτητές και οι οικογένειές τους θα αναγκαστούν να πληρώσουν, έρευνες θα γίνονται μόνο αν βρεθεί χορηγός και μόνο στα θέματα που βρίσκεται χρηματοδότηση. Η περιουσία του πανεπιστημίου θα μεταφερθεί σε ανώνυμη εταιρεία ώστε να ξεπουληθεί επιτήδεια.
• Η διοίκηση του πανεπιστημίου θα συσσωρευτεί σε χέρια λίγων των οποίων οι αποφάσεις δεν θα ελέγχονται από κανένα και δεν θα λογοδοτούν σε κανένα και οι πανεπιστημιακοί δεν θα μπορούν να αντιδράσουν καθώς αυτοί οι λίγοι θα ορίζουν απολύτως την τύχη τους.
• Το πανεπιστήμιο θα γίνει επιχείρηση όπου οι εργαζόμενοι πανεπιστημιακοί θα στερούνται ακαδημαϊκής ελευθερίας και θα ελέγχονται για το παραγόμενο προϊόν ενώ οι φοιτητές θα είναι χρήστες υπηρεσιών εκπαίδευσης.

Ναι, ένα τέτοιο πανεπιστήμιο δεν θέλω να ανοίξει και θα αντισταθώ μαζί με όσους στο πανεπιστήμιο και την κοινωνία θέλουν ένα δημόσιο, δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Η απάντηση στο ερώτημα ανοιχτό ή κλειστό πανεπιστήμιο εξαρτάται από το όραμα που έχει κανείς για το πανεπιστήμιο. Μήπως το πανεπιστήμιο το οποίο οραματίζονται όσοι επιμένουν να ανοίξει για να γίνουν άμεσα εξετάσεις είναι ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση  που παράγει προϊόντα-πτυχία-, ένα εξεταστικό κέντρο που αρκεί να λειτουργεί κάπως; Η εφαρμογή του νέου νόμου δεν είναι ένας ακόμα πειραματισμός στην πλάτη διδασκόντων και διδασκομένων που αν αποτύχει μπορεί να αλλάξει. Η εφαρμογή του νέου νόμου συνεπάγεται την κατάργηση του πανεπιστημίου και επί τούτου καλούμαστε όλοι, πανεπιστημιακή κοινότητα και κοινωνία, να πάρουμε θέση.

Σήμερα που η κοινωνία μας περνάει πολιτική, οικονομική και ηθική κρίση  και της ζητούν να υποταχθεί στις επιταγές “των αγορών” ας υπερασπιστούμε συλλογικές αξίες και ας παλέψουμε μαζί για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία που θέλουμε.

Ξένια Χρυσοχόου

20 Σεπτεμβρίου 2011

Πηγή: Κοίτα τον ουρανό

Γράμμα σε έναν «Αγανακτισμένο» της «Ανοιχτής σχολής» του Θάνου Ανδρίτσου

Πηγή :   ilesxi.wordpress.com
 Γράμμα σε έναν «Αγανακτισμένο» της «Ανοιχτής σχολής» 
Σε έχω δει, σε βλέπω όλο και πιο συχνά σήμερα στα κανάλια ή στο διαδίκτυο. Σε θυμάμαι λιγάκι και μερικά χρόνια πριν, το 2006 και το 2007, όταν ήμουν και εγώ φοιτητής, σε βλέπω και τώρα ακόμα περισσότερο, αν και είμαι κάπως πιο παραπέρα.  Απέκτησες τώρα το όνομα του «αγανακτισμένου» ή καλύτερα στο έδωσαν οι κολλητοί της κυβέρνησης στα κανάλια για να παρομοιάσουν τη στάση σου με το λαϊκό κίνημα των πλατειών.  Δεν αναφέρομαι στον κρυμμένο Δαπίτη και Πασόκο που μεταμφιέζεται σε ανεξάρτητο και ακηδεμόνευτο από παρατάξεις και κόμματα το πρωί, πριν πάει το βραδάκι να στρογγυλοκαθίσει τις κομματικές καρέκλες του. Δεν λέω για τα πλουσιόπαιδα που ούτως ή άλλως θεωρούν μάλλον τυχαίο το γεγονός ότι αυτή την περίοδο της ζωής τους βρέθηκαν σε αυτή τη χώρα που δεν τους πολυαρέσει, τη βαριούνται και λίγο, και ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για τα ακριβά πανεπιστήμια ή τις δουλειές του μπαμπά. Δε λέω ούτε καν για  τον ηττημένο της καθημερινής μέρας, το γλύφτη του καθηγητή, το καρφί της τάξης, το τσιράκι του αφεντικού, που πάντα με σκυμμένο το κεφάλι, κοντά στο έδαφος που ανήκει, νομίζει ότι θα τη βολέψει με λίγο ρουφιανιλίκι, λίγη κλάψα και λίγη απατεωνιά. Ξέρω ότι έγιναν η παρέα σου όλοι οι παραπάνω. Τα βρήκες μαζί τους για να επιτύχεις το σκοπό σου, να ανοίξεις τη σχολή σου, να δώσεις τα μαθήματά σου. Ξέρω ότι καμιά φορά δεν τους γουστάρεις, ή νευριάζεις όταν σε ταυτίζουν με αυτούς.  Αυτό που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω όμως είναι γιατί το κάνεις; Αν δεν είσαι τίποτα από τα παραπάνω τι συμφέρον έχεις, τι στόχο; Ανησυχείς για τη σχολή σου, το πτυχίο σου, το μέλλον σου; Από ποιόν απειλούνται αυτά; Από τις καταλήψεις ή μήπως από την κυβέρνηση, το μνημόνιο, το νέο νόμο; Για ποιά σχολή αγωνιάς, ποιά ομαλή της λειτουργία υπερασπίζεσαι; Αυτή που δεν έχει χρήματα ούτε για τις βασικές ανάγκες της και κλείνει σαν το ΤΕΙ Πειραιά ή την Αρχιτεκτονική πέρσι; Αυτή που δεν θα έχει καθηγητές αφού κόβονται οι συμβασιούχοι, γίνονται απολύσεις και μειώσεις διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού; Ποιο είναι αυτό το πτυχίο που πασχίζεις να πάρεις; Το πτυχίο της 50% ανεργίας στη νέα γενιά; Μη κλείνεις τα μάτια σου, ρώτα τα αδέρφια σου, τους φίλους σου, τους μεγαλύτερους από τη σχολή που πήραν πτυχίο να σου πουν τι κάνουν. Δες τους γονείς σου που βγήκαν στην εφεδρεία, που απολύθηκαν, που δεν έχουν χρήματα όχι μόνο για το χαρτζιλίκι σου αλλά ούτε καν για τις βασικές ανάγκες. Θες να προλάβεις να τελειώσεις, να μη σου μένουν μαθήματα ώστε να γίνει τι; Να κάνεις ένα μεταπτυχιακό; Έλα στην παρέα, όλοι σχεδόν κάνουν και από ένα. Και άλλο, και άλλο. Και μετά τι; Οι καταλήψεις σε κρατάνε πίσω, σου στερούν το μέλλον σου; Ποιο μέλλον; Σε ποιο κόσμο ζεις; Έστω πριν μερικά χρόνια να είχε κάποια βάση αυτό αλλά τώρα;  Η καταστροφή, ή φτώχεια, η μετανάστευση, η εξαθλίωση, αυτά είναι το παρόν, ούτε καν το μέλλον.  Έμαθες ότι τα πάντα στη ζωή είναι το άτομο, ο συνεχής αγώνας δρόμου ενάντια στους άλλους. «Πάνω στις δικές σου δυνάμεις να στηρίζεσαι», κάθε άνθρωπος είναι μόνος του, τέτοια μαθαίναμε από το σχολείο. Εγώ θα βρω την άκρη, κάπως θα την σκαπουλάρω, έστω με δυσκολίες, σκέφτεσαι. Και που φτάσαμε ρε φίλε μου; Μέχρι και το ρεύμα θα κόβουν από τα σπίτια. Και άμα κόψουν το ρεύμα πως θα έχεις Facebook; Πώς θα κάνεις κίνημα αγανακτισμένων για να ανοίξει η σχολή; Βρες λίγο το χρόνο και την ηρεμία να σκεφτείς. Αν είσαι καβατζωμένος έχει καλώς. Άλλωστε κανείς ποτέ δεν κατηγόρησε τους πλούσιους γιατί δεν διαμαρτύρονται. Δεν διαμαρτύρονται γιατί κερδίζουν, περνάνε καλά. Αν δεν είσαι όμως αδερφέ μου μάλλον έχει πάρει λάθος δρόμο.  Λες ότι η κατάληψη δεν είναι το μοναδικό μέσο πάλης, δεν κερδίζεις τίποτα με αυτή. Βγαίνει μια «εκπρόσωπός» σου, στα κανάλια και λέει ότι πρέπει να διαμαρτυρηθούμε με άλλο τρόπο, μέσω Facebook, twitter, να στείλουμε μια επιστολή… Φίλε μου και φίλη μου, εσύ χαζός ή χαζή δεν είσαι. Δεν τα πιστεύεις αυτά, δεν μπορεί να ταυτίζεται με ότι πιο σάπιο έχει βγάλει η γενιά σου. Εσύ απλά έχεις παραδώσει τα όπλα, λες ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Εδώ μας πέρασαν όλα αυτά, μια κατάληψη θα τα σταματήσει; Και αρνείσαι να απαντήσεις στο πιο απλό. Και αν δε γίνει κατάληψη, και αν  περάσουν όλα, και αν δώσεις και εξετάσεις, τι θα γίνει; Αυτό δεν έκανες τόσα χρόνια, αυτά δεν έκαναν όλοι εδώ και τόσα χρόνια; Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Συμβόλαιο ότι θα νικήσει το κίνημα δεν θα υπογράψει κανείς ποτέ, τις δυνατότητες που έχει αν συνδεθεί και με τον αγωνιζόμενο λαό πρέπει να μετράμε. Αλλά το μόνο σίγουρο, για το οποίο θα υπογράψω συμβόλαιο, είναι ότι αν δε γίνει κίνημα, αν τα πράγματα συνεχίσουν όπως είναι τότε και εσύ θα βρεθείς στον ίδιο βούρκο με το διπλανό σου. Και εσύ μαζί με τον καταληψία ή τον απεργό. Και λες, όχι μωρέ, εγώ μπορεί να την παλέψω. Όντως την παλεύουν κάποιοι· τα πράγματα είναι σκληρά υπάρχουν τάξεις, συμφέροντα, κάποιοι κερδισμένοι και κάποιοι χαμένοι. Αλλά εσύ γιατί πιστεύεις ότι θα σαι από αυτούς; Δεν υπάρχουν πρώτα τα παιδιά των βιομηχάνων και των εφοπλιστών, δεν υπάρχουν οι κομματικοί στρατοί. Από τους 440 που ψηφίσαν ανοιχτή σχολή στην Πάντειο για παράδειγμα 10-20 μπορεί να χωθούν κάπου. Εσένα θα περιμένανε;  Σκέφτεσαι ότι εσύ είσαι καλός φοιτητής, πέρασες στο πανεπιστήμιο με καλούς βαθμούς, δεν άφησες πολλά μαθήματα, έχεις καλό μυαλό, κάτι θα βρεθεί και για σένα. Και νομίζεις ότι έστω θα βρεις ένα καταφύγιο, στις σπουδές σου, στις έρευνες, τα βιβλία σου. Όμως δεν υπάρχουν πια καταφύγια. Δεν είσαι και τόσο μοναδικός, και οι διπλανοί σου το ίδιο μπορεί να ελπίζουν και οι εποχές είναι σκούρες. Και λεφτά για την Παιδεία και την έρευνα δεν υπάρχουν. Και λεφτά για δίδακτρα δεν έχεις, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν. Και οι υποτροφίες κόβονται. Και τελικά μόνο δυο τρεις κάτι καταφέρνουν και βρίσκεσαι να βολοδέρνεις καρφιτσώνοντας πτυχία, προσπαθώντας να πάρεις μέρος σε κάνα πρόγραμμα, να χωθείς σε καμιά δουλίτσα. Στην ίδια μοίρα με τους άλλους, που τους κατηγορούσες ότι δε διαβάζουν, ότι δεν ασχολούνται με τις σπουδές τους.  Και λες θα σκαρφαλώσω, θα προσπαθήσω, θα πατήσω επί πτωμάτων αν χρειαστεί. Όμως ούτε ο πρώτος θα είσαι, ούτε ο τελευταίος. Και κάποια στιγμή θα βρίσκεσαι με τα πόδια και τα χέρια μέσα στην απόγνωση και θα αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος. Και θα καταλαβαίνεις ότι το γενικό λάθος δεν ήταν δικό σου, ότι το λάθος ήταν του συστήματος, ότι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αλλά τότε θα συνειδητοποιήσεις και το ειδικό, δικό σου λάθος και θα είναι τόσο δικό σου όσο η φτώχεια σου, όσο η μοναξιά σου και η απελπισία σου. Και δεν θα είναι ότι δεν πήρες καλούς βαθμούς, ότι άργησες να τελειώσεις, ότι δεν έκανες καλά μεταπτυχιακά. Αλλά ότι απέρριψες τον αγώνα, επέλεξες τον ατομικό δρόμο.  Έχασες μερικές από τις καλύτερες στιγμές που προσφέρουν οι συλλογικές διεκδικήσεις, τα φοιτητικά αμφιθέατρα, η αλληλεγγύη σε μια πορεία. Έχασες ακόμα και το σημαντικότερο, που κάποτε ορκιζόσουν ότι θα το κρατήσεις. Την αξιοπρέπειά σου. Δεν έγινες τίποτα διαφορετικό από μια άλαλη μάζα χειροκροτητών της σύγχρονης χούντας. Αυτό ήθελες; Να σε χλευάζουν οι συνάδελφοι σου, σα λακέ της εξουσίας; Και ούτε καν τις συνελεύσεις να μην μπορείς να κερδίσεις, και να σε αγκαλιάζουν τα πιο σιχαμερά απολιθώματα των κυρίαρχων ΜΜΕ, και να κλαψουρίζεις ανήμπορος να σταματήσεις το ποτάμι του φοιτητικού αγώνα.  Όμως κάποια στιγμή ακόμα και οι πιο σκληρές χούντες ανατρέπονται. Και τότε όλοι αυτοί που τις στηρίζανε ή που σφύριζαν αδιάφορα δεν ξέρουν από πού να κρυφτούν, δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν από τον εαυτό τους που στάθηκε δειλός και από την κατακραυγή όσων στάθηκαν όρθιοι.   Έχεις όμως λίγο χρόνο ακόμα. Όχι για να διαβάσεις, αλλά για να αλλάξεις στρατόπεδο. Γιατί η ιστορία είναι σκληρή και αμείλικτη. Γιατί πρέπει να καταλάβεις ότι τα συμφέροντά σου, σήμερα και αύριο, είναι κοινά με τους αγωνιζόμενους φοιτητές, με τον ανυπότακτο λαό. Ο δρόμος είναι ανοιχτός και το μέλλον μπορεί να έχει τη μορφή που θέλουμε. Άλλαξε πλευρά για να αλλάξουμε τη ζωή…

