Από το Debtocracy στην Catastroika

Πηγή : News247

Μετά το Debtocracy, οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη επιστρέφουν με μια νέα παραγωγή, την Catastroika, η οποία αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας.

"Το Debtocracy ήταν το πρώτο ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα με παραγωγό το θεατή", τονίζουν οι δημιουργοί στην ιστοσελίδα του Catastroika.
"Το Debtocracy, που κυκλοφόρησε στο Ίντερνετ χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης, ερεύνησε τα αίτια της κρίσης χρέους, συνομιλώντας με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο. Ξεπερνώντας τα ελληνικά σύνορα, ανέδειξε τις ευθύνες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και της Ευρωζώνης στη δημιουργία της κρίσης χρέους που έπληξε την περιφέρεια την ΕΕ. Χωρίς να αποκρύπτει τις ευθύνες της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, επιχείρησε να δείξει γιατί δεν τα φάγαμε μαζί και γιατί ο ελληνικός λαός δεν οφείλει να πληρώσει ένα παράνομο και απεχθές χρέος", σημειώνουν.
Η Catastroika εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης προσπαθεί να προβλέψει τι θα συμβεί αν το ίδιο μοντέλο εφαρμοστεί σε μία χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης.
"Η απρόσμενη ανταπόκριση του κοινού όμως, όπως και λυσσώδης αντίδραση των νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών δυνάμεων, μας έπεισε ότι έπρεπε να υπάρχει συνέχεια με ένα νέο ντοκιμαντέρ", προσθέτουν και καταλήγουν πως "έτσι γεννήθηκε η ιδέα της Catastroika.
Ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση, περικοπές
Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που εμφανίζονται στην αρχή του τρέιλερ του ντοκιμαντέρ πάνω από μια γη που γυρίζει.
Αμέσως μετά εμφανίζεται η γνωστή Καναδή δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν, συγγραφέας του διεθνούς best seller "Το Δόγμα του Σοκ", η οποία αναλύει την άνοδο του καπιταλισμού της καταστροφής.
"Αυτές οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές", λέει αναφερόμενη στις τρεις λέξεις αρχικά επιβλήθηκαν σε δικτατορίες και πως τα πρώτα εργαστήρια του νεοφιλελευθερισμού δεν είχαν καμία σχέση με τη δημοκρατία.

 Η Κλάιν στη συνέντευξη που δίνει στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ σε άλλο βίντεο κάνει λόγο για "ξεκάθαρο πόλεμο των αγορών με τη δημοκρατία".
"Αυτό που περνάει τώρα η Ελλάδα μοιάζει σε κάποιο βαθμό με αυτό που πέρασε η Ν. Κορέα κατά την ασιατική οικονομική κρίση. Στη Ν. Κορέα βρίσκονταν εν μέσω εκλογών και το ΔΝΤ ανάγκασε όλους τους υποψήφιους για την προεδρία να υπογράψουν ότι θα υποστηρίξουν τη συμφωνία μαζί του", αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η Ναόμι Κλάιν τονίζει ότι "το σχέδιο του νεοφιλελευθερισμού είναι να απαξιώσει τη δημοκρατία".
Έπειτα στο τρέιλερ εμφανίζεται ο καθηγητής του Χάρβαρντ Ντάνι Ρόντρικ, ο οποίος σημειώνει πως η δημοκρατία βρίσκεται στα όριά της.
"Εάν ένας Γερμανός έπαρχος έρθει στην Αθήνα για να καθορίσει τη δημοσιονομική πολιτική, αυτό προφανώς θέτει το ζήτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης σε ακραίο βαθμό", τονίζει.
Χρέος, εκποίηση, υποτέλεια
Με αυτές τις λέξεις συνεχίζει το τρέιλερ, όπου τώρα τον λόγο παίρνει ο Λούις Σεπούλβεδα, συγγραφέας-δημοσιογράφος, ο οποίος αναφέρει πως στην ουσία σήμερα οι πολίτες υποχρεώνονται να πληρώσουν το χρέος των πολιτών μέσω της ιδιωτικοποίησης των πάντων, μέσω της πώλησης της χώρας.
Έπειτα εμφανίζεται ο Ντιν Μπέικερ, οικονομολόγος ο οποίος με τη σειρά του σημειώνει πως σε πολλές περιπτώσεις η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών ήταν καταστροφική, ενώ ο Γκρεγκ Πάλαστ, δημοσιογράφος και συγγραφέας σημειώνει πως η Ελλάδα αποτελεί τόπο εγκλήματος, είναι το θύμα ενός εγκλήματος.
"Σταματήστε λέω στη κυβέρνηση", αναφέρει ο Άλεξ Καλίνικος, καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, προσθέτοντας πως υπακούοντας στις ξένες τράπεζες και την τρόικα καταστρέφουν την κοινωνία.
"Επτά χώρες, δεκαπέντε πόλεις, εικοσιπέντε συνεντεύξεις", αναφέρεται στο τρέιλερ, τονίζοντας πως πρόκειται για "μια παραγωγή που βασίζεται σε εσένα".
Σημειώνεται ότι και αυτό το ντοκιμαντέρ θα κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης.

Η Βαγδάτη μέσα από τον φακό ενός 8χρονου

Eight-year-old boy is Iraq's youngest photographer από Stefanelonikitelo


Πηγή : News247

Εικόνες, να βλέπω εικόνες...ο Qamar Hashim αν και μόλις οκτώ ετών θέλει να φωτογραφίζει τη ζωή, τους καθημερινούς ανθρώπους, την πόλη του.

Κατοικεί στη Βαγδάτη την πόλη που δοκιμάζεται, βομβαρδίζεται, καταστέφεται. Οι συνομήλικοί του στην θέση του κλοτσούν ντενεκεδάκια παίζοντας ποδόσφαιρο μέσα στις αλάνες ή βλέπουν τηλεόραση.
Ο  Qamar περιπλανιέται στην πόλη με μια φωτογραφική μηχανή και μας δείχνει ένα Ιράκ που προσπαθεί να αντισταθεί. Δεν φωτογραφίζει στρατεύματα, αιματοχυσίες... αλλά την καθημερινότητα των συμπολιτών του. Τους φωτογραφίζει σε βιβλιοπωλεία, σε  παζάρια, ενώ διασκεδάζουν.
Ο οκτάχρονος είναι γιος φωτορεπόρτερ. Όταν ήταν τεσσάρων έβλεπε τον πατέρα του να φωτογραφίζει τα Αμερικάνικα στρατεύματα από το παράθυρο του σπιτιού τους και αποφάσισε να  κάνει το ίδιο.

 Ο νεαρός που πλέον είναι ο νεότερος φωτορεπόρτερ του κόσμου  έχει κερδίσει πολλά βραβεία συμπεριλαμβανομένου του Iraqi Society Photographic.
Σε συνέντευξη του τον περασμένο μήνα ανέφερε ότι η πρώτη του φωτογραφία τραβήχτηκε όταν ήταν ακόμα τεσσάρων. Φωτογράφισε  γλάρους, πουλιά και παλιά σπίτια σε μια εκδρομή στον Τίγρη ποταμό.

 Παρά το νεαρό της ηλικίας του  ο Qamar έχει ήδη μια αξιοσημείωτη κατανόηση της δύναμης της φωτογραφίας.
Είπε "Η φωτογραφία είναι πολύ σημαντική. Μπορούμε να δείξουμε την πόλη, τη ζωή και τους ανθρώπους" και προσθέτει "Θέλω να πω μέσα από τις  φωτογραφίες μου ότι το Ιράκ είναι πολύτιμο και οι Ιρακινοί είναι πολύ ευγενικοί."

 Όταν ρωτήθηκε πώς ένιωσε για την απόφαση των  αμερικανικών  στρατευμάτων  να εγκαταλείψουν το Ιράκ, η απάντηση του ήταν  "Είμαι φοβισμένος από τους στρατιώτες των ΗΠΑ. Κατέστρεψαν το  σπίτι της οικογένειάς μου το 2003, όταν ήμουν ακόμα  έμβρυο. Δόξα τω Θεό η οικογένειά μου επέζησε και είμαι ευτυχής τώρα για την αναχώρησή τους."

Γλέζος: "Οι Γερμανοί μας τιμωρούν για το έπος '40 - '41"

Μ. Γλέζος "Οι Γερμανοί μας τιμωρούν" από Miss-Jessy-Lays


Πηγή : News247
Για δίκαια "πανανθρώπινα" που "δεν διαγράφονται με τίποτα" και πρέπει να διεκδικήσουμε, έκανε λόγο ο Μανώλης Γλέζος, αναφερόμενος στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων.

Σε δηλώσεις του στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤ1, ο κ. Γλέζος υπογράμμισε το γεγονός, ότι όλες οι χώρες, ακόμα και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο,  πήραν τις επανορθώσεις από τον πόλεμο.
"Μόνο η Ελλάδα δεν πήρε. Για ποιον λόγο;", διερωτήθηκε.
Όπως είπε, "και η Βουλγαρία και η Ιταλία, που ήταν κατακτήτριες χώρες, πλήρωσαν αυτά που τους καταλόγισε η Διασυμμαχική Επιτροπή των Παρισίων. Θα βλέπανε ποτέ την Ελλάδα οι φασίστες οι Βούλγαροι και οι φασίστες οι Ιταλοί, αν δεν ήταν οι Γερμανοί;", είπε.
"Συνεπώς, ο κύριος υπεύθυνος αυτοεξαιρείται και οι κολαούζοι πληρώνουν. Για ποιον λόγο;", τόνισε.
"Θέλουν να μας τιμωρήσουν"
Ακόμη, υποστήριξε, ότι η Γερμανία θέλει να τιμωρήσει την Ελλάδα, επειδή κατέρριψε τον μύθο περί αήττητου του Άξονα, με το έπος '40 - '41.
"Γιατί αν δεν υπάρχει ναζιστικό καθεστώς σήμερα στη Γερμανία το οφείλει και στην πάλη του ελληνικού λαού", επισήμανε ο Μανώλης Γλέζος, αναφέροντας πως σήμερα, οι γερμανικές αποζημιώσεις ανέρχονται χωρίς τόκους, στα 168 δισ. ευρώ.
Απαντώντας στο σχόλιο, ότι αρκετές φορές ο ίδιος έχει χαρακτηριστεί ως γραφικός για τις απόψεις του είπε:
"Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Σημασία έχει τώρα, να καταλάβει ο ελληνικός λαός, ότι οι Γερμανοί μας οφείλουν και δεν  μπορούν να ξεφύγουν από αυτό. Είναι Δίκαια πανανθρώπινα, είναι δίκαια που δεν παραγράφονται με τίποτα, πρέπει να τα διεκδικήσουμε και όχι με τον τρόπο που ζητάει η Γερμανία".