Σοσιαλδημοκρατικές Αυταπάτες του Immanuel Wallerstein

Η Σοσιαλδημοκρατία έφτασε στο απόγειό της ιδεολογικής της ισχύος κατά την περίοδο μετά 1945,αμέσως μετά τον 2ο Π.Π. , έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Εκείνη την εποχή, αντιπροσώπευε μια ιδεολογία και ένα κίνημα που διαμορφώθηκε για τη χρήση των κρατικών πόρων, ώστε να διασφαλιστεί η ανακατανομή του πλούτου των κρατών προς την πλειοψηφία του πληθυσμού με διάφορους συγκεκριμένους τρόπους: τη διεύρυνση των εκπαιδευτικών και των υγειονομικών εγκαταστάσεων καθώς και των παρεχόμενων υπηρεσιών . Με εγγυήσεις για τη διά βίου στήριξη των εισοδημάτων μέσα από τα προγράμματα για την υποστήριξη των αναγκών των μη "οικονομικών ενεργών" ομάδων, ιδιαίτερα των παιδιών και των ηλικιωμένων, και με τα προγράμματα για την ελαχιστοποίηση της ανεργίας. Η Σοσιαλδημοκρατία υποσχόταν ένα συνεχώς καλύτερο μέλλον για τις επόμενες γενιές, ένα είδος μόνιμου επίπεδο αύξησης των εθνικών και των οικογενειακών εισοδημάτων. Αυτό ήταν που ονομαζόταν ως κράτος πρόνοιας. Ήταν μια ιδεολογία που υποστήριζε την άποψη ότι ο καπιταλισμός θα μπορούσε να «μεταρρυθμιστεί» και να αποκτήσει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.


Οι σοσιαλδημοκράτες ήταν πιο ισχυροί στη Δυτική Ευρώπη, στη Μεγάλη Βρετανία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες (όπου και ονομάζονταν οι Δημοκρατικοί του NewDeal) - εν ολίγοις, στις πλούσιες χώρες του κοσμοσυστήματος, αυτούς που αποτέλεσε αυτό που θα μπορούσε να αποκαλεστεί ως Πανευρωπαϊκός κόσμος. Ήταν τόσο πολύ επιτυχημένοι ώστε οι ευρισκόμενοι στα δεξιά του κέντρου πολιτικοί τους αντίπαλοι, ενσωμάτωσαν επίσης την ιδέα του κράτους πρόνοιας στα πολιτικά τους προγράμματά, προσπαθώντας απλώς να μειώσουν το κόστος και την έκταση του. Στον υπόλοιπο κόσμο, τα κράτη προσπάθησαν να ακολουθήσουν αυτήν την μόδα μέσω προγραμμάτων που ονομάστηκαν ως «οικονομικά της ανάπτυξης».

Η Σοσιαλδημοκρατία ήταν ένα πολύ επιτυχημένο πρόγραμμα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Η σταθερότητα αυτών των προγραμμάτων οφείλονται σε δύο πραγματικότητες της εποχής: στην απίστευτη ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία δημιούργησε τους πόρους που έκανε την αναδιανομή τους εφικτή και στην ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών στο κοσμοσύστημα, η οποία εξασφάλισε τη σχετική σταθερότητα του κοσμοσυστήματος, και κυρίως η απουσία σοβαρών βίαιων γεγονότων σε αυτή την πλούσια ζώνη.

Αυτή η ρόδινη εικόνα δεν κράτησε για πολύ. Οι δύο πραγματικότητες έλαβαν τέλος. Η παγκόσμια οικονομία σταμάτησε να επεκτείνεται (αναφέρεται στην οικονομική κρίση του 1973 την οποία την θεωρεί ως σημείο καμπής της παγκόσμιας οικονομίας) και έχει εισέλθει πλέον σε μια μακρά στασιμότητα, μέσα στην οποία ζούμε ακόμα , και οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν την μακρά, και αργή, υποχώρηση τους ως ηγεμονική δύναμη. Και οι δύο νέες πραγματικότητες έχουν επιταχυνθεί σημαντικά κατά το εικοστό πρώτο αιώνα.

Η νέα εποχή η οποία αρχίζει στη δεκαετία του 1970 είδε το τέλος της παγκόσμιας κεντρώας συναίνεσης σχετικά με τις αρετές του κράτους πρόνοιας και του κρατικού κεντρικού σχεδιασμού της « οικονομίας της ανάπτυξης». Αντικαταστάθηκε από μία νέα, πιο δεξιάς απόχρωσης ιδεολογία, που ονομάζεται ποικιλοτρόπως νεοφιλελευθερισμός ή η Συναίνεση της Ουάσιγκτον , η οποία έδινε τον πρώτο λόγο στις αγορές και όχι στις κυβερνήσεις. Το πρόγραμμα αυτό βασίζεται σε μια δήθεν νέα πραγματικότητα η οποία λέγεται «παγκοσμιοποίηση» και όπου «δεν υπήρχε εναλλακτική λύση.»( γνωστό και ως TINA–thereisnoalternative-από την γνωστή φράση της Θάτσερ)

Η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων που φάνηκαν να διατηρούν την άνοδο των ρυθμών «ανάπτυξης» στις χρηματιστηριακές αγορές, αλλά ταυτόχρονα οδήγησε σε άνοδο παγκοσμίως των επίπεδων του χρέους, της ανεργίας και της μείωσης των πραγματικών εισοδημάτων για τη μεγάλη πλειοψηφία των πληθυσμών σε όλο τον κόσμο. Παρ 'όλα αυτά, τα κόμματα που υπήρξαν οι στυλοβάτες των κεντροαριστερών σοσιαλδημοκρατικών προγραμμάτων κινήθηκε σταθερά προς τα δεξιά, αποφεύγοντας ή μειώνοντας την υποστήριξη τους για το κράτος πρόνοιας και έχοντας αποδεχτεί την ιδέα ότι ο ρόλος των μεταρρυθμιστικών κυβερνήσεων έπρεπε να μειωθεί σημαντικά.

Ενώ οι αρνητικές επιπτώσεις για την πλειοψηφία των πληθυσμών έγιναν αισθητές ακόμη και στο εσωτερικό του πλούσιου Πανευρωπαϊκού κόσμου, ήταν ακόμα πιο έντονα αισθητές στον υπόλοιπο κόσμο. Τι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνουν οι κυβερνήσεις του υπόλοιπου κόσμου ; Άρχισαν να προσπαθούν να επωφεληθούν από την σχετική οικονομική και γεωπολιτική παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών (και ευρύτερα του Πανευρωπαϊκού κόσμου), με γνώμονα την δική τους εθνική «ανάπτυξη». Χρησιμοποίησαν τη δύναμη των κρατικών μηχανισμών τους και τα πολύ χαμηλά τους κόστη τους στην παραγωγή για να καταστούν "αναδυόμενα" έθνη. Όσο πιο «αριστερή» ήταν ρητορεία τους και ακόμη και η πολιτική τους δέσμευση, τόσο περισσότερο ήταν αποφασισμένοι να στραφούν προς την «ανάπτυξη».(αποδεχόμενα σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό τα θέσφατα του νεοφιλελευθερισμού)

Θα δουλέψει αυτό για αυτούς, δεδομένου ότι είχε κάποτε δουλέψει για τον πανευρωπαϊκό κόσμο στη περίοδο μετά το 1945; Είναι περισσότερο από προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί , παρά τους αξιοσημείωτους ρυθμούς «ανάπτυξης» ορισμένων από τις χώρες αυτές - κυρίως, των λεγόμενων BRICs (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) - κατά τα τελευταία πέντε έως δέκα χρόνια. Γιατί υπάρχουν ορισμένες σοβαρές διαφορές μεταξύ της τρέχουσας κατάστασης στο κοσμοσύστημα και σε σχέση την περίοδο αμέσως μετά το 1945.