Η «πατάτα» της «Καθημερινής»…..

Πηγή : http://itzikas.wordpress.com

«Εδώ η καλή δημοσιογραφική “πατάτα”»!… Σαν «έμπρακτη διαφημιστική καμπάνια» των αγροτών της Βοιωτίας είδε η εφημερίδα του Αλαφούζου τη δωρεάν διάθεση λαχανικών στο Σύνταγμα!… Όλως περιέργως, της «διέφυγε» εντελώς το γεγονός ότι χιλιάδες λιμοκτονούντες πολίτες στήθηκαν για ώρες στην ουρά να γεμίσουν τις σακούλες τους για να εξασφαλίσουν τον «επιούσιον»! Εδώ έγινε το «πατείς με πατώ σε» από πεινασμένους, θυμίζοντας «Κατοχή», κι αυτοί είδαν «διαφημιστική καμπάνια»! Οι αγρότες της Βοιωτίας μοίρασαν δωρεάν πραγματικές πατάτες και η Καθημερινή μοιράζει επί πληρωμή δημοσιογραφικές «πατάτες» στους αναγνώστες της!

Αυτό λέγεται δημοσιογραφία της «πλάκας» ή του «κώλου», αν προτιμάτε…..

Εύστοχο και το παρακάτω σχόλιο του Δ.Χ. στην ΑΥΓΗ: «Δεν μας αρέσει να σχολιάζουμε με ευκολία επιλογές άλλων εφημερίδων. Πλην όμως ο τίτλος στη φωτογραφία που είχαν όλες σχεδόν οι χθεσινές εφημερίδες και αφορούσε τις ουρές του κόσμου για ένα κιλό δωρεάν κρεμμύδια ή πατάτες από τους παραγωγούς της περιοχής του Ασωπού ποταμού στη Βοιωτία που έβαλε η “Καθημερινή” ήταν ασύλληπτης φαντασίας και αξίζει να επαινεθεί. Ώστε “Έμπρακτη διαφήμιση λαχανικών της Βοιωτίας στο Σύνταγμα” ήταν αυτό; Και άστεγος που κοιμάται το βράδυ στο παγκάκι του πάρκου είναι φανατικός φυσιολάτρης; Δεν παίζεις τόσο εύκολα με τον κοινωνικό πόνο».

Την Καθημερινή την αγοράζω σχεδόν κάθε Κυριακή, γνωρίζοντας πολύ καλά τι εστί Καθημερινή κι ποιος ο ρόλος της στην κεντρική πολιτική σκηνή…

 Έχει χάρη που γράφουν σ’ αυτή κάποιες από τις καλύτερες δημοσιογραφικές πένες που διαθέτουμε (Μπουκάλας, Ξυδάκης, κλπ.), αλλιώς σιγά μην έδινα έστω κι ένα λεπτό για να διαβάζω τους Πασχομανδραβέληδες, τους Αλεξοπαπαχελάδες και τα λοιπά εκσυγχρονιστικά και μνημονιακά «τσανάκια»!

Θωμάς Γκόρπας

Πριν λίγες μέρες ανακάλυψα σε μία διαδικτυακή περιπλάνηση τον ποιητή  

Θωμά Γκόρπα.

Πιο συγκεκριμένα στο πολύ ενδιαφέρον blog Το Βυτίο σε μία  ανάρτηση του διάβασα ένα από τα λιγοστά ποιήματα που με έκανε να αναπολήσω εικόνες με φίλους , καλοκαίρια , γιορτές , θύμισες όταν μοναχικά γυρνάς  στο σπίτι μετά από μια αλκοολούχα έξοδο και σταματάς και κοιτάς στην άκρη του δρόμου το παλιό παρατημένο από  τους ανθρώπους σπίτι.

«Γιατί αγαπάμε τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και τα λέμε παλιά;

Γιατί η δίψα μας για το βαρελίσιο κρασί παραμένει άσβεστη;

Γιατί τόσο πολύ πονάμε για τα προδομένα μπουζούκια;

Προσκυνώ ακόμα όσους σταθμούς του τρένου απόμειναν.

Και ρέπω ακόμα για το ξενύχτι που ενώνει και δεν ψεύδεται.

Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα μερικά καφενεία σε απομονωμένα χωριά

και στις εξοχές τόσα απροσδόκητα χαμομήλια αγριάγκαθα και   θυμάρια.

Και τα πρώτα φώτα μιας πόλεως ανάβουν ακόμα όπως παλιά

και τα ολάνοιχτα καλοκαιρινά παράθυρα του ύπνου ακόμα δεν πάλιωσαν»

Θ. Γκόρπας, Αθήνα 28.9.1979 – Αίγινα Απρίλιος 1990

Συγκινημένος λοιπόν από το ποίημα αυτό αποφάσισα να αναρτήσω ένα περιληπτικό βιογραφικό για αυτό τον ποιητή ,να τον γνωρίσω , σε όσους δεν τον ξέρουν και να τον θυμίσω σε όσους τον γνωρίζουν …

  Ο Θωμάς Γκόρπας γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1935. Από το 1954 έζησε στην Αθήνα, από το 1975 έως το 1980 στο Παρίσι, και από το 1990 μοίραζε τον καιρό του ανάμεσα στην Αθήνα και στην Αίγινα. Έκανε μια ντουζίνα επαγγέλματα: εργάτης, λογιστής, παλαιοβιβλιοπώλης, βιβλιοπώλης, επιμελητής εκδόσεων, εκδότης (εκδόσεις Πανόραμα και εκδόσεις Έξοδος), μεταφραστής, κ.α., πριν και μετά τη λεγόμενη δημοσιογραφία (συντάκτης στον Ημερήσιο Τύπο: Ανεξάρτητος Τύπος, Μεσημβρινή, Εξπρές, Νέα Πολιτεία). Ακόμα υπήρξε συντάκτης ή αρχισυντάκτης στα περιοδικά Ρουμελιώτικο Ημερολόγιο, Ρουμελιώτικη Βίγλα, Ο Λογοτέχνης, Η Τέχνη στην Αθήνα, Η Καλλιτεχνική, Πολιτικά Θέματα, Μουσικά Θέματα. Έγραψε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και δίδαξε σε θεατρική σχολή ιστορία λογοτεχνίας και αγωγή του λόγου. Στη δεκαετία του 1950 σύχναζε στο Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας, στη Στοά Μαυρίδη, στο Πατάρι του Λουμίδη και στο Βυζάντιον. Από το 1955 έως το 1967 συμμετείχε σε ομάδες που πρωτοστάτησαν για μια πρωτοπορία στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στα εικαστικά, και για την υπεράσπιση του λαϊκού τραγουδιού. Από τους πρώτους που μίλησαν και έγραψαν για τον Καραγκιόζη και το ρεμπέτικο. Το 1979 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Μπιτ στην Όστια της Ρώμης.

Πέθανε στην Αθήνα το 2003.

Κάποια ποιήματα του ....

Walt Whitman

O αμερικανός ποιητής Γουώλτ Ουίτμαν γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1819 στο Ουέστ Χιλς του Λονγκ Αιλαντ. Ανήσυχος, αυτοδίδακτος, καταγόμενος από την εργατική τάξη τελειώνει με δυσκολίες το δημοτικό και εργάζεται σαν μαραγκός, στοιχειοθέτης ,δημοσιογράφος, δάσκαλος και νοσοκόμος (κατά τον εμφύλιο πόλεμο ).Γράφει  ποιήματα πανθεϊστικά και φυσιολατρικά, αγαπά την όπερα, διαβάζει  βεδικούς ύμνους, αστρονομία, γερμανική φιλοσοφία αλλά και Όμηρο, Σαίξπηρ, Ντίκενς.

Υπερασπίζει τη δημοκρατία και την ελευθερία των Νέγρων, παρακολουθεί τις πολιτικές συγκεντρώσεις του Λίνκολν και συμμετέχει σε προεκλογικούς αγώνες.

Τον κατηγόρησαν για ανηθικότητα και τον χαρακτήρισαν '' επικίνδυνο'' λόγο τις ανατρεπτικότατος των ποιημάτων του.

Ο ίδιος  χαρακτηρίζει, τσαπιές  βαρβάρου ,τους στοίχους του και απάντα στους λεπτολόγους αισθηματικούς: μα εγώ δεν ήρθα για να κεντήσω!

Στις 26 Μαρτίου του 1892 ο Γουώλτ Ουίτμαν κηδεύτηκε στο Καμντεν χωρίς ιερέα και σταυρό  και το πλήθος να τον ακλουθεί σε απόσταση έξι χιλιομέτρων στον τάφο, όπου αναγράφονται οι στίχοι του:

Το βάθρο μου είναι στερεωμένο και σφηνωμένο σε γρανίτη,

Περιγελώ αυτό που εσείς ονομάζετε αποσύνθεση,

Και ξέρω την έκταση του χρόνου.