Πρώτον , τα πραγματικά επίπεδα στα κόστη παραγωγής, παρά τις νεοφιλελεύθερες προσπάθειες για τη μείωσή τους, είναι στην πραγματικότητα τώρα σημαντικά υψηλότερα από ό, τι ήταν στην περίοδο μετά το 1945, και απειλεί τις πραγματικές δυνατότητες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό κάνει τον καπιταλισμό ως σύστημα λιγότερο ελκυστικό για τους καπιταλιστές, οι πιο διορατικοί από τους οποίους ψάχνουν για εναλλακτικούς τρόπους ,ώστε να συνεχίσουν να εξασφαλίζουν τα προνόμιά τους.

Δεύτερο, η ικανότητα των αναδυόμενων χώρων να αυξήσουν βραχυπρόθεσμα την ικανότητα στην απόκτηση πλούτου έχει ασκήσει μεγάλη πίεση στη διαθεσιμότητα των πόρων που είναι αναγκαίοι για την κάλυψη των αναγκών των ίδιων τους των πληθυσμών. Ως εκ τούτου, δημιουργείται μια συνεχώς ξέφρενη κούρσα για την απόκτηση γης, την πρόσβαση σε πόσιμο νερό, σε τρόφιμα και σε ενεργειακούς πόρους, η οποία δεν είναι μόνο ότι οδηγεί σε λυσσαλέους ανταγωνισμούς αλλά με τη σειρά της, επίσης, στη μείωση της παγκόσμιας δυνατότητας των καπιταλιστών να συσσωρεύουν κεφάλαιο.

Τρίτο, η τεράστια επέκταση της καπιταλιστικής παραγωγής έχει δημιουργήσει μια σοβαρή καταπόνηση στο παγκόσμιο οικοσύστημα, τέτοιας έκτασης που ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια κλιματική κρίση, της οποίας οι συνέπειες απειλούν την ποιότητα ζωής σε όλο τον κόσμο. Έχει δημιουργηθεί, επίσης, ένα κίνημα για την ριζική επανεξέταση των αρετών της «ανάπτυξης» και της «εξέλιξης » ως οικονομικούς στόχους. Αυτή η αυξανόμενη απαίτηση για μια διαφορετική «πολιτισμική» προοπτική είναι αυτό που ονομάζεται στη Λατινική Αμερική το κίνημα για ένα «Buen Vivir» (ένα βιώσιμο κόσμο).

Τέταρτο, τα αιτήματα των υποδεέστερων ομάδων για την συμμετοχή τους σε ικανοποιητικό βαθμό στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για την πορεία του κόσμου απευθύνονται όχι μόνο σε «καπιταλιστές», αλλά και στις «αριστερές» κυβερνήσεις οι οποίες προωθούν την εθνική «ανάπτυξη».

Πέμπτο, ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων, καθώς και η ορατή μείωση της πρώην ηγεμονικής δύναμης, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα συνεχών και ριζικών διακυμάνσεων τόσο στην παγκόσμια οικονομία όσο και στην γεωπολιτική κατάσταση, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να παραλύσει τόσο τους επιχειρηματίες όσο και τις κυβερνήσεις παγκόσμια. Ο βαθμός αβεβαιότητας - όχι μόνο μακροπρόθεσμα, αλλά και εξαιρετικά βραχυπρόθεσμα - έχει κλιμακωθεί σημαντικά, και μαζί με αυτό και το πραγματικό επίπεδο της βίας.

Η σοσιαλδημοκρατική λύση έχει γίνει μια αυταπάτη. Το ερώτημα είναι τι θα την αντικαταστήσει για τη συντριπτική πλειοψηφία των πληθυσμών στον κόσμο.

Immanuel Wallerstein, Σχόλιο 313, 15 Σεπτέμβρη του 2011
Απόδοση κειμένου Κάππα Γκρέκο
Αναδημοσίευση από vlepo.org

ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ

Get your own valid XHTML YouTube embed code

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά,
με ένα αστείο σάλτο ανεβαίνω.
Από δω και πάνω πεινασμένη μου καρδιά,
με χαρά και δάκρυα σε χορταίνω.

Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,
από δω και πάνω δε φοβάμαι.

Από δω και πάνω στου ρυθμού την αγκαλιά,
ώπα! με ένα σάλτο μέσα μπαίνω,
Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά,
κι απ' του κόσμου το καμίνι ξεμακραίνω.

Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια
τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.
Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,
από δω και πάνω δε φοβάμαι

Zeitgeist 2 Μήπως μας θυμίζει τίποτα ...;

Εάν δεν έχει υπότιτλους πατήστε το ( cc ) κάτω δεξιά στο πλαίσιο προβολής του video .

Get your own valid XHTML YouTube embed code

Jiddu Krishnamurti

Φίλε
Mη ψάχνεις να βρεις ποιος είμαι,
γιατί δεν θα το μάθεις ποτέ.
Δεν ζητώ να αποδεχτείς όλα όσα λέω.
Δεν ζητώ τίποτα απο κανένα σας.
Δεν επιθυμώ τη δημοσιότητα.
Δεν επιθυμώ την κολακεία, ούτε τους οπαδούς.
Μια και είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, δεν επιθυμώ τίποτα.
Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι τόσο σημαντικά.
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι υπακούς στις αυθεντίες
κι επιτρέπεις στην κρίση σου,
να καθοδηγείται από αυτές.
Η κρίση σου, ο νους, τα συναισθήματά σου, η ζωή σου,
όλα καθοδηγούνται από πράγματα χωρίς αξία.
Και αυτή είναι η αιτία της θλίψης σου.

Κάθε πρωΐ Μανόλης Ἀναγνωστάκης

Κάθε πρωὶ
Καταργοῦμε τὰ ὄνειρα
Χτίζουμε μὲ περίσκεψη τὰ λόγια
Τὰ ροῦχα μας εἶναι μιὰ φωλιὰ ἀπὸ σίδερο
Κάθε πρωὶ
Χαιρετᾶμε τοὺς χθεσινοὺς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σὰν ἁρμόνικες
-Ἦχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ἀσήμαντες ἀπαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο γιὰ τοὺς ἄλλους.
Μὰ ποῦ τελειώνει ἡ μοναξιά;)

Γράμμα του γιου ενός εργάτη.La lettera del figlio di un operaio

Πηγή : lesxi.wordpress.com

Γράμμα του γιου ενός εργάτη.

La lettera del figlio di un operaio

Είχα γεννηθεί λίγες ώρες πριν, τον είδα για πρώτη φορά, ήταν ψηλός, όμορφος, δυνατός και μοσχοβολούσε λάδια και μέταλλο.

Για χρόνια τον έβλεπα να σηκώνεται στις 4 το πρωί, να ανεβαίνει στο ποδήλατό του και να εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη του Τορίνο, με κατεύθυνση το Εργοστάσιο.

Τον είδα να αποκοιμιέται στον καναπέ, κατεστραμμένο από τις ώρες δουλειάς και από την παραγωγή χιλιάδων κομματιών, όλων ίδιων, όπως επέβαλε η δουλειά του.

Τον είδα χαρούμενο να περνά τον ελεύθερο του χρόνο με τα παιδιά και τη γυναίκα του.

Τον είδα να υποφέρει, όταν μου είπε ότι ο μισθός του δεν του επέτρεπε να με στείλει στο πανεπιστήμιο.

Τον είδα ταπεινωμένο, όταν του έδωσαν αύξηση 100 λιρών (5 λεπτά) για κάθε ώρα δουλειάς.

Τον είδα κατεστραμμένο, όταν στα 53 του χρόνια, ένας μάνατζερ του Εργοστασίου του είπε ότι ήταν πολύ μεγάλος για τις ανάγκες τους.

Είδα μάνατζερ και βιομήχανους να ζητάνε να ανέβει ακόμη περισσότερο η ηλικία συνταξιοδότησης, είδα οικονομολόγους να παροτρύνουν την παγκοσμιοποίηση του χρήματος, αλλά να ξεχνάνε την παγκοσμιοποίηση των δικαιωμάτων, είδα διευθυντές εφημερίδων να επιβεβαιώνουν ότι οι εργάτες δεν υπήρχαν πια, είδα πολιτικούς να ζητάνε από τους εργάτες να κάνουν θυσίες, για το καλό της χώρας, είδα συνδικαλιστές να λένε ότι το «μοντέρνο» μας ζητάει να γυρίσουμε πίσω.

Μου κόπηκε η ανάσα, όταν τη Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010, στην εφημερίδα «La Stampa” του Τορίνο διάβασα το άρθρο του καθηγητή Mario Deaglio. Μέσα στην έκθεση του καθηγητή, «τα δικαιώματα των εργαζόμενων» γίνονται «κομμάτια, όχι οικονομικά, των αποδοχών», η «υπεράσπιση της θέσης εργασίας» έπρεπε να αντικατασταθεί με μια γενική «εγγύηση της συνέχισης των ευκαιριών εργασίας», αλλά κυρίως ο εργαζόμενος, του οποίου ο μισθός έχει μειωθεί στο ελάχιστο, δε χρειαζόταν πλέον «ελεύθερο χρόνο ώστε να ξοδεύει αυτό το μισθό», αλλά έπρεπε μόνο να σκέφτεται πώς θα ικανοποιήσει τις σημαντικές απαιτήσεις της άλλης πλευράς (εργοδότη). (επανέλαβε αυτή τη θεωρία και στο Radio 24 από τις 17:30 μέχρι τις 18:00 την Τρίτη 27 Ιουλίου 2010).

Σκεπτόμενος ότι ένας άνθρωπος των γραμμάτων, που είναι ικανός να εκφράσει κάθε επιχειρηματολογία, φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει ότι ο ελεύθερος χρόνος του εργάτη δεν έχει καμιά αξία γιατί δεν είναι συνδεδεμένος με το χρήμα, μου έκοψε την ανάσα…

Μπήκα στο αυτοκίνητο που κατασκεύασαν οι εργάτες της Mirafiori στο Τορίνο (fiat).  Έτρεξα στο σπίτι των γονιών μου. Tον είδα για χιλιοστή φορά. Έγερνε, ο λαβύρινθος, που προκάλεσαν τα εκατομμύρια χτυπήματα της πρέσας, τον έκαναν να χάνει την ισορροπία του, ήταν αδύναμος από την καρδιοπάθεια. ‘Hταν ο πατέρας μου, εργάτης στον τομέα συμπίεσης (πρέσες) για 35 χρόνια, όπου θυσίασε τα πάντα, ανάμεσα στα οποία και τον ελεύθερό του χρόνο, αλλά αυτός ήταν δωρεάν.

Μοσχοβολούσε αξιοπρέπεια.