Το μόνο που θέλω είναι να βρω το νησί μου....

Εκεί θα κάνω τις στιγμές ευτυχίας καθημερινότητα ,εκεί θα διώξω τα ''θέλω'', εκεί θα βρω κάθε μου ναι και όχι, εκεί θα ''ζήσω'' κάθε μου θάνατο, εκεί θα αφήσω εμένα ελεύθερο. Το μόνο που θέλω είναι να με βρώ .....Το μόνο που θέλω ρε, είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα ανάμεσα........

Ζητώ πολλά?

WHEN I HEARD THE LEARN'D ASTRONOMER

WHEN I heard the learn'd astronomer,

When the proofs, the figures, were ranged in columns before me,

When I was shown the charts and diagrams, to add, divide, and measure them,

When I sitting heard the astronomer where he lectured with much applause in the lecture-room,

How soon unaccountable I became tired and sick,

Till rising and gliding out I wander'd off by myself,

In the mystical moist night-air, and from time to time,

Look'd up in perfect silence at the stars.

Ο καυστικότατος κύριος Carlos Latuff

Ο Carlos Latuff  , γεννηθείς το Νοέμβριο 30 , 1968  , είναι βραζιλιάνος  ανεξάρτητος πολιτικός σκιτσογράφος . Τα έργα του  πηγάζουν από διάφορα θέματα  του καπιταλισμού όπως την παγκοσμιοποίηση  ,τις Η.Π.Α και τις παρεμβάσεις τις  , την Παλαιστίνη και το Ισραήλ   ( για αυτά τα σκίτσα έγινε και γνωστός ) .

Γεννήθηκε στο São Cristóvão (Rio de Janeiro) , Βραζιλία  και έχει Αραβικές ρίζες όπως λέει και ο ίδιος  .

Συγκεντρώνει τα πυρά της… αφρόκρεμας της "διεθνούς κοινότητας": ακόμη και ο πρώην γ.γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν κριτικάρισε το "προκλητικό" έργο του!

Βασικό χαρακτηριστικό των έργων του είναι η κριτική που κάνει μέσα από αυτά όχι μόνο στο Ισραήλ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ αλλά και στον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο που κλείνει τα μάτια στα εγκλήματα που συντελούνται στην περιοχή... Σε ό,τι μας αφορά, ο Λατούφ στην χώρα μας συνεργάζεται με την εφημερίδα "Αριστερά!".

Παρακάτω παραθέτονται σκίτσα του ειδικά για την Ελλάδα και όχι μόνο ……

Είναι η ζωή μεσ' το θάνατο

Η κρίση στην Ελλάδα σε τρία λεπτά και 15 δευτερόλεπτα......

Η Ελλάδα σε αποσύνθεση. Οι αλλαγές που απαιτούνται και αυτές... που τελικά εφαρμόζονται ακούσια. Ένας λαός που αγωνιά για την επιβίωσή του, ενώ την ίδια στιγμή η Ευρώπη αναζητά την ταυτότητά της.

Από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από τις μικρές σχολικές ηλικίες, μέχρι τους συνταξιούχους, η αγωνία για το αύριο δεν μπορεί πια να αποτυπωθεί σε αριθμούς, ούτε σε λέξεις. Μόνο με εικόνες.

Δεκατέσσερις ανήσυχοι φωτορεπόρτερ και οπερατέρ αποφάσισαν μέσα από την δική τους οπτική ματιά και με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών να παρουσιάσουν την κρίση που ταλανίζει τη σύγχρονη Ελλάδα σε ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ.

Στο ατμοσφαιρικό ταξίδι που διαρκεί μόλις 3 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα, η καλλιτεχνική ομάδα ταξιδεύει από την Μακεδονία μέχρι τα Δωδεκάνησα, καλύπτοντας πιθανές και απίθανες εκδοχές της οικονομικής κρίσης μέσα στο διάστημα ενός έτους.

Ενός έτους πολύπαθου που ρύθμισε την τύχη της χώρας και δέσμευσε τα όνειρα δεκάδων χιλιάδων νέων.

"Πρόκειται για 27 multimedia ιστορίες που αντικατοπτρίζουν τις ιστορίες ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές πραγματικότητες, όπως αυτές βιώνονται κατά την περίοδο της κρίσης. Φιλοδοξία μας είναι οι ιστορίες να μας βοηθήσουν να προβληματιστούμε γύρω από το ποιοι είμαστε", αναφέρουν οι εμπνευστές της ομάδας "ThePrism: GR2011", Νίνα Μαρία Πασχαλίδου και Νίκος Κατσαούνης.

Το ντοκιμαντέρ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από τις 15 Νοεμβρίου του 2011 και προβλήθηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ (στο τμήμα των νέων μέσων IDFA DocLab).

Αυτό το Σαββατοκύριακο, η ομάδα διαγωνίζεται στο FIPA, στην Μπιαρίτζ της Γαλλίας, στην κατηγορία Web creations και την ταινία "Krisis" στην κατηγορία Creative Documentaries.

Εμείς δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε "Καλή Επιτυχία".

The PrismGR2011 - Project teaser from niko on Vimeo.

Krisis - Trailer - The Prism GR2011 from niko on Vimeo.

Πηγή : News247

Σελίδα του ντοκιμαντέρ : http://theprism.tv/

Ο ακροβάτης

Πηγή : Το Βυτίο

Κοιτάει τον καλοσιδερωμένο άντρα με το εξαιρετικά γυαλισμένο μαύρο παπούτσι, καθώς αιωρείται πάνω απ’ τον ξαπλωμένο άντρα στα σκαλιά της Ασκληπιού. Ο άντρας με το γκρι κοστούμι σχεδόν πηδάει πάνω απ’ τον άστεγο για να ανέβει τα τρία σκαλιά της εισόδου της πολυκατοικίας, στην οποία βρίσκεται το γραφείο του. Βλέπει την αντιστοιχία. Και ο ίδιος πάνω από κάποιο ανώνυμο, παγωμένο πόδι πρέπει να περάσει κάθε πρωί.

Στην είσοδο του γραφείου, στην έξοδο του μετρό, πέντε μέτρα παρακεί απ’ τα σταρμπακς, λίγο μετά το ΑΤΜ. Γεμίσαμε άυπνους ημικοιμισμένους, νεκροζώντανους με πλαστικά ποτήρια στο χέρι, κουβέρτο-πεζοδρόμια. Για να φτάσει στο προορισμό του πρέπει να παίζει διαρκώς ένα ιδιότυπο κουτσό, να σηκώνει προσεχτικά το πόδι, να κινείται σε ένα ατέλειωτο ναρκοπέδιο. Πτώματα ζωντανών σπαρμένα ανάμεσα στα πόδια βιαστικών ημιαπασχολούμενων.

Καμιά φορά σκέφτεται ότι πρέπει να υπάρχει ένα μαγικό σκοινί. Κάτι που μας κρατάει δεμένους. Ένα σκοινί που κρατάει δεμένα τα μικρά κομμάτια. Αυτά που μας επιτρέπουν να λέμε «η ζωή συνεχίζεται». Ένα σκοινί που ενώνει μισές αλήθειες και χωρίζει ότι υπάρχει ως αίσθημα μεταξύ στομαχιού και μυαλού.

Ένα σκοινί που εξηγεί με θαυμαστή ετοιμολογία όλα τα παγωμένα πόδια, όλα τα σερνόμενα βήματα, όλες τις εντός συστήματος αδικίες, όλες τις παρανοήσεις και τις δικαστικές πλάνες. Ένα σκοινί που εκλογικεύει, εσωτερικεύει, αναλύει, κατακερματίζει τις δραστηριότητες, τις μέρες, τις νύχτες. Θρανίο, μάθηση, εξετάσεις, επαγγελματικός προσανατολισμός, επαγγελματική επιτυχία, κοινωνική καταξίωση. Καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ που κέρδισες με τον ιδρώτα σου απολαμβάνεις τη σύνοψη της θυσίας σου. Θρίαμβος, η αντανάκλαση της χειρότερης εκδοχής σου στο σαλόνι. Όλα είναι φωτισμένα, σκηνοθετημένα, μακιγιαρισμένα, τοποθετημένα, λαμπερά, έχουν χάπι έντ και έτσι λες – με μια μικρή όλο και πιο συχνή νύστα – «η ζωή συνεχίζεται» .

Αυτό το σκοινί, δεν μας επιτρέπει να φωνάξουμε, παρά επιβάλλει να έχουμε αίτημα. Δεν μας επιτρέπει να βρεθούμε παρά αν δομηθούμε, αν εκπροσωπηθούμε, αν γίνουμε μέλη, μέρη, φορείς. Δεν επιτρέπει τις ιδέες, παρά κάνει αναγκαίες τις θεωρίες. Τις θεωρίες που υποτάσσουν, συστηματοποιούν, τετραγωνίζουν, φτιάχνουν εκατομμύρια μικρά κουτάκια. Κουτάκια που επιτρέπουν να χωρέσουν όλα όπως πρέπει να χωρέσουν. Τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν κρέμεται. Όλα είναι στοιχημένα, τακτοποιημένα και κωδικοποιημένα. Κι έτσι λες – με μια μικρή πού και πού τύψη – «η ζωή συνεχίζεται».

Παριστάνοντας άλλη μια φορά τον ακροβάτη, πάνω από ένα ποτήρι, πάνω από ένα απλωμένο χέρι, δίπλα από ένα γερμένο κεφάλι, σκέφτεται. Σκέφτεται ότι κάποτε αυτό το σκοινί, δεν μπορεί αλλιώς, θα κοπεί. Τότε θα σπεύσει από συνήθεια, φόβο ή ανία να το δέσει γρήγορα ένα κόμπο. Μόνο που τότε θα πρέπει να αποφασίσει. Να πατήσει πάνω στο κόμπο, να τοποθετήσει εκεί γερά το παπούτσι του και να προσπαθήσει να ανέβει, να σκαρφαλώσει, να ξεπεράσει πια αυτόν το βράχο που έχει στηθεί μπροστά στη ζωή και παριστάνει τη ζωή. Να φτάσει κάπου αλλού, στον τόπο που δεν υπήρξε ακόμη και που δεν χρειάζεσαι σκοινί να τα ενώνει όλα, δεν χρειάζεται να λες «η ζωή συνεχίζεται», μπας και συνεχιστεί.

Ή να το πάρει τελικά απόφαση. Αντί για κόμπο, να φτιάξει μια καλή θηλιά, να την σφίξει γύρω απ’  το ωραίο λευκό του κολάρο και να πάει στο διάολο πια. Κάποτε, η ζωή του ακροβάτη δεν θα έπρεπε έτσι απλά να συνεχίζεται.

Θ. Γκόρπας

“Γιατί αγαπάμε τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και τα λέμε παλιά;


Γιατί η δίψα μας για το βαρελίσιο κρασί παραμένει άσβεστη;


Γιατί τόσο πολύ πονάμε για τα προδομένα μπουζούκια;


Προσκυνώ ακόμα όσους σταθμούς του τρένου απόμειναν.


Και ρέπω ακόμα για το ξενύχτι που ενώνει και δεν ψεύδεται.


Υπάρχουν ευτυχώς ακόμα μερικά καφενεία σε απομονωμένα χωριά


και στις εξοχές τόσα απροσδόκητα χαμομήλια αγριάγκαθα και θυμάρια.


Και τα πρώτα φώτα μιας πόλεως ανάβουν ακόμα όπως παλιά


και τα ολάνοιχτα καλοκαιρινά παράθυρα του ύπνου ακόμα δεν πάλιωσαν”




Θ. Γκόρπας, Αθήνα 28.9.1979 – Αίγινα Απρίλιος 1990

Θέατρο ......

Δεν Καταλαβαίνω

Πηγή :  GAD 

Η αλήθεια είναι ότι είμαι κολλημένος. Ναι, αδυνατώ να καταλάβω κάποια πράγματα. Βεβαίως, ευχαριστώ για την πληροφορία, καλώς ήρθατε στο φτωχικό μου… μυαλό. Αλλά δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω τον εθνικισμό. Όχι, δεν είμαι κανένα μέλος κρυφών ομάδων ούτε οργανώνω συνομωσίες. Απλώς δεν το κατανοώ, δεν το χωράει το ξερό μου το κεφάλι. Συγγνώμη.

Έχω μια χρόνια απορία. Ίσως να μπορεί να χαρακτηριστεί χρόνια ασθένεια, δεν ξέρω, ίσως να μην είμαι στα καλά μου, αλλά την έχω. Αν για παράδειγμα ένας διευθύνων σύμβουλος μιας πολυεθνικής υπογράφει καθημερινά αποφάσεις με τις οποίες σκοτώνει μέσω των εργασιακών συνθηκών χιλιάδες ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας, φυσικά χωρίς καμία ηθική δικαιολογία, αν αύριο κληθεί να συμμετάσχει σε έναν πόλεμο τι πρόβλημα μπορεί να έχει να το κάνει με την ηθική υποστήριξη ολόκληρων χωρών; Γιατί να θεωρούμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι π.χ. πετυχημένος ή οτιδήποτε άλλο καλό και σούπερ ουάου, και την ίδια στιγμή να νιώθουμε ένα αβυσσαλέο μίσος για έναν άλλον που δεν έχει σκοτώσει ούτε κουνούπι, αλλά δεν είναι συμπατριώτης (έτσι θαρρώ το λένε); Και τι σημαίνει συμπατριώτης. Τι ακριβώς με χωρίζει από αυτόν που μένει στην FYROM ή στην Ταγκανίκα ή στον Δία; Δεν έχει δύο χέρια, δύο πόδια, ένα μυαλό κτλ; (αυτός από τον Δία πιθανόν όχι, αλλά το πιάνετε το νόημα) Επειδή τον λένε Τάδοφ Δείνοφ κι όχι Τάδε Δείνα κι επειδή τα ακαταλαβίστικα που μιλάει αυτός δεν τα καταλαβαίνουμε με τα ακαταλαβίστικα που ακούμε εμείς; Γιατί αν πω ότι η Κύπρος είναι τούρκικη θα με λιντσάρουν, ενώ αν πω ότι η Μακεδονία είναι ελληνική θα με χειροκροτούν; Κι αν πω ότι η Κορέα είναι κινέζικη γιατί θα γελάσουν και θα μου πουν κάποια κρυάδα με τον Τοτό ή για την γκόμενα από την Ταιβάν που γνώρισαν στο facebook; Όχι. Όχι. Όχι, δεν το καταλαβαίνω

Οκ εντάξει, το παραδέχομαι, είμαι μέλος αντεθνικής συνωμοσίας που θέλω να καταστρέψω τον πλανήτη. Ναι, ο πλανήτης με τα έθνη του και τους υπανθρώπους εεεεεε ανθρώπους τους είναι τέλειος και άψογος και πολλά άλλα και χρειάζεται μια φοβερή και τρομερή συνωμοσία για να καταστραφεί, οπότε είπαν να χρησιμοποιήσουν οι κακοί και την υποφαινόμενη σούπερ διάνοια για να ενισχύουν το οπλοστάσιό τους. Μεγάλη μου τιμή. Κι ο επόμενος που θα μου το πει μάλλον θα σκύψω το κεφάλι και θα του πω «ή κόψτο μου ή ράψε το δικό σου». Και ναι, τότε θα χω γίνει και πολύ κακός και αν σηκώσω την μπλούζα όλοι θα δείτε το τατουάζ της κακιάς μυστικής οργάνωσης στην πλάτη. Μπρρρρρρρρρρ. Δηλαδή κάπου εδώ σταματάω κι ο ίδιος να καταλαβαίνω τι λέω. Μάλλον τα γράφω για να δικαιολογήσω τον τίτλο.

Απλά μάλλον μου φαίνεται γελοίο να διαχωρίζομαι από το 99% των υπόλοιπων ανθρώπων (εκτός αν είμαι Κινέζος, αλλά κάτσε, αυτοί είναι Κινέζοι, δεν είναι άνθρωποι), διορθώνω, από το 76% των υπόλοιπων ανθρώπων (έβγαλα περίπου τους Κινέζους, κι ας μη συνεχίσω γιατί θα μείνω μόνος μου) απλά επειδή κάποια χρονική στιγμή κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν αφηρημένη τέχνη πάνω σε χάρτες. Είναι σαν να καθορίζω ολόκληρη την ζωή μου από τις μουτζούρες ενός μωρού πάνω στην ατζέντα μου. Και μάλιστα με την παράλογη υπόθεση ότι αυτό το μωρό έχει συζητήσει με άλλα μωρά πριν κάνει τις μουτζούρες, για να πάρουν μαζί την ευθύνη. Δεν το καταλαβαίνω.

Κι όλο αυτό στηρίζεται σε μια θεωρία που λέει ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι διαφορετικοί από τους άλλους λόγω φυλής; Ότι δηλαδή κυλάει στο αίμα τους όχι αίμα, αλλά κάτι βρώμικο; Ότι δεν έχουν αρτηρίες, μόνο φλέβες; Κάτι τέτοιο. Και ταυτόχρονα έχουμε και εμάς, που είμαστε οι καλύτεροι από όλους, και σε εμάς έρχονται πάντοτε οι χειρότεροι, μάλλον επειδή οι μέτριοι μας ζηλεύουν και θέλουν να μας καταστρέψουν. Ώπα ώπα παιδιά, εγώ είμαι εδώ, είπαμε και πριν, εγώ είμαι ο κακός καταστροφέας. Κάτσε όμως, αυτό κάτι μου θυμίζει… αυτή η θεωρία…. Πώς τον έλεγαν να δεις… Πίστλερ; Όχι, όχι, Χλώρερ. Χμμμμμ όχι αυτό… Έλα μωρέ, ένας με μουστάκι. Τέλος πάντων, ξέχνα το. Πάντως αυτουνού το όνομα δεν κάνει κανονικά να το αναφέρουμε. Αυτό κι αν δεν μπορώ να καταλάβω.

Εν τέλει τι είναι ο εθνικισμός… Σαν να μαλώνουν ένα μπιφτέκι και μια μπριζόλα στην ψησταριά για το ποιο είναι καλύτερο. Σόρυ παιδιά, δε θέλω να διακόψω, εγώ θα σας φάω και τα δύο, θα συνεχίσετε τον διάλογο κομμάτια. Εν τέλει δεν παίζει εγώ να μην καταλαβαίνω. Και δε νομίζω εγώ να κάνω τη συνωμοσία. Κάτι άλλο παίζει. Κάποιος κάνει συνωμοσία με τα νεύρα μου. Κάποιος θέλει να με ταράξει. Κάποιος προσπαθεί να με πείσει ότι, αν μάθω μια μέρα ότι έχουμε πόλεμο και πάω στον πόλεμο και βρω απέναντί μου κάποιον που μιλάει σουαχίλι και φοράει την ίδια απαίσια γελοία στολή σε άλλο χρώμα θα πρέπει να τον σκοτώσω επειδή μάλλον δεν είναι στην μόδα, και μετά θα πρέπει να πανηγυρίσω και να προσπαθήσω να κάνω high score και μετά να βρω αυτούς που είναι ωραίοι και μοδάτοι όσο εγώ κι είναι ντυμένοι με τα ίδια καταπληκτικά ρούχα και να πούμε πόσο ωραία ήταν και να κερδίσουμε και μετά να συνεχίσουμε κανονικά σαν να μην έγινε τίποτα, ενώ αν μάθω ότι κάποιος σκοτώνει κάθε μέρα 10.000 παιδάκια, εκτοπίζει ανθρώπους από χωριά, καταστρέφει οικολογικά συστήματα και βγαίνει δημόσια και μιλάει με άλλους εξίσου γλοιώδεις με αυτόν για προβλήματα για τα οποία δεν έχουν ιδέα με σκοπό να τα λύσουν για ανθρώπους για τους οποίους δεν έχουν ιδέα με τρόπους για τους οποίους μόνο αυτοί έχουν ιδέα, τότε θα πρέπει να τον θαυμάσω και να πω «να μπαμπά, έτσι θέλω να γίνω κι εγώ όταν μεγαλώσω». Κάποιος με κάνει να μην καταλαβαίνω.