 (Luca Mazzucco)

Πηγή: http://speradisole.wordpress.com/2010/08/01/la-lettera-del-figlio-di-un-operaio/

Μετάφραση: Νιόβη Ζαραμπούκα Χατζημάνου

Οι φοιτητές πρέπει να γίνουν αναρχικοί Συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στο Γερμανικό περιοδικό Die Zeit

“Οι αναρχικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν τις εξουσιαστικές δομές. Πιέζουν αυτούς που ασκούν εξουσία να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους. Η δικαιολόγηση δεν πετυχαίνει τις περισσότερες φορές. Τότε οι αναρχικοί δουλεύουν για να αποκαλύψουν και να κατανοήσουν τις δομές, είτε έχουν να κάνουν με πατριαρχικές οικογένειες, ένα διεθνές μαφιόζικο σύστημα, ή τις ιδιωτικές τυραννίες της οικονομίας, τις πολυεθνικές."

Αναδημοσίευση από http://parallhlografos.wordpress.com/



Zeit: Καθηγητά Τσόμκσυ, δεν είστε μόνο ένα από τους ποιο αναφερόμενους ακαδημαϊκούς στο κόσμο. Για 45 χρόνια, υπήρξατε πολιτικός ακτιβιστής. Όταν κάποιος κοιτάζει την πολιτική σήμερα, θα πρέπει να ρωτήσει: Μπορούν οι “διανοούμενοι της δημόσιας σφαίρας” σαν εσάς, να καταφέρουν τίποτα;

Τσόμσκυ: Πως μπορείτε να ρωτάτε κάτι τέτοιο;

Zeit: Υπάρχει ένας πόλεμος στο Αφγανιστάν. Ο κόσμος υποφέρει από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται όλο και περισσότερο.

Τσόμσκυ: Το πρόβλημα είναι απλό. Οι περισσότεροι διανοητές είναι υπηρέτες της εξουσίας και σύμβουλοι κυβερνήσεων. Αποκαλούν τους εαυτούς τους ειδικούς. Επιδίωκαν τη δόξα για αιώνες, όχι μόνο στο σήμερα. Πάντως κάθε κοινωνία έχει κριτικούς διανοητές στις παρυφές της. Και οι δύο τύποι έχουν επιρροή: Και οι υπηρέτες της εξουσίας και οι διαφωνούντες.

Zeit: Είμαστε ακόμα δύσπιστοι. Τι πετύχατε εσείς τα τελευταία 45 χρόνια;

Τσόμσκυ: Προσωπικά δεν πέτυχα τίποτα. Ήμουν μέρος ενός κινήματος και αυτό το κίνημα πέτυχε πολλά πράγματα. Ο κόσμος σήμερα είναι θεμελιωδώς διαφορετικός από τον κόσμο 45 χρόνια πριν. Οι δράσεις για τα πολιτικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών και η προστασία του περιβάλλοντος, η αντίσταση ενάντια στην καταστολή και στη βία, επηρέασαν σημαντικά το κόσμο. Δεν καταλαβαίνω πως μπορείτε να υποστηρίζετε ότι δεν άλλαξε τίποτα.

Zeit: Πιστεύετε ότι ο κόσμος είναι καλύτερος απ’ ότι πριν 45 χρόνια;

Τσόμσκυ: Προφανώς! Περπατήστε στους ανοικτούς τομείς εδώ στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης. Μισοί από τους σπουδαστές είναι γυναίκες. Το ένα τρίτο ανήκει σε μια εθνοτική μειονότητα. Ο κόσμος είναι ντυμένος ποιο καθημερινά και απασχολούμενος με όλα τα πιθανά πράγματα. Αυτό το μέρος ήταν πολύ διαφορετικό όταν ήρθα εδώ 50 χρόνια πριν. Τότε έβλεπες λευκούς άντρες επίσημα ντυμένους και με ενδιαφέρον μόνο για τη δουλειά τους. Θα μπορούσατε να δείτε την ίδια εξέλιξη στη Γερμανία και σε όλο το κόσμο.

Zeit: Είναι όμως οι φοιτητές πιο πολιτικοποιημένοι; Η γενιά του σήμερα κατακρίνεται συχνά πως δεν ενδιαφέρεται για τον κόσμο.

Τσόμσκυ: Θεωρώ ότι αυτή η προσέγγιση είναι λάθος. Η περίοδος υψηλής πολιτικοποίησης στα πανεπιστήμια ήταν πολύ σύντομη. Από το 1968 έως το 1970. Πριν από αυτό οι φοιτητές ήταν απολίτικοι. Αναλογιστείτε τον πόλεμο του Βιετνάμ, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τέσσερα η πέντε χρόνια πέρασαν ώσπου να φανεί κάποια μορφή διαμαρτυρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό υποχώρησε γρήγορα τη δεκαετία του ’70. Η διάθεση ήταν πολύ διαφορετική πριν από τον πόλεμο του Ιράκ. Απ’ όσο ξέρω, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ο πρώτος πόλεμος για τον οποίον έγιναν διαδηλώσεις πριν ακόμα ξεκινήσει. Οι φοιτητές μου έχασαν τις διαλέξεις για να διαδηλώσουν. Πότε δεν θα συνέβαινε αυτό, πριν από 50 χρόνια.

Οι διαδηλώσεις δεν απέτρεψαν τον πόλεμο αλλά τον περιόρισαν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν ποτέ ικανές να κάνουν στο Ιράκ έστω και ένα κλάσμα απ’ ότι έκαναν στον Βιετνάμ.

Zeit: Ήταν αυτές οι διαμαρτυρίες μόνο μια αναλαμπή;

Τσόμσκυ: Όχι. Η πολιτικοποίηση σήμερα είναι μεγαλύτερη από ότι ήταν τη δεκαετία του ’50. Διάφορές μορφές διαρκούς αγώνα αναπτύχθηκαν οι οποίες επέτρεψαν να κερδηθούν οι μάχες μας. Για παράδειγμα υπάρχει μια συνεχής πρόοδος στα δικαιώματα των γυναικών. Αν ρωτούσα την γιαγιά μου αν καταπιεζόταν, δεν θα ήξερε για ποιο πράγμα μιλάω. Η μητέρα μου είπε: ”Καταπιέζομαι αλλά δεν ξέρω τι να κάνω!”. Η κόρη μου θα μου έβαζε τις φωνές μετά από μια τέτοια ερώτηση. Ο κόσμος μας είναι ποιο ανθρώπινος!

Zeit: Πιστεύετε στην ιστορική πρόοδο;

Τσόμσκυ: Η πρόοδος είναι αργή αλλά δραματική σε βάθος χρόνου. Σκεφτείτε την κατάργηση της δουλείας ή την ελευθερία της έκφρασης. Τα δικαιώματα δεν παραχωρούνται έτσι απλά. Λαοί που ένωσαν τις δυνάμεις τους και ενώθηκαν μεταξύ τους τα πραγμάτωσαν. Ακόμα και έτσι η πρόοδος δεν είναι μια γραμμική διαδικασία. Υπάρχουν και καιροί οπισθοδρόμησης.

Zeit: Αν υπάρχουν περίοδοι προόδου και περίοδοι οπισθοδρόμησης, θα είναι καλύτερος ο κόσμος σε 50 χρόνια από τώρα;

Τσόμσκυ: Το τι θα υπάρξει σε 50 χρόνια εξαρτάται εν δυνάμει από το τι πράττει η νέα γενιά σήμερα. Δύο μεγάλες κίνδυνοι απειλούν την ύπαρξη του κόσμου σήμερα: Η σχέση μας με το περιβάλλον και ο κίνδυνος που προέρχεται από τα πυρηνικά όπλα. Αν δεν τελειοποιήσουμε τη προστασία του περιβάλλοντος με γοργότερους ρυθμούς απ’ ότι σήμερα, θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια σοβαρή περιβαλλοντολογική κρίση σε 50 χρόνια, για να μη μιλήσουμε για τα ρίσκα των πυρηνικών όπλων. Η τρομερή καταστροφή της Φουκουσίμα μα υπενθυμίζει ότι η μη στρατιωτική χρήση της πυρηνικής ενέργειας ενέχει τεράστια ρίσκα. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε σε καμιά περίπτωση!

Zeit: Σε 60 χρόνια οι φοιτητές του σήμερα θα είναι στην ίδια ηλικία με εσάς. Τι πρέπει να κάνουν ώστε να κοιτούν πίσω στη ζωή τους με ικανοποίηση;

Τσόμσκυ: Φυσικά θα μπορούσαν να πουν ότι έζησαν περιτριγυρισμένοι από φίλους, παιδιά και χαρά. Αλλά για να διάγουν μια αληθινά ολοκληρωμένη και ικανοποιητική ζωή, θα πρέπει να αναγνωρίσουν προβλήματα και να συνεισφέρουν στη λύση τους. Αν δεν μπορούν να κοιτάξουν πίσω στα 80 και να πουν “έχω καταφέρει κάτι”, τότε η ζωή τους δεν θα είναι επιτυχημένη.

Zeit: Στα 82 σας χρόνια είστε ικανοποιημένος με όσα επιτύχατε;

Τσόμσκυ: Το να είμαι ικανοποιημένος είναι αδύνατον. Η ζωή μου έχει τόσες διαστάσεις, οικογένεια, επάγγελμα, πολιτική και αρκετές άλλες. Σε κάποιους τομείς είμαι ικανοποιημένος σε άλλους όχι. Τα προβλήματα αυτού του κόσμου είναι αρκετά μεγάλα. Η ανισότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκεται στο επίπεδο της δεκαετίας του ’20 και η οικονομία έχει ακόμα τεράστια επιρροή στην κοινωνία μας. Δεν μπορώ να είμαι ικανοποιημένος!.

Zeit: Η πολιτική δραστηριοποίηση σαν τη δικιά σας είναι σπάνια ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς. Εξοργίζεστε κάποιες φορές με τους “υπηρέτες της εξουσίας” όπως λέτε ή με τους συναδέλφους σας καθηγητές που αφοσιώνονται μόνο στην ακαδημαϊκή δουλειά τους ;

Τσόμσκυ: Θεωρώ ανήθικο το να υποστηρίζεις ένα σύστημα εξουσίας. Όπως και να έχει αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εξοργισμένος με κανέναν. Οι ακαδημαϊκοί αυτοί καθ’ εαυτοί, δεν έχουν βαθύτερες πολιτικές αναζητήσεις από άλλα άτομα και δεν είναι ηθικά ανώτεροι από άλλους. Αλλά είναι υποχρεωμένοι να βοηθούν τους πολιτικούς να αναζητούν την αλήθεια.

Zeit: Αυτό ακούγεται σαν να γίνεστε μετριοπαθής στα γεράματα.

Τσόμσκυ: Όχι. Η οπτικές μου και οι απόψεις μου δεν άλλαξαν με το πέρασμα των δεκαετιών. Ακόμα πιστεύω ότι πίστευα και ως έφηβος.

Zeit: Είναι τόσο καλό – να πιστεύεις ότι πιστεύεις και πριν 70 χρόνια;

Τσόμσκυ: Ναι, όταν εμπλέκονται θεμελιώδεις αρχές. Προφανώς έχω αλλάξει τις γνώμες μου σε πολλές ερωτήσεις – αλλά τα ιδανικά μου είναι τα ίδια!

Zeit: Συχνά λέτε ότι είστε αναρχικός. Τι εννοείτε με αυτό;

Τσόμσκυ: Οι αναρχικοί προσπαθούν να προσδιορίσουν τις εξουσιαστικές δομές. Πιέζουν αυτούς που ασκούν εξουσία να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους. Η δικαιολόγηση δεν πετυχαίνει τις περισσότερες φορές. Τότε οι αναρχικοί δουλεύουν για να αποκαλύψουν και να κατανοήσουν τις δομές, είτε έχουν να κάνουν με πατριαρχικές οικογένειες, ένα διεθνές μαφιόζικο σύστημα, ή τις ιδιωτικές τυραννίες της οικονομίας, τις πολυεθνικές.