Μάλλον θα ναι Αλβανός.

του  Αχιλλέα Πατσούκα

Αν και το αυτονόητο ποτέ δεν πρέπει να αποτελεί είδηση, δυστυχώς στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια μόνον το αυτονόητο αποτελεί. Αισθάνομαι την βαθιά ανάγκη να ευχαριστήσω –ξέρω πως αυτό δεν θα του αρέσει- τον κ. Ντίνο Χριστιανόπουλο για την απόφαση του να «τρίψει στα μούτρα» της επιτροπής του Υπουργείου Πολιτισμού το Μεγάλο Βραβείο των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, μαζί με τα χρήματα που αυτό το συνοδεύει. Με την αντρίκια στάση του κατόρθωσε να προσφέρει πνευματική χαρά και ανάταση σε πολύ κόσμο,  αποδεικνύοντας  στην πράξη και όχι με εύκολα λόγια, πως ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι από τον πνευματικό χώρο αυτής της χώρας που αρνούνται σθεναρά να μετατραπούν σε γιουσουφάκια της εκάστοτε εξουσίας. Η προχθεσινή του στάση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα καθώς αυτά που έγραψε στην επιστολή του προς το Υπουργείο Πολιτισμού, με την οποία αρνήθηκε το βραβείο, τα υποστηρίζει με συνέπεια από το 1991, αλλά κυρίως μέσα από το έργο του και τον τρόπο ζωής του. Αλήθεια, πόσες περιπτώσεις «μεγάλων» ελλήνων καλλιτεχνών (συνθέτες, τραγουδοποιοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί κα)  γνωρίζουμε οι οποίοι ενώ μέσα από το έργο τους, αλλά και τις συνεντεύξεις τους, παριστάνουν τους αριστερούς και τους τιμητές μας, όταν έρχεται η κατάλληλη ώρα μεταμορφώνονται όπως και οι χαμελαίοντες, αποκτώντας άλλοτε μπλε και άλλοτε πράσινο χρώμα, με απώτερο φυσικά στόχο να λάβουν κρατικές επιχορηγήσεις για ταινίες, μουσικές ή θεατρικές παραστάσεις ακόμα και δικά τους θέατρα;

Από τα βέλη του κ. Ν. Χριστιανόπουλου ορθώς δεν ξέφυγε ούτε το σινάφι μου. Ως πότε άραγε θα περιμένουμε να μάθουμε τα ονόματα των «συναδέλφων μας» που αμείβονται από μυστικά κρατικά κονδύλια και ως πότε η ΕΣΗΕΑ θα κάνει την πάπια για τις περιπτώσεις εκείνων των δημοσιογράφων που λαμβάνουν χρήματα από γραφεία τύπου υπουργείων και δημόσιων οργανισμών χωρίς ουδέποτε να έχουν πατήσει το πόδι τους, την στιγμή που χιλιάδες συνάδελφοί μας είναι χωρίς δουλειά. 

Εκτός από τους δημοσιογράφους και τους καλλιτέχνες ο κ. Ντίνος Χριστιανόπουλος ξεγύμνωσε αριστοτεχνικά και περιπτώσεις γνωστών στελεχών της αριστεράς τα οποία ξεκίνησαν ως εκκολαπτόμενοι Τσε Γκεβάρα με υπέροχα λόγια και στην κατέληξαν είτε στο ΠΑΣΟΚ είτε στον προθάλαμο του, με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα ο περισσότερος κόσμος να έχει ταυτίσει την αριστερά με τις λυπηρές αυτές περιπτώσεις. Με την κοινωνική και πολιτιστική κρίση να είναι πολύ πιο επικίνδυνες από την οικονομική, ελπίζω το δώρο που μας έκανε ο κ. Ντίνος Χριστιανόπουλος να βρει μιμητές.

Πηγή : protagon.gr

To exit, του Γιώργου Γραμματικάκη

Η μόνη μου επιθυμία είναι να εξέλθω. To exit. Να εξέλθω από αυτό που είναι σήμερα η πατρίδα, από όσα ζούμε καθημερινά και τα όσα προοιωνίζεται το μέλλον.

Να εξέλθω. To exit. Οι πολιτικοί και τα καμώματά τους μου προκαλούν αποστροφή και μόνον τις «Ειδήσεις των 8» -τι είναι άραγε είδηση;- αφορούν η εκλογολογία και οι πληκτικές δηλώσεις τους. Δεν αντέχω άλλο την διαρκή συζήτηση για τα «μέτρα» που έπονται ή την δόση που εκκρεμεί, ούτε για το πόσο κρίσιμος είναι για πολλοστή φορά ο μήνας που διανύομε. Κουράστηκα να είμαι κι εγώ μέρος της μελαγχολίας, που όλο και περισσότερο τυλίγει τα πρόσωπα και τους δρόμους. Δεν αντέχεται η βεβαιότητα: Ότι αν προχωρήσουμε έτσι, μας μέλλονται χειρότερα δεινά, η τραγωδία ενεδρεύει.

Να εξέλθω λοιπόν. Αυτό επιθυμώ. Έχω μάλιστα την υποψία ότι αυτό επιθυμούν και πολλοί άλλοι. Αυτό επιθυμούμε για τον καινούργιο χρόνο, που μετρά ήδη τα πρώτα του βήματα. Να εξέλθομε. Διότι, αντί η κρίση να φέρει στην χώρα την σοβαρότητα και την ευθύνη, έχει εκτραπεί σε μια περιδίνηση περί το μηδέν, σε μια αφόρητη φλυαρία με λίγο περιεχόμενο. Τον τόνο δίδουν πάλι οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, οι διανοούμενοι της εγωπάθειας, οι αναλυτές της δυστυχίας μας. Όπως ένα ποτάμι, που παρασύρει στην ορμητική ροή του  σκουπίδια και λάσπες και στο τέλος κυριαρχείται από αυτά.

Η μόνη λοιπόν λύση είναι: Το exit.  Δεν αντέχεται άλλο μια καθημερινότητα, που ενώ η «κρίση» εκδηλώνεται σε κάθε της γωνία, επιμένει επίσης να μιλά ασταμάτητα για την κρίση. Αρνούμαι στο εξής να ακούσω όσους επαγγέλλονται διαρκώς την «σωτηρία» μας, αλλά και ορισμένους άλλους, που οραματίζονται την ταπείνωση και την επιστροφή μας στην «δραχμή». Με εξοργίζουν εκείνοι που δήθεν υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια του τόπου – ή την εθνική κυριαρχία μας – ενώ είμαστε οι Έλληνες που τον παραδώσαμε στο μπετόν και την ασχήμια. Δεν με συγκινεί πια ο θρήνος των συνδικαλιστών και των λογής «εκπροσώπων»: την εξουσία τους υπερασπίζονται μόνον, για την δική τους βολή ενδιαφέρονται συνήθως.

Εμείς λοιπόν, όλοι οι άλλοι, είναι ανάγκη να εξέλθομε. Σε ένα σπουδαίο αλλά ελάχιστα γνωστό διήγημα του Ιουλίου Βέρν -το  «Πείραμα του δόκτορος Οξ»- οι κάτοικοι μιας ολόκληρης πόλεως περιέρχονται αργά σε μια κατάσταση ανεξήγητη. Ο παραλογισμός και η ένταση κυριαρχούν. Η κατάσταση όμως αυτή εκτονώνεται ευθύς ως κάποιοι από τους κατοίκους περιπατήσουν τυχαία προς την κορυφή ενός λόφου. Εκεί ανακαλύπτουν και πάλι τον πραγματικό εαυτό τους, τις ξεχασμένες αξίες και τα πράγματα που τους συνδέουν. Η ερμηνεία δεν αργεί: Ένας παρανοϊκός  επιστήμων, ο δόκτωρ Οξ, διοχέτευε στην πόλη και προς χάριν των πειραμάτων του ένα αέριο με καταστρεπτικές επιδράσεις στα νεύρα και την προσωπικότητα των κατοίκων. Αρκούσε ο καθαρός αέρας του λόφου, για να επανέλθουν οι τυχεροί σε ένα κώδικα αξιών και συμπεριφοράς, που περιόριζε την επίδραση των τοξικών αερίων.

Έξω λοιπόν, προς τον καθαρό αέρα, προς  την κορυφή του λόφου. Ας  παραμερίσομε προσωρινά το πολύπλοκο ερώτημα: Ποιός άραγε ή ποιοί είναι εκείνοι, που διοχετεύουν τα τοξικά αέρια στην Πόλη; Νά’ ναι λοιπόν το «σύστημα», οι ανάξιοι πολιτικοί, η τρόικα –ή μήπως μια Ευρώπη που ξέχασε τους πρωταρχικούς λόγους της υπάρξεως της; Με αυτά τα ερωτήματα ασχολούνται ωστόσο κατά κόρον οι πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης, επίκαιρα αφιερώματα και ειδικά βιβλία, βαρύγδουποι αναλυτές και δημοσκόποι. Η ίδια η επιδημία δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει, κυρίως περιγράφουν  τα συμπτώματα της. Εμείς εδώ, που δεν ακολουθούμε αυτό το ρεύμα, ας εστιάσομε στο μόνο εθνικό αίτημα: Έξω, στον καθαρό αέρα. Εκεί που κινούνται ακόμα άνθρωποι, με τις αδυναμίες και την μεγαλοσύνη τους και όχι τα θύματα ενός παρανοϊκού δόκτορα. Εκεί, που κυριαρχεί το ερώτημα «τι μπορούμε να κάνομε;» και όχι το εξαντλημένο «ποιος φταίει». Εκεί: Δίπλα στον άνεργο, όσοι μπορούμε, κοντά στα θύματα του δόκτορα Οξ, όσοι αντέχομε.