Zeit: Ποια ήταν η καθοριστική εμπειρία που σας έκανε αναρχικό;

Τσόμσκυ: Δεν υπήρξε καμιά. Όταν ήμουν δώδεκα χρονών, ξεκίνησα να πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία με μεταχειρισμένα βιβλία. Πολλά από αυτά τα είχαν αναρχικοί που είχαν έρθει από την Ισπανία. Έτσι μου φάνταζε πολύ φυσικό να είμαι αναρχικός.

Zeit: Θα έπρεπε όλοι οι φοιτητές να γίνουν αναρχικοί;

Τσόμσκυ: Ναι. Οι φοιτητές θα πρέπει να αμφισβητούν τις αρχές και να ενωθούν με μια μεγάλη αναρχική παράδοση.

Zeit: “Αμφισβήτησε τις αρχές” – ένας φιλελεύθερος ή ένας μετριοπαθής αριστεριστής θα μπορούσε να δεχτεί την πρόσκληση.

Τσόμσκυ: Με το που κάποιος εντοπίζει, αμφισβητεί και ανατρέπει την νόμιμη εξουσία, αυτός ή αυτή είναι αναρχικός-η. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αναρχικοί. Το πως αποκαλούν τον εαυτό τους δεν παίζει ρόλο σε μένα.

Zeit: Ποιον ή τι πρέπει να αμφισβητήσει η φοιτητική γενιά του σήμερα;

Τσόμσκυ: Αυτό ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο, αγωνία, βία και καταστροφές. Οι φοιτητές πρέπει να αποφασίσουν: Σε αφορά κάτι ή όχι; Εγώ λέω: Κοίτα τριγύρω, ανέλυσε τα προβλήματα, ρώτα τον εαυτό σου τι μπορείς να κάνεις και καθόρισε την εργασία σου!

Δύο κρατούμενες μιλούν για την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο!

Τα όνειρα δεν φυλακίζονται, δεν περιορίζονται... Δεν μπορούν να κλειστούν πίσω από τα κάγκελα μίας φυλακής, μεγαλώνουν, ταξιδεύουν και όταν υπάρχει θέληση, μπορούν να γίνουν και πραγματικότητα! 


Η Ντίνα και η Σάμαρ είχαν το δικό τους όνειρο. 


Έγκλειστες στις γυναικείες φυλακές του Ελαιώνα...
θέλησαν να πετάξουν μακριά και βρήκαν, ως άρμα, τη σπουδή.


Κατάφεραν, η μεν Ντίνα να συμμετάσχει στις πανελλαδικές εξετάσεις και να περάσει στο τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, η δε Σάμαρ να εγγραφεί στο τμήμα Κοινωνιολογίας στο Ρέθυμνο. 


Πριν λίγες μέρες έφτασε στα χέρια τής καθεμιάς μία προσωπική συγχαρητήρια επιστολή του υφυπουργού Δικαιοσύνης, Γιώργου Πεταλωτή. 


«θα ήθελα να σου εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για τη σπουδαία σου επιτυχία...», ξεκινούσε η επιστολή και ταυτόχρονα άνοιγε για τις κοπέλες μία άλλη πόρτα από τη βαριά του σωφρονιστικού καταστήματος.


Στα 38 της χρόνια η Ντίνα βρέθηκε στη φυλακή. Δεν έχει σημασία ο λόγος. Είναι «μέσα» 15 μήνες τώρα. Έχει καταδικαστεί σε 15 χρόνια, αν και η υπόθεσή της δεν έχει περάσει από δευτεροβάθμιο δικαστήρια και άρα, δε έχει τελεσιδικίσει ακόμη. 


«Περιμένω να γίνει το τελευταίο δικαστήριο, για να δω ποια θα είναι η τελική μου ποινή», λέει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, μέσα από τις φυλακές. Δεν θέλει να θυμάται και να συζητάει τον λόγο, που την οδήγησε εκεί. «Ας το αφήσουμε αυτό, καλύτερα. Ας μιλήσουμε για την πόρτα που άνοιξε μπροστά μου...».


«Ήθελα πολύ να σπουδάσω και εδώ, στις φυλακές, υπάρχει πολύς ελεύθερος χρόνος. Είναι στην κρίση της καθεμιάς μας να τον διαχειριστεί όπως εκείνη νομίζει καλύτερα. Εγώ επέλεξα να διαβάζω αυτές τις τρεις ώρες, κάθε μέρα, που είχα στη διάθεσή μου», υπογραμμίζει και προσθέτει: «Πάντα υπάρχει τρόπος. Αν υπάρχει θέληση, τότε υπάρχει και η δύναμη, ώστε να μην αφηνόμαστε στις δυσκολίες της ζωής».


Η Ντίνα είχε απολυτήριο λυκείου, παρακολούθησε μέσα στις φυλακές τα μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας (κατ' ιδίαν διδαχθέντων) και κατάφερε να συγκεντρώσει 15.000 μόρια. «Πρώτη μου επιλογή ήταν η γερμανική φιλολογία, η σχολή που πέρασα ήταν η δεύτερή μου επιλογή. Μ' ενδιαφέρει πολύ ο πολιτισμός. Ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα να σπουδάσω. Είμαι πολύ χαρούμενη που θα το καταφέρω και μάλιστα κάτω από δύσκολες συνθήκες».


Τα όνειρά της δεν περιορίζονται μόνο στην απόκτηση ενός τίτλου σπουδών. «Τώρα που άνοιξε αυτή η πόρτα θέλω να προχωρήσω. Όταν τελειώσω θα μ' ενδιέφερε να κάνω ένα μεταπτυχιακό, να πάρω μία εξειδίκευση. Έχω πολλές προσδοκίες ακόμα. Γιατί να μη δω και την προοπτική μίας ακαδημαϊκής καριέρας», λέει.


Το μήνυμα που θέλει να περάσει προς όλους είναι ότι «πάντα υπάρχει τρόπος, ακόμα και γι' αυτούς που είναι έγκλειστοι. Πρέπει να προσπαθούμε και να μην εγκαταλείπουμε. Όταν είμαστε ελεύθεροι πολίτες, δυστυχώς, δίνουμε άλλες προτεραιότητες και προσπερνούμε τα σημαντικά».


Η Σάμαρ, ήρθε από τη Γεωργία στην Ελλάδα πριν από 10 χρόνια. Στις φυλακές βρίσκεται εδώ και 2,5 χρόνια, εκτίοντας ποινή κάθειρξης επτά χρόνων. Σήμερα, στα 27 της χρόνια, αποφάσισε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να σπουδάσει. Για το λόγο αυτό γράφτηκε στο τμήμα Κοινωνιολογίας στο Ρέθυμνο.


«Εγώ δεν έδωσα εξετάσεις, είναι άλλη η διαδικασία. Κατέθεσα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και κατάφερα να εγγραφώ στη σχολή, που ήθελα», λέει στο ΑΠΕ - ΜΠΕ.


Τα ελληνικά της είναι σε εξαιρετικό επίπεδο. Εξηγεί: «Το 2007 πήρα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, την επάρκεια γλώσσας, ενώ είχα πάρει το απολυτήριο λυκείου από τη Γεωργία, πριν έρθω στην Ελλάδα».


Στην Ελλάδα η Σάμαρ, εργαζόταν ως μπέιμπι σίτερ. «Θα ήθελα να προσφέρω στους ανθρώπους με όποιον τρόπο μπορώ, γι' αυτό και επέλεξα να σπουδάσω Κοινωνιολογία», λέει και προσθέτει: «Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω νηπιαγωγός. Περνώντας από εδώ έγινε μία ανατροπή σε πολλά πράγματα της ζωής μου. Άλλαξαν πολλά και είδα με διαφορετικό μάτι τον κόσμο».


«Αν θέλει κάτι κάποιος πολύ, μπορεί να το πετύχει, όσες δυσκολίες κι αν έρθουν. Εμένα αυτό μου έμαθε η ως τώρα ζωή μου», τονίζει.


Τα δύο κορίτσια περιμένουν να ολοκληρωθεί η διαδικασία εγγραφής τους στις σχολές, που πέρασαν. Τα μαθήματα θα τα παρακολουθούν μέσα από τις φυλακές με το υλικό που θα τους στέλνουν τα πανεπιστήμια, αλλά και μέσω διαδικτύου. Οι εξετάσεις θα δίνονται κατά πάσα πιθανότητα εντός του σωφρονιστικού καταστήματος, αλλά όλα αυτά θα συμφωνηθούν μεταξύ της διεύθυνσης των φυλακών και των πανεπιστημιακών τμημάτων.


Ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, (Ειδική Γραμματεία Σώματος Επιθεώρησης και Ελέγχου Καταστημάτων Κράτησης), Μαρίνος Σκανδάμης, συγχαίρει τις δύο κοπέλες, μέσω του ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Συγχαρητήρια για τη σκληρή προσπάθεια που κατέβαλαν σε ένα ιδιαίτερα σκληρό περιβάλλον. Είναι διπλά άξιες γι' αυτό που πέτυχαν. Από την πρώτη στιγμή που αναλάβαμε το υπουργείο Δικαιοσύνης επιχειρήσαμε και δώσαμε μεγάλη έμφαση στην ανάπτυξη, όσο το δυνατόν, περισσότερων εκπαιδευτικών, μορφωτικών και πολιτιστικών θεσμών».


Τονίζει δε ότι «αυτή τη στιγμή, στα ελληνικά καταστήματα κράτησης, λειτουργούν περισσότερα από 40 προγράμματα, όπως ομάδες ενισχυτικής διδασκαλίας, θεατρικές ομάδες, εργαστήρια ηλεκτρονικών υπολογιστών, εργαστήρια εκμάθησης και πιστοποίησης της ελληνικής γλώσσας, εργαστήρια χειροτεχνίας κ.α.».


Ανακοινώνει ότι εντός του Σεπτεμβρίου θα λειτουργήσουν πιλοτικά και Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, σε περίπου πέντε σωφρονιστικά καταστήματα.


«Να τονιστεί ότι η εκπαίδευση απασχολεί δημιουργικά τον κρατούμενο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις κοινωνικής επανένταξης, ήδη μέσα από τον σωφρονιστικό χώρο, και παρέχει τα εφόδια στον κρατούμενο, για να πατήσει στα πόδια του, βγαίνοντας από το κατάστημα», καταλήγει ο κ. Σκανδάμης.

Στίχοι Γιάννης Καλαμίτσης Καθημερινά

                                                                                  

Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο,
κάθε βραδιά ψάχνω να βρω πώς θα ξεφύγω.
Όμως ξυπνώ κάθε πρωί
μες στον καπνό, μες στη βοή·
και στο κενό που είν’ η ζωή τ’ όνειρο πνίγω.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.

Έχω σκεφτεί χίλιες φορές "Ν’ άλλαζα δρόμο,
δε θέλω πια τη μοναξιά να ’χω για νόμο".
Μα είναι ντροπή, πώς να σ’ το πω,
μες στη σιωπή να σ’ ακουμπώ·
είναι ντροπή να σ’ αγαπώ σ’ αυτό τον κόσμο.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.

Ένας διαφορετκός τρόπος αφύπνησης του κόσμου !!!!!

Get your own valid XHTML YouTube embed code

Oμιλία του Χαϊλέ Σελασιέ στα Ηνωμενα Εθνη που αργοτερα μελωποιησε ο μπομπ μαρλευ

 

“Aυτό που με δίδαξε η ζωή πάνω στο ζήτημα των φυλετικών διακρίσεων, θέλω να το

μοιραστώ μαζί με αυτούς που θέλουν να μάθουν ότι:

Μέχρι το χρώμα του δέρματος ενός ανθρώπου να μην έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι το χρώμα των ματιών του, θα υπάρχει πόλεμος

Μέχρι η φιλοσοφία που κρατάει μια φυλή ανώτερη και μια άλλη κατώτερη να τερματιστεί και μόνιμα να βεβηλωθεί και να εγκαταλειφθεί, θα υπάρχει πόλεμος.

Μέχρι να μην υπάρχουν πια πρώτης ,δεύτερης τάξης πολίτες. από κάθε έθνος, θα υπάρχει πόλεμος

Mέχρι το χρώμα του δέρματος ενός ανθρώπου να μην έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι το χρώμα των ματιών του, θα υπάρχει πόλεμος

Mέχρι τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα να εγγυηθούν εξ ίσου για όλους ασχέτως φυλής, θα υπάρχει πόλεμος

Mέχρι αυτή τη μέρα, όπου το όνειρο της μόνιμης ειρήνης, τα δικαιώματα των πολιτών του κόσμου και ο κανόνας της διεθνούς ηθικής παραμένουν μια πρόσχαρη αυταπάτη που πάει να γίνει πίστη και να μην καθαιρεθεί ποτέ, θα υπάρχει πόλεμος

Kαι μέχρι το άθλιο και επαίσχυντο καπιταλιστικό δυτικό καθεστώς που κρατάει τώρα τους αδελφούς μας στη MAMA AFRICA σε απάνθρωπη δουλεία, κλονιστεί και ολοσχερώς καταστραφεί, θα υπάρχει πόλεμος.

Mέχρι ο φανατισμός, η προκατάληψη, η κακεντρέχεια και η απανθρωπιά πάψουν να είναι αυτοσκοπός και αντικατασταθούν από κατανόηση, ανεκτικότητα και καλή θέληση, θα υπάρχει πόλεμος

Mέχρι όλοι οι Aφρικανοί να κάθονται και να μιλούν σαν ελεύθερα όντα, ίσα στα μάτια του παντοδύναμου, θα υπάρχει πόλεμος

Mέχρι αυτή την ημέρα η Αφρικανική Ήπειρος δεν θα γνωρίσει ειρήνη. Εμείς οι Αφρικανοί θα πολεμήσουμε, αν χρειαστεί, και ξέρουμε ότι θα νικήσουμε γιατί είμαστε πεπεισμένοι για τη νίκη του καλού επί του κακού”.

JRC  [JR(D)C]

Keny Arkana, Victoria

Όποιος έχει την τύχη και την πολυτέλεια να καταλάβει το τι λέει το τραγούδι !! Να το συγκρίνει με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα !!!! Νομίζω θα ταυτιστεί


.

Get your own valid XHTML YouTube embed code

Ένα τέρας μεγαλώνει: Δημοκρατικός Φασισμός!

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

του Στ. Ελληνιάδη

Φοβάμαι ότι έχουμε ήδη μπει στη φάση του καπιταλισμού που ο φασισμός και ο ρατσισμός συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο με την αστική δημοκρατία πολιτικό και πολιτιστικό μόρφωμα.

Επανένταξη του φασισμού
Το σύστημα στόμωσε. Πολλοί το βλέπουν, λιγότεροι το παραδέχονται. Και εκδηλώνεται εντονότερα σε χώρες με χαμηλότερο βαθμό ανάπτυξης όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισλανδία και η Ιρλανδία. Κρίση που δεν οφείλεται στους πιο αδύνατους, αλλά που για ευνόητους λόγους φορτώνεται σ’ αυτούς. Οι ΗΠΑ, αν δεν είχαν τη δεσπόζουσα θέση που κατέχουν στο παγκόσμιο σύστημα και τη δυνατότητα, μόνον αυτές, να τυπώνουν δολάρια, αλλά και να δανείζονται απεριόριστα από τρίτους, θα είχαν ήδη καταρρεύσει. Η Ιαπωνία είναι είκοσι χρόνια μεταξύ ύφεσης και στασιμότητας. Η Αυστραλία ακόμα τρέφει τους λευκούς εποίκους της με τον ανεξάντλητο ορυκτό πλούτο της. Η Μεγάλη Βρετανία διασώζεται σοβαρά τραυματισμένη χάρη στη στενή της σχέση με τις ΗΠΑ, τις ισχυρές πολυεθνικές της (πετρελαϊκές, τραπεζικές κ.λπ.) και τον προστατευτισμό που την κρατάει σε απόσταση ασφαλείας από την ΕΕ. Η Ιταλία είναι υπερχρεωμένη, το ίδιο και η Ισπανία, με 20% ανεργία, παρ’ όλο που έχει πρόσβαση στην ισπανόφωνη Λατινική Αμερική. Η Γαλλία κρατιέται οριακά και το Βέλγιο είναι στα πρόθυρα της διχοτόμησης. Το αφειδώς επιδοτούμενο Ισραήλ είναι εσωτερικά σαθρό και οι νεοκαπιταλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, σχεδόν όλες! Από τις μεγάλες χώρες, μόνο η Γερμανία, και από τις μικρές οι σκανδιναβικές χάρη στη διατήρηση των μικρότερων κοινωνικών ανισοτήτων, αντέχουν. Δηλαδή, το δυτικό καπιταλιστικό σύστημα, στο σύνολό του, είναι σε μια χωρίς προηγούμενο βαθιά κρίση. Εφεξής τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν πριν. Όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά. Η ίδια η αστική δημοκρατία μεταλλάσσεται.

Τέλος των ψευδαισθήσεων
Ο καπιταλισμός, στην πορεία ανάπτυξής του, ενσωμάτωνε, αφομοίωνε, μεταρρύθμιζε και αναπαρήγαγε ό,τι θεωρητικά τουλάχιστον είναι αντίθετο με τον βασικό πολιτικό πυρήνα των αξιών του, τη δημοκρατία. Δουλεία, αποικιοκρατία, φασισμός, παγκόσμιοι πόλεμοι, νεοαποικιοκρατία και εσχάτως νεοαποικιακοί πόλεμοι και νεοφασισμός δεν προήλθαν απ’ έξω, αλλά από τα μέσα.
Στην Ευρώπη, μεταπολεμικά, με ισχυρή την απωθητική εμπειρία των καταστροφικών παγκοσμίων πολέμων, κάτω από τη στρατιωτική ομπρέλα των ΗΠΑ, με υπερσυσσώρευση πλούτου, με τις ευκολίες της τεχνολογικής προόδου, υπό την ισχυρή -άμεση και έμμεση- επίδραση των σοσιαλιστικών ιδεών και με αντίπαλο δέος την εξισωτική Σοβιετική Ένωση, εφαρμόστηκε η μερική χαλιναγώγηση των οικονομικών ανισοτήτων και ευνοήθηκε η θεμελίωση του κοινωνικού κράτους, η εμβάθυνση της αστικής δημοκρατίας και η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή η «τροπή» μάς ξεγέλασε. Έπεισε κοινωνίες ολόκληρες, ακόμα και πάμπολλους αριστερούς, ότι ο καπιταλισμός μελλοντικά θα γίνεται όλο και πιο ανθρώπινος ξεπερνώντας την ίδια του τη φύση.
Σήμερα, μάλλον αυτή η φάση κλείνει. Η ιστορικά σύντομη περίοδος της μεταπολεμικής ανάπτυξης του δυτικού καπιταλιστικού μοντέλου φαίνεται ότι φτάνει σε ένα άδοξο φρακάρισμα. Τα επιτεύγματα συρρικνώνονται, οι ανισότητες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί πολλαπλασιάζονται, τα δικαιώματα περιορίζονται και ο φασισμός επανενεργοποιείται ως αρμονικό, δομικό στοιχείο του συστήματος. Η κυρίαρχη τάση στην Ευρώπη δεν είναι η παραπέρα ανάπτυξη της δημοκρατίας για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά το αντίθετό της. Ο εκφασισμός καλλιεργείται εκ νέου ως αναγκαίο πολιτικό αντίβαρο. Εξάλλου, οι καπιταλιστές και τα μονοπώλια δεν κινδύνευσαν ποτέ από τον εκφασισμό· αντιθέτως, στα «σκούρα», τον υποθάλπουν και τον στηρίζουν. Μάλιστα, η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι ο φασισμός αναδύεται και επικρατεί σε περιόδους οικονομικής κρίσης και πολιτικής συνδιαλλαγής, που ο καπιταλισμός χρειάζεται «έκτακτη» βοήθεια. Έτσι, μπορεί οι ιδέες του να απορρίπτονται επισήμως, αλλά οι πολιτικές που τον καλλιεργούν αυξάνονται ανησυχητικά.
Δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα διαβρωμένα από το νεοφιλελευθερισμό, τη διαφθορά και την ανικανότητα, εφαρμόζουν όλο και περισσότερο αντιλήψεις και πρακτικές που δημιουργούν ένα φιλικό στο φασισμό κλίμα. Σπρώχνουν μια ευμετάβλητη κοινωνία προς μία νέα τελική λύση. Αρχικά και φαινομενικά εναντίον των ξένων, πραγματικά και ουσιαστικά εναντίον του εαυτού της. Για την άρχουσα τάξη, ο κίνδυνος της αμφισβήτησής της από ανεξέλεγκτες λαϊκές αντιδράσεις είναι απειλητικότερος από την επανεκκίνηση του φασισμού. Σε φάση αξεπέραστης κρίσης και πιθανών μεγάλων κοινωνικών αναταραχών, ο φασισμός αποτελεί εφεδρεία για τη χειραγώγηση της κοινωνίας.
Στις ΗΠΑ, ο φασισμός περιβεβλημένος με δημοκρατικούς θεσμούς είναι από καιρό μέρος του πολιτικού οικοσυστήματος. Η υπερδιόγκωση του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, η υπερενίσχυση του αστυνομικού κράτους (φυλακές, καθολική παρακολούθηση κ.λπ.), η χειραγώγηση μέσω των ΜΜΕ, η αυξανόμενη ισχύς της χριστιανικής Δεξιάς, οι νεορατσιστικοί νόμοι και η αποδυνάμωση των συνδικάτων (Αριζόνα, Μινεζότα κ.ά.), ο επεκτατισμός και οι πόλεμοι, η ποινικοποίηση της φτώχειας και άλλες παναμερικανικές «ιδι αιτερότητες» συνθέτουν μία φαινομενική δημοκρατία, ακόμα και με αστικά κριτήρια.
Τώρα και στην Ευρώπη, με πολλές διακυμάνσεις, ο φασισμός καλλιεργείται και τα κοινωνικά του ερείσματα διευρύνονται θυμίζοντάς μας ότι, ιστορικά, δεν επιβάλλεται ως πραξικόπημα μειονοτήτων, αλλά ως πλειοψηφικό κοινωνικό ρεύμα.