To exit, φίλοι. Αυτό είναι το μόνο αίτημα -και όχι βέβαια οι εκλογές!- που έχει περιεχόμενο και σημασία. To exit: Από μια  Ελλάδα, που σέρνεται πάλι από τις αμαρτίες και την πολιτική της ευτέλεια, στην άλλη Ελλάδα, την παράλληλη Ελλάδα, που δεν έπαυσε να υπάρχει. Εκεί βρίσκεται πάντοτε  ο δάσκαλος, που διδάσκει σωστά τα παιδιά ή ο γιατρός, που δεν βλέπει τον πάσχοντα ως χαρτονόμισμα. Στην παράλληλη Ελλάδα ανήκουν οι άνθρωποι της Τέχνης που, συχνά ανέστιοι και πένητες, επιμένουν να δημιουργούν στο θέατρο, στη μουσική, στον κινηματογράφο. Εκεί πάλι ανήκουν όσοι κινητοποιούνται, χωρίς την αυτοπροβολή που επιδιώκουν άλλοι, για το καλό του διπλανού τους, για να διασωθεί μια ομορφιά που χάνεται, για να γίνει η σιωπηρή οργή μας φροντίδα και πράξη.

Είναι ο μόνος τρόπος: Tο exit. Από την Ελλάδα του κενού λόγου και του παροξυσμού, στην άλλη Ελλάδα, που υπάρχει δίπλα μας και μέσα μας. Ενώ όμως τα φωτεινά σήματα δείχνουν τον δρόμο, ας μην νομίσει κανείς ότι είναι εύκολος και ασφαλής. Κυρίως επειδή σε κάθε του στροφή, σε κάθε του πέρασμα, πρέπει να κοιτάζομε κατάματα τους νέους ανθρώπους και να ψιθυρίζομε ένα συγγνώμη.

Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr

Ο Γιώργος Γραμματικάκης ήταν καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Εργάσθηκε στο «Δημόκριτο» και αργότερα στο CERN. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα περιστρέφονται γύρω από την δομή της ύλης και την κοσμολογία, ενώ ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Harvard ασχολήθηκε επίσης με την Ιστορία της επιστήμης.

Η νεολαία πρωταγωνιστής. Μισή ή και καθόλου μόρφωση, δουλειά, μισθό για τους νέους

Του Γιάννη Σκινδήλια

Τι κι αν η Αριστερά ήταν συνήθως η “Κασσάνδρα”, που επί χρόνια προμήνυε τα δεινά, φωνάζοντας “είμαστε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη”… Οι ρόλοι άλλαξαν και τα ινία πήραν οι κάθε λογής εγκάθετοι κονδυλοφόροι, όχι για να καλέσουν σε αγώνα αλλά με στόχο να δημιουργήσουν μια γενιά υποταγμένη, τρομοκρατημένη κι ολιγαρκή. Το γέννημα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου που συνεχίζει να φέρνει μέτρα κατακρημνίζοντας προς όφελος του κεφαλαίου κατακτήσεις δεκαετιών, θέλει την ήδη χρεωκοπημένη νεολαία να αρνηθεί κάθε όνειρο και προσδοκία, κάθε ανησυχία κι αγωνιστική διεκδίκηση.

Σε αυτή την εποχή είναι αναγκαίο όσο ποτέ να βγει στο προσκήνιο όχι μόνο ο αγώνας των νέων και των εργαζόμενων, αλλά η αισιοδοξία αυτών που πιστεύουν πως μπορούν και πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο. Η νέα γενιά οφείλει να βγει μπροστά με πεποίθηση πως αυτά τα λίγα που “ξέρει” μπορεί τελικά να αποδειχτούν πολύ περισσότερα από ότι νομίζει. Οφείλει να φύγει από το σάστισμα των καιρών παίρνοντας δύναμη από τις δεκάδες των εργατικών αγώνων στην Ελλάδα και διεθνώς και να απαντήσει στο επιτηδευμένο “χάος” της καθεστηκυίας τάξης.

Η επίθεση όχι μόνο δεν κοπάζει, αλλά συνεχίζει σαν αγριεμένο πληγωμένο θηρίο που πασχίζει να βγει από την παγίδα που το ίδιο έστησε. Αν η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα πλέον αναδεικνύουν την απατηλή διχόνοια που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έσπειρε για να διχάσει δημόσιους και ιδιωτικούς υπάλληλους, δείχνει ταυτόχρονα πως ο στόχος είναι ένας: να φτάσει το μηνιάτικο όσο πιο κάτω γίνεται. Πρέπει άμεσα μια ολόκληρη γενιά να γίνει φτηνή κι εύκολη λεία για τα αρπακτικά της εργοδοσίας και των “επενδύσεων”. Αν η δεδηλωμένη πρόθεση για απομόρφωση και κατάρτιση των μαθητών, με την προσπάθεια για “πέταγμα” έξω από το γενικό λύκειο των μισών δεν το δηλώνει από μόνη της, η χρήση του πολιορκητικού κριού της υποχρηματοδότησης και κλεισίματος ιδρυμάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ -της εργασιακής πλέον εφεδρείας- με διοικητές μάνατζερς και μισά πτυχία ολοκληρώνουν την επίθεση στην παιδεία! Κι όλα αυτά για να διαβούν από κοινού απόφοιτοι σχολείων και σχολών την πόρτα για μισή δουλειά. Η άνεργη νεολαία που ξεπερνά σήμερα το 50%, όταν εργάζεται πληρώνεται με μισά λεφτά και μισή ασφάλιση. Τι προσδοκία μπορεί να έχει το σύστημα αλήθεια από μια τέτοια γενιά; Αν το “αμερικάνικο όνειρο” και το “μαγικό χαλί” της ΕΟΚ γέννησαν το γιαπισμό, τη ματαιοδοξία και την αυταπάτη, τι μπορεί να “κερδίσει” όλους αυτούς που τους τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια;

Αναφερόμαστε πλέον σε μια νέα γενιά, μια νέα εποχή. Μια γενιά, που όσο μεγαλώνει η δυνατότητα για μια καλύτερη ζωή, τόσο περισσότερο αυτή τη στερείται ως πιθανότητα! Η εργατική τάξη σήμερα έχει τη μεγαλύτερη από άποψη γνώσης και σχέσης με την παραγωγή δυνατότητα για να τη ρυθμίσει χωρίς αφεντικό και για τις ανάγκες του συλλογικού της “εγώ”. Η σύγχρονη εργατική τάξη περιλαμβάνει ταυτόχρονα τα πιο μορφωμένα και τα πιο πληβειακά στοιχεία. Όχι μόνο δηλαδή έχει φτάσει η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορεί να ταΐσει 2,5 φορές τον πληθυσμό της γης, αλλά υπάρχει και η δυνατότητα να το γνωρίζει ταυτόχρονα ένα μεγάλο μέρος του!

Δεν ήταν βέβαια δυνατόν αυτή η νέα γενιά να μην διέπεται από αντιφάσεις. Τι η διαρκής εναλλαγή της εργασίας, τι η τεράστια πρόσβαση σε κομμάτια γνώσης, τι η “περαστικότητα” από τους χώρους της εκπαίδευσης… η σύγχρονη νεολαία μπορεί την ίδια ώρα με τη φυγομαχία (στο όνομα της προσωρινότητας) να συμβάλλει στις μεγαλύτερες κοινωνικές εκρήξεις. Κι ενώ η αλαζονεία προς την ιστορία και τη συλλογικότητα είναι ικανή να οδηγήσει στα ερείπια του ατομικού δρόμου, μπορεί κάλλιστα την ίδια στιγμή να οδηγήσει στην ίδια αλαζονεία απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του. Η γυμνή κυριαρχία του κεφαλαίου και η αποστοίχιση που προκαλεί, επουδενί δε θα συγκροτήσει από μόνη της ένα επαναστατικό ρεύμα, θέτει όμως τα θεμέλια για τη δημιουργία και την ανάδειξή του. Για την αναζήτηση για ένα άλλο πρότυπο μόρφωσης, εργασίας και δημοκρατίας που μόνο μια άλλη κοινωνία μπορεί να φέρει.

Οι αντιθέσεις εντός της νεολαίας δεν εξαλείφονται μεμιάς αλλά ροκανίζονται καθημερινά. Τι έχουν να χωρίσουν όλοι αυτοί που με το νόμο πλέον πληρώνονται με 591 ευρώ; Η μαθητεία των σπουδαστών (δημόσιων και ιδιωτικών ΙΕΚ κι επαγγελματικών λυκείων), η “μαύρη” εργασία των εργαζόμενων φοιτητών και ο κόσμος της “πρώτης απασχόλησης” και της ανεργίας είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η πρόσβαση στην εργασία σήμερα είναι ακρογωνιαίος λίθος για την ύπαρξη ενός νεολαιίστικου κινήματος που θα συμβάλλει σε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου. Ένα κοινωνικό μέτωπο μαθητών – φοιτητών – ανέργων είναι η βάση που πρέπει να αγκαλιάσει τις νεολαιίστικες δυνάμεις και να θέσει καθήκοντα στην ίδια την αριστερά για την κοινή δράση και συμβολή της στο κίνημα. Όπως έγινε και με τους χιλιάδες των ανέργων που εντάχθηκαν στις γραμμές του ΕΑΜικού κινήματος στην πάλη για δουλειά, η αγωνιστική στράτευση θα κρατήσει όλο αυτό το κομμάτι κόσμου μακριά από το κοινωνικό περιθώριο – προς όφελος και του ίδιου του κινήματος – και θα δώσει άλλη πολιτική και προγραμματική πνοή, άλλο ταξικό χρώμα.