Άτακτη υποχώρηση της δημοκρατίας
Η μεταπολεμική ευημερία επιμερίστηκε σε πλατιά στρώματα, σε αισθητό βαθμό, και το σύστημα απέκτησε ισχυρή κοινωνική βάση, η οποία τώρα πλήττεται από την κρίση, αλλά ακόμα δεν πιστεύει ότι η κρίση οφείλεται σε υπερσυσσώρευση πλούτου από λίγους, υπερανάπτυξη, υπερκατανάλωση, σπατάλη, κορεσμό και εξάντληση των πλεονεκτημάτων του συστήματος, αλλά σε εξωτερικούς εχθρούς και σε λανθασμένους χειρισμούς που μπορούν να διορθωθούν επαναφέροντάς το σε τροχιά ευημερίας. Το σύστημα καλλιέργησε αυτή την ψευδαίσθηση και τον αποπροσανατολισμό. Μετά την εξάλειψη του κομμουνιστικού μπλοκ, οι ανυπότακτες τρίτες χώρες, οι μετανάστες και οι ισλαμιστές χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται ως μία από τις βασικές αιτίες των δεινών. Επίσης, ενοχοποιούνται οι λεγόμενες σοσιαλιστικές πολιτικές, με τη μορφή του κράτους προνοίας, της εξασφαλισμένης εργασίας, της δωρεάν παιδείας, της ασφάλισης κ.λπ. Έτσι, δόθηκε έμφαση στη συρρίκνωση των πολιτικών δικαιωμάτων, το φακέλωμα των πολιτών, την ενίσχυση της καταστολής, την καλλιέργεια του φόβου, την άνοδο του ρατσισμού, την αύξηση των εξοπλισμών, των επεμβάσεων κ.λπ., που συναρθρώνουν ένα πλέγμα κατάλληλο για τον εκφασισμό όχι μόνο των κρατικών δομών, αλλά και μεγάλων κοινωνικών μερίδων, ικανών να στηρίξουν το σύστημα με οποιοδήποτε κόστος στη δημοκρατία.
Η διακυβέρνηση, όπως ανάγλυφα εκδηλώνεται μέσα από τους σύγχρονους ηγέτες, τύπου Μπους, Ομπάμα, Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Μπλερ, αλλά και τύπου ανατολικών χωρών (Πολωνία, Βουλγαρία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Τσεχία κ.λπ.), δείχνει το εύρος της ενσωμάτωσης ακροδεξιών στοιχείων στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Η αναντιστοιχία ανάμεσα σε προγράμματα που εξαγγέλλονται και σε πολιτικές που εφαρμόζονται, η ανοχή, συγκάλυψη ή συμμετοχή σε κυκλώματα διαφθοράς, ο μιλιταρισμός, ο νεοεθνικισμός, ο ρατσισμός, ο αυταρχισμός και η υποβάθμιση των κοινοβουλίων είναι στοιχεία του συντελούμενου εκφασισμού. Ο Μπους και ο Μπλερ κυβέρνησαν ανενόχλητοι έχοντας στηρίξει τις πολιτικές τους σε ψέματα και εκφοβισμούς, π.χ. δικαιολογώντας τον πόλεμο κατά του Ιράκ με τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής. Ο Μπερλουσκόνι αλλάζει κατά βούλησιν τους νόμους για να προστατεύει τη διαφθορά, τον εαυτό του και τους ομοίους του, ακόμα και να διατηρεί ιδιωτικό οίκο οργίων με ανήλικες και πόρνες. Ο Σαρκοζί απελαύνει μαζικά χιλιάδες Ευρωπαίους πολίτες, τσιγγάνους, με βάση το χρώμα και τη φυλή τους και καθορίζει καθαρά με ρατσιστικά κριτήρια το επιτρεπτό είδος αμφίεσης στη Γαλλία. Οι αδελφοί Κατσίνσκι στην Πολωνία και οι αντίστοιχοί τους σε Βαλτικές χώρες, Ουγγαρία, Τσεχία κ.λπ. απαγορεύουν τη λειτουργία και έκφραση των αριστερών κομμάτων και στο Ισραήλ ψηφίζονται ακραιφνώς φασιστικοί, ρατσιστικοί και φονταμενταλιστικοί νόμοι με αιτιολογία την καθαρότητα του εβραϊκού κράτους. Στη δυτική Ουκρανία και στη Βαλτική ανεγείρονται μνημεία για τα SS και τους φιλοναζί εθνικιστές. Ακόμα και στην Ελλάδα, η γλώσσα των υπουργών έχει αλλάξει άρδην. Ο Πάγκαλος, ο Παπουτσής, ο Χρυσοχοΐδης και πολλοί άλλοι εκφράζονται με την πιο χυδαία ακροδεξιά ρητορεία και δημιουργούν ένα αστυνομικό κράτος, που όμοιό του δεν γνώρισε η Ελλάδα ούτε στις εποχές των μεγάλων πολιτικών ανωμαλιών στη δεκαετία του ’60.
Για τους σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ, o Καρατζαφέρης, ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης του Εθνικού Μετώπου και της Χρυσής Αυγής, δεν είναι πια νεοφασιστικά μιάσματα. Εφ’ όσον ψηφίζουν το Μνημόνιο Κυβέρνησης-Τρόικα και τους νόμους της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, του Βενιζέλου για τις τράπεζες κ.λπ., ξεπλένονται, εξωραΐζονται και γίνονται προσφιλείς συνομιλητές σήμερα, ενδεχομένως συγκυβερνήτες αύριο.
Πολίτες-θηράματα
της ακροδεξιάς
Αυτά και πολλά άλλα ήταν αδιανόητα στις δεκαετίες της ευημερίας ως αντίθετα στα ευρωπαϊκά στάνταρντ δημοκρατίας. Ποτέ, ούτε επί ναζισμού, δεν αναπτύχθηκε ένα τόσο ευρύ και καθολικό σύστημα παρακολούθησης και ελέγχου των πολιτών. Ούτε στην εποχή των συχνών αεροπειρατιών δεν εφαρμόζονταν έλεγχοι τόσο ταπεινωτικοί για τον πολίτη στα αεροδρόμια (σκαναρίσματα σώματος κ.λπ.). Ποτέ οι υπηρεσίες ασφαλείας δεν φακέλωναν τόσο μεγάλο αριθμό πολιτών, ποτέ οι αστυνομίες δεν ήταν μεγαλύτερες από τους στρατούς των χωρών τους. Σήμερα, η παρακολούθηση των πολιτών δεν γίνεται μόνο με καταγραφές ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τηλεφωνικών συνομιλιών, αλλά και με καταγραφές από πιστωτικές κάρτες, ιατρικούς φακέλους κ.λπ. Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο με το τεράστιο δίκτυο εκατομμυρίων καμερών σε κτήρια, πλατείες, δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, καταστήματα, σχολεία, ακόμα και σε εκκλησίες, που καταγράφουν κάθε κίνηση κάθε πολίτη, παντού. Δορυφόροι καταγράφουν κάθε κίνηση των οχημάτων, ακόμα και των πεζών. Ποτέ δεν είχε επικρατήσει η αντίληψη για παρακολούθηση κάθε φυσιολογικής και νόμιμης ενέργειας των πολιτών, ούτε στα πιο αυταρχικά καθεστώτα. Η τεχνολογία έγινε βασικό εργαλείο για τον εγκλωβισμό του πολίτη σε ένα διαρκές σύστημα εντοπισμού και καταγραφής των κινήσεων και των ιδεών του. Του κάθε πολίτη και όχι του ενόχου ή έστω υπόπτου που ίσχυε στο παρελθόν. Ο κάθε πολίτης είναι ύποπτος από την ύπαρξή του και μόνο, και εν δυνάμει ένοχος. Το πρόσχημα της πρόληψης της εγκληματικότητας που συχνά επικαλούνται, πείθει μεν τον αλλοτριωμένο πολίτη, αλλά δεν αποδεικνύεται με αριθμούς αφού παντού όπου εφαρμόζονται αυτά τα μέτρα, η εγκληματικότητα παραμένει αμείωτη. Πραγματικός σκοπός της συστηματικής πανοπτικής παρακολούθησης του πολίτη είναι ο εκφοβισμός και η χειραγώγησή του.
Αυτή η καθολική και άγρυπνη παρακολούθηση των νομοταγών πολιτών δημιουργεί το καλύτερο υπόβαθρο για την ανάπτυξη φασιστικών νοοτροπιών. Όλοι είναι ένοχοι ή ύποπτοι, κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα, άρα η κοινωνία χρειάζεται ισχυρά και αυταρχικά καθεστώτα για να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της. Ακόμα και στην Ελλάδα, ενθαρρύνεται επισήμως (και αποδίδει) η νεορουφιανιά, με ειδικούς αριθμούς για τηλεφωνικές καταγγελίες. Διαμορφώνεται ένα καθεστώς πανταχού παρόντος του μεγάλου αδερφού, με εικονική ελευθερία κινήσεων, για το καλό μας. Και έτσι διασπείρεται το πιο κατάλληλο λειαντικό για τον εκφασισμό.
Φασιστικοποιούν την κοινωνία, ή ανέχονται τον εκφασισμό της, για να την ελέγχουν καλύτερα. Αυτό διευκολύνεται από το γεγονός ότι ο φασισμός έχει γερές ρίζες στην Ευρώπη. Υπέστη συντριβή με την ήττα του φασισμού-ναζισμού, αλλά τώρα αναβιώνει και λειτουργεί πρωτίστως κοινοβουλευτικά χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που του διαθέτει το σύστημα και κυρίως τα καθεστωτικά ΜΜΕ στα οποία δεν είχε πρόσβαση στο παρελθόν. Παράλληλα, μέσα από συγκοινωνούντες ομάδες και άτομα υποθάλπει την απροκάλυπτη τρομοκρατία. Οι δύο όψεις του αλληλοσυμπληρώνονται. Η μία εξυπηρετεί την άλλη.
Η κύρια, όμως, τάση του λειτουργεί μέσα από τον κοινοβουλευτισμό, αφενός με ακροδεξιά κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές και εκπροσωπούνται στα Κοινοβούλια και αφετέρου με τη διάχυση των αντιλήψεών του μέσα στα αστικά κόμματα.
Ο φασισμός, βγάζοντας τα δικά του συμπεράσματα από τις ήττες του, έχει επανενταχθεί στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και χρησιμοποιεί τους κανόνες και τα εργαλεία της. Με την αρωγή των εκφραστών τής δημοκρατίας που επιλέγουν αυτό τον τρόπο για να διασώσουν την κυριαρχία τους και να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγοπωλίων που έχουν την πραγματική ισχύ στα χέρια τους, έστω κι αν αυτός ο δρόμος οδηγεί σε άρνηση των δημοκρατικών κατακτήσεων και επιστροφή στις πιο μελανές φάσεις της ιστορίας.
Το νέο πολιτικό και πολιτισμικό μόρφωμα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη είναι μικτού τύπου, όπου το μερίδιο της ακροδεξιάς είναι επί της ουσίας πολύ μεγαλύτερο από το μερίδιο της στα έδρανα των Kοινοβουλίων.
Σημαντικές μάζες πληθυσμού ανήκουν πολιτικά και ιδεολογικά στην άκρα Δεξιά, κι ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι έχει διαβρωθεί από ακροδεξιές αντιλήψεις, και όχι μόνο το προερχόμενο από την παραδοσιακή Δεξιά. Όσο πιο δεξιά κλίνει η Σοσιαλδημοκρατία τόσο περισσότερο μολύνεται από το ίδιο μικρόβιο. Ακόμα και μέλη ή ομάδες της ευρωπαϊκής Αριστεράς, με σοβαρά προβλήματα δημοκρατίας στο εσωτερικό τους, σύρονται από τις κεντρικές τάσεις και υιοθετούν ακροδεξιές επιλογές, όπως φαίνεται από τη στήριξη που παρέχουν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Διεύρυνση προς τα δεξιά
Οι εξουσίες χρειάζονται πάντα έναν εχθρό που μπορεί να φοβίσει τις μάζες. Εβραίοι, αλλόθρησκοι, μαύροι, τσιγγάνοι, Σλάβοι, ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές... Τώρα προέχουν οι ισλαμιστές. Δεξιά και Σοσιαλδημοκρατία, για να περάσουν τις αντιλαϊκές πολιτικές τους, χρησιμοποιούν  φόβητρα και καλλιεργούν τις συνθήκες από τις οποίες αντλεί ζωτικές ουσίες η ακροδεξιά. Φονταμενταλιστικός χριστιανισμός, αντιτουρκισμός, αντιβαλκανισμός, ισλαμοφοβία, ρατσισμός, διαφθορά, αστυνομοκρατία, μιλιταρισμός, κατάργηση δημοκρατικού νομικού πλαισίου, εκφυλισμός θεσμών  και υποβάθμιση του Κοινοβουλίου, διαμορφώνουν πρόσφορο για το φασισμό έδαφος.
Το ακροδεξιό ρεύμα ενισχύθηκε με την ένταξη των πρώην ανατολικών χωρών, που αποτελούν ενεργές εστίες αντικομμουνισμού και αυταρχισμού και με την ανάδειξη νέων κρατών που ελέγχονται από ακροδεξιούς ή/και μαφιόζους.
Ακροδεξιοί Πολωνοί, Κροάτες, Κοσοβάροι, Λιθουανοί, Λετονοί, Ρουμάνοι, Ούγγροι, Βούλγαροι, Τσέχοι κ.ά. επιδρούν πολύ αρνητικά στην ισορροπία ανάμεσα στη δημοκρατία και τον αυταρχισμό στην Ευρώπη. Και σε συνδυασμό με τις αναζωογονημένες φιλοναζιστικές εστίες που για χρόνια είχαν λουφάξει σε Ισπανία, Ιταλία, Αυστρία, Φινλανδία κ.λπ., αλλά και μ’ αυτές που απέκτησαν μεγάλη ισχύ στο Ισραήλ, δημιουργούν ένα εξαιρετικά εκτεταμένο πλέγμα. Επιπροσθέτως, η πολυετής στενή σχέση με αυταρχικά καθεστώτα τύπου Σαουδικής Αραβίας, Μπαχρέιν, Ιράκ, Αιγύπτου, Τυνησίας, Γεωργίας, Υεμένης, Νιγηρίας κ.λπ. αμβλύνει αθόρυβα τα δημοκρατικά ανακλαστικά που αναπτύχθηκαν μεταπολεμικά.
Η δυτική κοινή γνώμη, από συμφέρον ή εξαπάτηση, συνήθισε και αποδέχτηκε τις εσωτερικές αντιδημοκρατικές εκτροπές και τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς των αρχουσών τάξεων, καθώς και τη στήριξη με ή χωρίς προσχήματα φασιστικών και αυταρχικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο. Και αυτή η συνενοχή, ή έστω ο συμβιβασμός, καλλιεργεί το έδαφος για τη βλάστηση του νεοφασισμού.
Κάθε συνετός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η οικονομική κρίση δεν προήλθε από τους μετανάστες, με χαρτιά ή όχι, που επί δεκαετίες συνέβαλαν καθοριστικά με τη φτηνή και εντατική εργασία τους στην ανάπτυξη και ευημερία της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Αλλά, σε εποχές κρίσης, αποτελούν τον εύκολο αποδιοπομπαίο τράγο, που αποσπάει την προσοχή από τα πραγματικά αίτια της κρίσης, δηλαδή το πεπερασμένο του δυτικού καπιταλιστικού μοντέλου. Ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία, αποπροσανατολίζοντας τους πολίτες, προστατεύουν τον καπιταλισμό και την άρχουσα τάξη από μία κοινωνία δυσαρεστημένη, απογοητευμένη έως και θυμωμένη, που αν συνειδητοποιήσει τι και ποιος φταίει θα γίνει πραγματικά επικίνδυνη για το καπιταλιστικό σύστημα. Όσο της φταίει ο Πακιστανός, ελέγχεται. Αλλά, επειδή, στις περισσότερες χώρες, οι κρατούντες αποφεύγουν να παίξουν φανερά το χαρτί του ρατσισμού, αφήνουν ή και υποθάλπουν την ακροδεξιά να κάνει τη λάντζα.