Η αισιοδοξία μας δεν αντλείται από μια παράδοση ή κάποια εμμονή αλλά στηρίζεται σε όλες τις στιγμές που η νεολαία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο τα τελευταία χρόνια. Από τη νεολαιίστικη έκρηξη του 2008 στην Ελλάδα μέχρι την αραβική άνοιξη, τους πρόσφατους αγώνες στις ΗΠΑ και το φοιτητικό κίνημα στη Χιλή. Φαίνεται αχνά πως στην εποχή αυτής της κρίσης γεννιέται όχι μόνο ένα εκ νέου και βαθύ ρεύμα αναζήτησης και διεκδικήσεων αλλά κι ένας “ημι-αυθόρμητος” διεθνισμός μεταξύ των αγωνιζομένων.

Με στόχο σήμερα την ανάδειξη ενός επαναστατικού ρεύματος μέσα στους αγώνες της νεολαίας είναι υποχρεωμένος κανείς να δει όχι μόνο την πολύπλοκη φύση της νέας εργατικής βάρδιας, αλλά και την πλειάδα των δρόμων που είναι υποχρεωμένος να διαβεί. Η πολιτικοποίηση του οικονομικού αγώνα μπορεί να είναι ο βασικός, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε ο μόνος ούτε και ικανός από μόνος του τρόπος να προσδώσει σε τεράστια κομμάτια νέων τον χαμένο πολιτισμό, τη διδαχή της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης Περνά μέσα από την αναγκαία συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και τη χωρίς φόβο προώθηση της κομμουνιστικής στρατηγικής. Αν η νέα γενιά δεν πειστεί και με το κεφάλι ψηλά δεν πιστέψει πως μπορεί να “κρατήσει στα χέρια της τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος” δεν πρόκειται και να το πράξει.

Στο πλαίσιο αυτό η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση πρέπει να ανοίξει σήμερα ένα διάλογο με το βλέμμα στραμμένο σε όλους τους πρωτοπόρους αγωνιστές και τους συγκλονιστικούς αγώνες που ξεσπάνε, τις δυνάμεις καταρχήν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και των υπόλοιπων δυνάμεων της Αριστεράς, όπως και άλλες αγωνιστικές δυνάμεις με στόχο την ανασυγκρότηση του νεολαιίστικου κινήματος και των επιμέρους εκφράσεών του.

ΠΗΓΗ:http://ilesxi.wordpress.com/

Φιλοσοφικό Τηλεγράφημα: Είμαι “ειδικός σκαντζόχοιρων”. Πως ;!;

Φιλοσοφικό Τηλεγράφημα του Σπύρου Κάκου [2012-01-18]: Επιστήμονες κάνουν έκκληση για τη βοήθεια του… κοινού σχετικά με το πως επηρεάζονται οι σκαντζόχοιροι από την αλλαγή του κλίματος [πηγή: BBC News]. Το άρθρο αναφέρεται και σε έναν “ειδικό σκαντζόχοιρων” (!!!) ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Πως μπορεί κάποιος να συστήνεται σαν “ειδικός σκαντζόχοιρων” ;!;! Πως μπορεί η επιστήμη να είναι τόσο κατακερματισμένη ώστε να υπάρχουν καν “ειδικοί σκαντζόχοιρων” ;!;

(c) Φιλοσοφικά Τηλεγραφήματα - Φιλοσοφικός σχολιασμός της επικαιρότητας...

Πηγή : HarmoniaPhilosophica

ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΩΡΙΟ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΤΗΣ ΔΕΗ!

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ .... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ !!

ΟΜΟΦΩΝΑ οι κάτοικοι της Ανθήλης αποφάσισαν να πουν ένα μεγάλο ΟΧΙ στο χαράτσι της ΔΕΗ που τους καταβλήθηκε από την κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση ανάλγητη και λαομίσητη που στέλνει σε συνταξιούχους των 400 ευρώ χαράτσια των 500 ευρώ! Ένα ολόκληρο χωριό αντιστέκεται στο χαράτσι της ΔΕΗ!

Στη λαϊκή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία του χωριού, κατόπιν πρωτοβουλίας του προέδρου Αλέκου Αυλακιώτη και του Πολιτιστικού Συλλόγου -στους οποίους αξίζουν χίλια μπράβο για την πρωτοβουλία τους, οι «μικροί» Αστερίξ έδειξαν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις ανάδελφες αποφάσεις των κυβερνώντων.

Μαγικό τους φίλτρο η ομοψυχία και η αλληλεγγύη καθώς είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανένα συνεργείο της ΔΕΗ να πλησιάσει σπίτι στην Ανθήλη για να κόψει την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, αφού θα βρει μπροστά του ΟΛΟ το χωριό.

Για την απόφαση που πάρθηκε στη λαϊκή συνέλευση θα ενημερωθεί η διοίκηση της ΔΕΗ στη Λαμία από επιτροπή που θα συσταθεί.

Το γαλατικό χωριό στην καρδιά της Ρούμελης αντιστέκεται!

Πηγή: Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας 

Διαδικτυακό μπλακ άουτ ενάντια στους ψηφιακούς δεσμοφύλακες

Mε το πρόσχημα της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας ανοίγει ο δρόμος για την λογοκρισία στο διαδίκτυο

Του Δημήτρη Γκιβίση

Ξεπέρασε ακόμα και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις το διαδικτυακό μπλακ άουτ της Τετάρτης, αφού περισσότερες από 7.000 ιστοσελίδες στις ΗΠΑ έκλεισαν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για δύο προτεινόμενα νομοσχέδια που η συζήτησή τους ξεκίνησε την Τετάρτη στο Κογκρέσο και που πολλοί θεωρούν ότι θα βλάψουν σοβαρά το ελεύθερο και ανοιχτό διαδίκτυο. Σύμφωνα με τους εισηγητές τους, το «Stop Online Piracy Act» και το «Protect IP Act», που υποστηρίζονται από στελέχη των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών, έχουν ως στόχο την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων και τον περιορισμό του «πειρατικού» υλικού, και παράλληλα προσπαθούν να σώσουν τις θέσεις εργασίας των εργαζομένων που εξαρτώνται από τη βιομηχανία του θεάματος. Ωστόσο, είναι προφανές, ότι το πρωταρχικό ενδιαφέρον για την επιβολή της συγκεκριμένης νομοθεσίας δεν είναι το αν πληρώνονται οι μουσικοί και ηθοποιοί --που στην πραγματικότητα, συνήθως, τους καταβάλλονται όσο το δυνατόν λιγότερα--, αλλά η αύξηση των εταιρικών κερδών.

Ακτιβιστές του κυβερνοχώρου θεωρούν ότι με το πρόσχημα της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας ανοίγει ο δρόμος για την λογοκρισία στο διαδίκτυο, και ότι τα νομοσχέδια αποτελούν προοίμιο μιας μελλοντικής εφιαλτικής κοινωνίας. Παράλληλα επισημαίνουν, ότι αν «περάσουν» την Τρίτη από την Γερουσία, θα δοθεί η εξουσία στην αμερικανική κυβέρνηση, αλλά και σε ιδιωτικούς φορείς, για τη δημιουργία μαύρων λιστών, κάτι που θα οδηγήσει στην εξαφάνιση πολλών ιστοσελίδων από τις μηχανές αναζήτησης και στο κλείσιμο όσων θεωρούνται ως «επικίνδυνες», τακτική που σήμερα συναντάμε στα καθεστώτα-εχθρούς του διαδικτύου, όπως η Λευκορωσία, η Κίνα, το Ιράν, κλπ. Επίσης, ορατός είναι ο κίνδυνος τα δύο νομοσχέδια να λειτουργήσουν πιλοτικά και για τον υπόλοιπο κόσμο -- πρόσφατα, άλλωστε, ψηφίστηκε στην Ισπανία ο παρόμοιος νόμος Sinde, ενώ ήδη, μετά την ευρωπαϊκή οδηγία διατήρησης δεδομένων που ψηφίστηκε βιαστικά στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Λονδίνο, πολλές χώρες έχουν ενσωματώσει στο εθνικό τους δίκαιο νόμους ελέγχου της ελεύθερης πρόσβασης, με δικαιολογία την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας. Παράλληλα, προ των πυλών βρίσκεται και η ACTA, η διακρατική συμφωνία που στοχεύει στην αντιμετώπιση της «πλαστογραφίας» και αφορά τις χώρες της Ε.Ε. και δέκα ακόμα χώρες από τον υπόλοιπο κόσμο.

Να σημειωθεί, ότι στα επίμαχα νομοσχέδια αντιτίθενται πολλές μεγάλες εταιρείες, όπως η Apple και η Microsoft, ενώ στην ίδια γραμμή κινούνται και οι δημιουργοί του Google, του Facebook, του Yahoo και του Twitter, που με επιστολή τους πριν λίγο καιρό εξέφρασαν την αντίθεσή τους, αφού θεωρούν ότι έτσι θα καταπνιγεί η καινοτομία, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του ελεύθερου, ανοικτού ίντερνετ.  Όσο για τον Ομπάμα, φαίνεται ότι κάτω από το κύμα αντιδράσεων που δημιουργήθηκαν, δεν θα στηρίξει τα νομοσχέδια, ενώ τις τελευταίες ώρες ακούγεται ότι και πολλά μέλη του κογκρέσου διαφοροποιούνται. Ωστόσο, η προσπάθεια της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών να διαφυλάξει η ίδια τα ψηφιακά δικαιώματα συνεχίζεται. Γιατί, όπως εύστοχα έγραφε την Τετάρτη η κεντρική σελίδα της Wikipedia, «φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς ελεύθερη γνώση».