Ακροδεξιές αλχημείες 
Η δημιουργία αυτού του περιβάλλοντος ευνοεί την ακροδεξιά, αφού νομιμοποιεί τις δικές της ρατσιστικές και φασιστικές πολιτικές, που μέχρι πρόσφατα ήταν περιθωριοποιημένες και κατακριτέες απ’ όλο το σύστημα. Της δημιουργεί χώρο για να βγει στο προσκήνιο, της προσφέρει λόγο ύπαρξης και πεδίο δράσης. Η ακροδεξιά από μόνη της δεν θα μπορούσε να επιβάλλει τις απόψεις της σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Με δούρειο ίππο τα αστικά κόμματα εξουσίας και τα δικά της κοινοβουλευτικά κόμματα, νομιμοποιεί τις ιδέες και τις πρακτικές της.
Οι ακροδεξιοί, σε ορισμένες χώρες, ήδη συμμετέχουν σε συμμαχικές κυβερνήσεις, π.χ. στην Ιταλία, ή αποτελούν την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως στη Νορβηγία.
Έτσι, η νεοφασιστική δεξιά διευκολύνεται να αποκτήσει ισχυρά ερείσματα στους μηχανισμούς ασφαλείας, ιδίως στην αστυνομία, και άγνωστο σε ποιο βαθμό στο στρατό. Εμφανίζει μία εντυπωσιακή ευελιξία και ικανότητα να προσαρμόζεται στις καταστάσεις. Υιοθετεί θέσεις των αντιπάλων της, ενώ φτάνει εύκολα στο σημείο να απαρνηθεί δικές της πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις. Υποστηρίζει χωρίς δυσκολία τις πιο αντιφατικές θέσεις προκειμένου να διεισδύσει στο πολιτικό προσκήνιο και να συμπαρασύρει μάζες δυσαρεστημένων. Ακόμα και οι ονομασίες μερικών ακροδεξιών κομμάτων είναι παραπλανητικές: «Κόμμα Ελευθερίας», «Προοδευτικό Κόμμα», «Λαϊκό Κόμμα» κ.ά. Αναζητάει παντού τα αδύνατα σημεία του συστήματος και των αντιπάλων της για να χτυπήσει και επενδύει στις φοβίες του κόσμου. Εμφανίζεται ως υπερασπίστρια του δυτικού πολιτισμού, ακόμα και των στοιχείων εκείνων που ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι προσπάθησαν να καταστρέψουν, όπως την αστική δημοκρατία. Επαναφέρουν στο προσκήνιο τον Χριστιανισμό των Σταυροφοριών και τον συνδέουν με τον Ιουδαϊσμό, τον οποίο ο Χριστιανισμός του Μεσαίωνα θεωρούσε θανάσιμο εχθρό. Ο Anders Behring Breivik που κατέσφαξε τους «πολυπολιτισμικούς» νέους στη Νορβηγία είναι μέγας θαυμαστής του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, του Ελ Σιντ και του Ισραήλ!
Πάμπολλες οι παραλλαγές, κατά περίπτωση. Πολλές ομάδες παραμένουν βαθιά αντισημιτικές και ανεγείρουν μνημεία για τους Ναζί. Μερικές τάσσονται κατά των αποικιακών πολέμων και άλλες υπέρ. Το πιο κοινό τους γνώρισμα είναι ο αντι-ισλαμισμός, τον οποίο επέλεξαν επειδή στην Ευρώπη ο αντι-σημιτισμός θεωρείται βδελυρός, ο Αριανισμός συνδέεται με τον χιτλερισμό και χωρίς το σοβιετικό καθεστώς ο αντισλαβισμός αδιάφορος. Το Ισλάμ προσφέρεται ως αδύνατος αντίπαλος που έχει όλα τα διαφορετικά στοιχεία για να εμφανίζεται απειλητικός: θρησκεία, κουλτούρα, ιστορία, πετρέλαιο, άμυνα στη δυτική επίθεση.
Το Ισραήλ, αν και εβραϊκό, επιλέγεται γιατί είναι αντιαραβικό, άρα αντι-ισλαμικό. Επιπλέον, στηρίζεται από τις ΗΠΑ. Έτσι, κατασκευάζεται το θρησκευτικό και πολιτισμικό τερατούργημα του «Ιουδαιοχριστιανισμού». Και εμφανίζονται νεοφασίστες που μισούν τους Εβραίους, αλλά στηρίζουν το Ισραήλ!
Με όλα αυτά, η ακροδεξιά επιδεικνύει μια πρωτοφανή και εξαιρετικά επικίνδυνη προσαρμοστικότητα προκειμένου να διαφθείρει την κοινωνία και να αδράξει την εξουσία. Ένας χαμαιλέων με διαφορετικά χρώματα και συνθήματα ανά χώρα, που δικτυώνεται κοινωνικά και εκσυγχρονίζεται. Από «φασιστική αυτονομία» μέχρι «φασιστικό ροκ»!
Δυστυχώς, φασισμός και ρατσισμός είναι πλέον απαραίτητοι στις μητροπόλεις, για να αποσπάται η συναίνεση και συνδρομή των κοινωνιών, να επιβάλλονται ασφυκτικές λιτότητες στο εσωτερικό, να πραγματοποιούνται επεμβάσεις στο εξωτερικό, ακόμα και να γίνονται προετοιμασίες για εξοντωτικούς πολέμους στο μέλλον, εναντίον της Κίνας, της Ρωσίας και κάθε άλλου «εχθρού».
Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, κατά βάθος, ο κομμουνισμός, ειδικά σε φάση χρεοκοπίας του καπιταλισμού, αντιμετωπίζεται ως λανθάνουσα, αλλά υπαρκτή απειλή για το σύστημα. Εξ ου και οι συνεχείς συκοφαντικές επιθέσεις εναντίον του.

Ιστορικά, η περίοδος στην οποία φαίνεται ότι έχουμε μπει, δεν έχει προηγούμενό της. Έχουμε κορεσμένες καπιταλιστικές κοινωνίες σε αδιέξοδο. Πλούσιες, με ικανοποιητικό μέσο επίπεδο ζωής, που φράκαραν όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά και ψυχολογικά. Κοινωνίες σε απόγνωση και απογοήτευση που μέχρι στιγμής δεν εκφράζεται με βούληση για ανατροπή του συστήματος, αλλά με τάσεις πανικού, θολούρας, καταστροφής και αυτοκαταστροφής. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μούχλα. Αρχή γάγγραινας που διευκολύνει την αναγέννηση του φασισμού.
Πώς αντιδρούμε; Τι προτείνουμε; Πώς πείθουμε;

Στέλιος Ελληνιάδης