* Η συζήτηση των νομοσχεδίων αναβλήθηκε κάτω από τις αντιδράσεις που δημιουργήθηκαν, αλλά όταν γραφόταν το κείμενο αυτό δεν είχε γίνει γνωστό.

Πηγή: Red Notebook

Muerto HIgo

Πηγή έμπνευσης αστείρευτου χιούμορ και τρομερής αλαζονείας όσο αναφορά το έξυπνο και το σατυρικό
Αααα να μην ξεχάσω τρομερή έλλειψη αυτογνωσίας ..........

                                                                     ΛΙΓΟΙ

Τούτο φάε

Εν τούτο ΝΙΚΆ

Αφιερωμένο.....

Αφιερωμένο στα "πανέξυπνα"  παιδιά του Muerto Higo

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΣΙΛΑ : 59 - Κουλούρη στο φανάρι

ΑΛΜΠΕΡΤ ΚΑΜΥ: Ο Θρύλος, η βιογραφία και η τυμβωρυχία

Πηγή : http://tsalapatis.blogspot.com/search?q=%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%8D

του Θωμά Τσαλαπάτη

Η 4η Ιανουαρίου του 1960 είναι η μέρα θανάτου του Αλμπερ Καμύ. Δημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο (στα 50 χρόνια από τον θάνατο του) για τον ίδιο και τη μνήμη του.

ΑΛΜΠΕΡΤ ΚΑΜΥ: Ο Θρύλος, η βιογραφία και η τυμβωρυχία 

Πολλαπλές αφορμές μας κάνουν να μιλούμε για πράγματα περασμένα, να εξετάζουμε σε ποιο βαθμό είναι παρόντα, να εξετάζουμε τη διαχρονικότητά τους. Και είναι φορές που το παρόν αυτό δηλώνεται απερίφραστα, χωρίς να συνθηκολογεί με χρονολογίες, επαναλήψεις ή το γεγονός του θανάτου που τοποθετεί τα πάντα στα περασμένα. Για να μιλήσει κανείς για τον Αλμπέρ Καμύ σήμερα, δίνονται τρεις αφορμές. Η επέτειος 50 χρόνων από το θάνατό του (στις 4 Ιανουαρίου), η έκδοση μιας από τις σημαντικότερες βιογραφίες του στα Ελληνικά (Ολιβιέ Τοντ, Αλμπέρ Καμύ, Μια ζωή, μετάφραση. Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Καστανιώτη 2009) και η πρόσφατη προσπάθεια τυμβωρυχίας του Νικολά Σαρκοζί.

Περί κομμουνισμού και υπαρξισμού

Γεννημένος στην υπό γαλλική κατοχή Αλγερία, το 1913, ο Καμύ συνέδεσε το όνομά του με την αριστερά (με μια έννοια αρκετά διευρυμένη) και το παράλογο. Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς τη σχέση του Καμύ με τον κομμουνισμό και τον υπαρξισμό, τις δύο μεγάλες συγγένειες που ο ίδιος αποποιήθηκε εξίσου. Από το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα διαγράφηκε το 1937, μια διαγραφή που τον έφερε πιο κοντά σε αναρχικές ή τροτσκιστικές ομάδες. Όσο για την ετικέτα του υπαρξιστή, ο ίδιος την αρνήθηκε από την αρχή της λογοτεχνικής του σταδιοδρομίας, παρ όλες τις συγγένειες που μπορεί να παρουσιάζει με το έργο του. Η ενεργή κριτική του στον υπαρκτό σοσιαλισμό, η συμμετοχή του στο θέμα ανεξαρτησίας της Αλγερίας και η ανάμιξη του στην Γαλλική αντίσταση και μια σειρά από άλλα κινήματα και ευρωπαϊκές προσπάθειες, τον περιγράφουν ως έναν από τους πιο ζωντανούς, πιο οργανικούς διανοουμένους του περασμένου αιώνα.

Το παράλογο του Καμύ

Ο Καμύ είναι ένας από τους τελευταίους μεγάλους ηθικούς στοχαστές. Όλο του το έργο φαίνεται ως μια προσπάθεια χαρτογράφησης του παραλόγου και κυρίως μια προσπάθεια υπέρβασης του μηδενισμού που μπορεί να προκύψει από αυτό. Το πρώτο ζευγάρι έργων του, ο “Ξένος” και ο “Μύθος του Σίσυφου”, περιγράφουν ακριβώς το παράλογο ως θριαμβευτή της σύγχρονης αμήχανης ζωής. Στην μετά τον Νίτσε εποχή, η παραδοχή του θανάτου του θεού είναι πιο εύκολη παρά ποτέ. Η ρήση του Ντοστογιέφσκι “ο θεός πέθανε, τώρα όλα επιτρέπονται” γίνεται ερώτημα και μάλιστα κεντρικό στην ηθική του Καμύ. Σ‘ έναν κόσμο χωρίς θεό, ο άνθρωπος πρέπει να αναζητήσει ένα νέο κέντρο. Στο επόμενο ζευγάρι έργων του στον “Επαναστατημένο άνθρωπο” και στην “Πανούκλα”, ο Καμύ απαντά ακριβώς σε αυτό το θέμα διατυπώνοντας το δικό του cogito: “Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε”. Ο άνθρωπος, η αναγνώριση και αποδοχή της παράλογης φύσης της ζωής, όπως αυτή προκύπτει από τα αδιέξοδα της λογικής και τελικά η υπέρβαση του παραλόγου, ως πράξη ανάτασης και επαναστατικής οπτικής, στο όνομα ακριβώς του ανθρώπου, της συντροφικότητας και της αδελφοσύνης που προκύπτει από την συνειδητοποίηση της κοινής μοίρας, είναι η πρόταση του Καμύ για τον ορισμό ενός νέου κέντρου.

Έχει ενδιαφέρον να εξετάσει κάποιος το στυλ γραφής του Καμύ σε σχέση με το περιεχόμενο των έργων. Τα φιλοσοφικά του κείμενα γραμμένα με τρόπο ελεύθερο, βρίσκονται πιο κοντά στο δοκίμιο παρά τη φιλοσοφική διατριβή. Η γλώσσα είναι κατανοητή και ο στόχος τους γίνεται εμφανής από την αρχή. Τα μυθιστορήματά του είναι γραμμένα περισσότερο ως λογοτεχνικές παραβολές στα όρια του υπαινικτικού ρεαλισμού. Ο Καμύ βρίσκεται πιο κοντά στον Κάφκα απ ότι σε όποιον άλλο συγγραφέα, αλλά ενώ στον Κάφκα τα σύμβολα μένουν ανοιχτά και οι ερμηνείες τους μπορεί να είναι πολλαπλές, στον Καμύ τα σύμβολα είναι συγκεκριμένα και εντάσσονται σε ένα ευρύτερο σύνολο. Τα θεατρικά έργα του Καμύ εντάχθηκαν συχνά και λανθασμένα στο θέατρο του παραλόγου. Ενώ, τόσο στον “Καλιγούλα”, όσο και στην “Παρεξήγηση” (τα δύο σημαντικότερα θεατρικά του), κεντρικό θέμα είναι ακριβώς το παράλογο, η δομή και το ύφος τους τα αποκλείουν από αυτή την κατηγορία της οποίας και προηγούνται. Τα έργα του Καμύ ζητούν πάνω απ όλα να επικοινωνήσουν, αποφεύγοντας την απόλυτη κατάφαση του διδακτισμού. Η δομή και η γλώσσα τους είναι συμβατική σε μεγάλη απόσταση από τους εννοιολογικούς ή ποιητικούς πειραματισμούς του Μπέκετ, του Ιονέσκο και του Ζενέ. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θέατρο μάλλον παλαιό, που μιλά για πράγματα αυστηρά καινούργια.

Αντί στεφάνων

Ο ίδιος ο θάνατος του Καμύ περιγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τη ρίζα του παράλογου στην ζωή του ανθρώπου. Το 1960, στην ηλικία των 46 και στην πιο δημιουργική και πυκνή φάση της ζωής του, ο συγγραφέας πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Και όμως το παράλογο φαίνεται να συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας. Πρόσφατα, ο Νικολά Σαρκοζί πρότεινε τα οστά του Γαλλο-αλγερινού συγγραφέα να μεταφερθούν στο Πάνθεον, την νεκρόπολη τιμής του γαλλικού πνεύματος. Με αυτό τον τρόπο, ο γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να τονίσει την οικουμενικότητα (με έντονη την χροιά του ακίνδυνου) της σκέψης του Καμύ, την (ψευδή) ανεκτικότητα του ίδιου στις αντίθετες απόψεις και ταυτόχρονα να γίνει αρεστός στους αλγερινούς πρόσφυγες, τιμώντας ως μέγιστο Γάλλο κάποιον με αφρικανικό αίμα στις φλέβες του. Όμως, ένας συγγραφέας σαν το Καμύ δεν γίνεται να τιμηθεί με στεφάνια, στο μόνο πράγμα που άφησε πίσω του νεκρό, δηλαδή το σώμα του. Αντίθετα, τιμάται καθημερινά, ενθουσιάζοντας, προκαλώντας προβληματισμούς και εμπνέοντας γενεές νεότερες με ένα έργο που όχι μόνο δεν έχει πεθάνει, αλλά ο χρόνος δεν έχει καταφέρει ακόμα να το κάνει να γεράσει.

Ας σκάψουν λοιπόν όσο βαθιά θέλουν οι τυμβωρύχοι, εδώ δεν κατοικεί τίποτα το νεκρό.

Ο σκύλος μου - Σπύρος Γραμμένος

ΟΜΑΔΑ ΔΕΛΤΑ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΑΘΩΟΥ ΠΟΛΙΤΗ